Een bekentenis. Ik ben een nostalgicus. Als de zeewind door je haren strijkt of de Hohe Messe van Bach onderweg naar een patiënt het landschap mooier kleurt, dwalen mijn gedachten al eens af naar hoe het vroeger was. Niet dat het per se altijd beter was, maar de gedachte 'tene quod bene' vind ik toch wel een waardevol iets.
In 2010 organiseerde minister Jo Vandeurzen voor de eerste keer een eerstelijnsconferentie. Ik was aanwezig vanwege 't HOP, de vertegenwoordiging van de huisartsen-in-opleiding. Op de agenda een gevarieerd palet van toekomstplannen, maar bij mij bleef toen vooral het hele ICT-verhaal hangen als kapstok om de patiënt centraal te stellen.
Het was toen vooral een politiek moment, een soort plechtige belofte de eerstelijnszorg op korte termijn digitaal te verbinden. De meeste collega's ongetwijfeld in het ongewisse over wat komen zou. Slechts zeven jaar later vindt een e-healthrevolutie plaats. Dokter doorsnee kan met moeite mee.
Minder vrije keuze voor de patiënt? Inschrijving in vaste netwerken?
Eerstelijnsconferentie 2017. Nog steeds Vandeurzen op welzijn. Eerstelijnspraktijken, -netwerken en -zones dit keer. Opnieuw een politiek moment, met opnieuw als communicatielijn dat initiatieven bottom-up genomen moeten worden en niets 'van bovenaf' zal worden opgedrongen. Zeker op federaal niveau weten we inmiddels wat dat betekent. Beste collega's, Jo Vandeurzen is een valse trage. Veel visie en een grote gedrevenheid, weg van de waan van de dag. De besluiten van 2010 waren geen tienjarenplannen, die van 2017 zullen dat ook niet zijn.
Zorgverstrekkers verplicht onder één dak? Welke financiering? Wie mag uitbollen, wie moet mee? Collega's, Vandeurzen weet het. En hij zal het uitrollen.
Maar wat betekent dit alles nu op het terrein? Net als in 2010 zijn velen onder u in het ongewisse, zeker wanneer uw banden met de academische wereld of met Domus Medica eerder beperkt zijn. Alles bij het oude, met gewoon wat meer nadruk en budget op samenwerking? Minder vrije keuze voor de patiënt? Inschrijving in vaste netwerken? Zorgverstrekkers verplicht onder één dak? Welke financiering? Wie mag uitbollen, wie moet mee? Collega's, Vandeurzen weet het. En hij zal het uitrollen.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van een politiek van visie en standvastigheid op lange termijn, zelfs als dat verhaal tegengesteld is aan het mijne. Zolang het consistent is. Als mijn boot in de wind zou komen te liggen, moeten we overstag of anders vallen we stil. Maar ik mis eerlijkheid. Termen als 'bottom up', 'vanuit de basis' of 'we zullen breed consulteren' zijn niets meer dan wetstratees voor 'doe nu gewoon wat wij al bedacht hebben'. Informeer dus minstens de huisartsen (en ook de andere eerstelijnszorgverstrekkers) wat de echte finaliteit is. Quo vadis, Jo?
In 2010 organiseerde minister Jo Vandeurzen voor de eerste keer een eerstelijnsconferentie. Ik was aanwezig vanwege 't HOP, de vertegenwoordiging van de huisartsen-in-opleiding. Op de agenda een gevarieerd palet van toekomstplannen, maar bij mij bleef toen vooral het hele ICT-verhaal hangen als kapstok om de patiënt centraal te stellen. Het was toen vooral een politiek moment, een soort plechtige belofte de eerstelijnszorg op korte termijn digitaal te verbinden. De meeste collega's ongetwijfeld in het ongewisse over wat komen zou. Slechts zeven jaar later vindt een e-healthrevolutie plaats. Dokter doorsnee kan met moeite mee. Eerstelijnsconferentie 2017. Nog steeds Vandeurzen op welzijn. Eerstelijnspraktijken, -netwerken en -zones dit keer. Opnieuw een politiek moment, met opnieuw als communicatielijn dat initiatieven bottom-up genomen moeten worden en niets 'van bovenaf' zal worden opgedrongen. Zeker op federaal niveau weten we inmiddels wat dat betekent. Beste collega's, Jo Vandeurzen is een valse trage. Veel visie en een grote gedrevenheid, weg van de waan van de dag. De besluiten van 2010 waren geen tienjarenplannen, die van 2017 zullen dat ook niet zijn. Maar wat betekent dit alles nu op het terrein? Net als in 2010 zijn velen onder u in het ongewisse, zeker wanneer uw banden met de academische wereld of met Domus Medica eerder beperkt zijn. Alles bij het oude, met gewoon wat meer nadruk en budget op samenwerking? Minder vrije keuze voor de patiënt? Inschrijving in vaste netwerken? Zorgverstrekkers verplicht onder één dak? Welke financiering? Wie mag uitbollen, wie moet mee? Collega's, Vandeurzen weet het. En hij zal het uitrollen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van een politiek van visie en standvastigheid op lange termijn, zelfs als dat verhaal tegengesteld is aan het mijne. Zolang het consistent is. Als mijn boot in de wind zou komen te liggen, moeten we overstag of anders vallen we stil. Maar ik mis eerlijkheid. Termen als 'bottom up', 'vanuit de basis' of 'we zullen breed consulteren' zijn niets meer dan wetstratees voor 'doe nu gewoon wat wij al bedacht hebben'. Informeer dus minstens de huisartsen (en ook de andere eerstelijnszorgverstrekkers) wat de echte finaliteit is. Quo vadis, Jo?
