...
Rebecca heeft al vijf jaar kanker. We zien hoe haar echtgenoot Bart en hun drie jonge dochters Helena, Elodie en Feline daar elk op hun eigen manier mee omgaan. Fernand en Emma zijn een bejaard en kinderloos koppel dat al 62 jaar samen leeft. Bij de hoogbejaarde Delphine laten de nieren het almaar meer afweten. Ze woont bij haar dochter Myriam die voor liefde en humor in haar leven zorgt. Regisseur Griet Teck observeerde (regie en montage) op een verbluffend rake wijze hun laatste weken en antwoordde al even gevat op onze vragen.U maakte al eerdere films met een medische inslag?Mijn eindwerk was fictie, maar daarna kwam documentaire op mijn pad . Ik maakte een kortfilm, Johan, rond mijn broer die een ernstige verstandelijke beperking en autisme heeft. Daar heb ik mijn beeldtaal gevonden. Mede door het opgroeien met mijn broer die ik zag als een jongen en niet alleen als de ziekte, ontstond er een rode draad in mijn werk: een manier van kijken naar mensen en omgaan met kwetsbaarheid.Dankzij Johan kon ik mijn eerste langspeeldocumentaire Feel My Love maken. Daarvoor ging ik filmen in Huis Perrekes in Oosterlo, een kleinschalig woonzorgcentrum met enkele huizen waar mensen met dementie samenleven. Uiteraard stierven daar ook bewoners die ik met mijn camera volgde. Dat was een eerste echte confrontatie met sterfelijkheid, die ik ervoer als heel bijzonder, vooral de manier waarop het sterven er deel uitmaakte van het leven. Ik besefte onmiddellijk dat dat gegeven een film op zich verdiende . Zo werd het idee aangewakkerd om een nieuwe documentaire te maken en op weg te gaan met enkele mensen.U kwam in contact met zorgverleners en artsen als dr. Gert Huysmans (zie AK 2642). Hoe verliep die samenwerking?Eerst nam ik contact op met de Federatie Palliatieve Zorg Vlaanderen met het idee om op een palliatieve eenheid te gaan filmen. Vrij snel ontdekte ik dat er te weinig tijd was om een vertrouwensband op te bouwen met de patiënten daar. De Federatie bracht me in contact met de palliatieve thuiszorgequipe van Gent-Eeklo. Daar heb ik heel lang mee samengewerkt en later breidde ik ook nog uit naar de equipe van Aalst-Ninove-Dendermonde en kwam ik ook in contact met Coda. Zo werkte ik ook samen met dr. Gert Huysmans.De thuiszorgequipes wilden me eerst goed leren kennen vooraleer ze me in contact met patiënten zouden brengen. Ik nam deel aan veel patiëntenvergaderingen en ontdekte hoe met de palliatieve omkadering er veel ervaring en kennis binnenkomt bij de familie, niet alleen op vlak van techniciteit (medische ondersteuning), maar ook qua psychologische, en sociale steun en hoeveel aandacht er wel gaat naar de innerlijke pijn. Dat werd een rode draad op de achtergrond. Is uw blik op artsen en hulpverlening veranderd door het maken van Touching Infinity?Ik werkte vooral samen met palliatief verpleegkundigen, vrijwilligers en psychologen, minder met artsen, maar wat me opviel bij hen is de empathie, het luisteren naar een ander, het nabij en 'aanwezig zijn'. Zo werd ook duidelijk hoe belangrijk het is om vroegtijdig hulpverlening in te roepen. Bart, de echtgenoot van Rebecca, zei daarover hoe dat veel rust gaf aan haar en uiteindelijk ook aan het hele gezin. Het is belangrijk dat mensen hierover geïnformeerd worden, dat ze hier al vroegtijdig beroep op kunnen doen. Belangrijk is ook de boodschap dat palliatieve begeleiding meer is dan terminale zorg, maar dat ze bijdraagt aan de kwaliteit van het leven tijdens die laatste levensfase.De filmt start niet toevallig (vermoeden we) met Rebecca en de kinderen en zet onmiddellijk de toon: hier wordt geleefd, gelachen. Dit is geen deprimerende prent, wel een prachtfilm die mensen een andere kijk zal geven op die periode?Vaak is het nog een heel mooie intense periode van het leven. Uiteraard is er veel verdriet, maar tegelijk zie je een enorme schoonheid. De schoonheid van mensen die voor elkaar zorgen. Er leeft veel angst in onze maatschappij voor het sterven, we kunnen er zo moeilijk over spreken. De film toont dat dit niet per se beangstigend hoeft te zijn. Dat je gedragen door elkaar en de liefde samen naar het einde kan gaan.Dat zorgt voor momenten van een onwaarschijnlijke schoonheid zoals waarop Bart, de echtgenoot van Rebecca tegen haar zegt: "Ik ga u brengen als het moment daar is." Heel dankbaar voor een filmmaker?Dat was fantastisch. Dat had ik nooit kunnen dromen. Bart zei daarover: "Het is een film over het sterven en tegelijkertijd een pleidooi voor het leven en de liefde."