'Ik wou vooral niet een film over kanker maken'

Willem Wallyn, bekendvan Film 1 en De 16, slaagt briljant in de evenwichtsoefening die een groot publiek zal bekoren zonder platcommerciële toegevingen. We maken kennis met terminaal zieke personages die in een zelfhulpgroep steun zoeken. Bij de zware thema's als omgaan met de dood en rouw past de donkerkomische ondertoon wonderwel. De sterrencast (o.a. Maaike Neuville, Bruno Vanden Broecke, Joke De Vynck) speelt alsof het hun laatste dag op aarde betreft.Dirk De Wachter zei in een interview: 'De diverse personages tonen de verschillende reacties die men kan hebben bij het horen van een ernstige diagnose: ontkenning, woede, cynisme, droefheid. Willem Wallyn heeft zijn research goed gedaan'.Ik doe vooral heel weinig research om niet beperkt te worden in mijn schrijven. Achteraf laat ik wel verifiëren of er geen enorme stommiteiten in het script staan. Voor deze film greep ik terug naar de verschillende stadia van rouw van psychiater Elisabeth Kübler-Ross* die ik liet resoneren in mijn hoofdpersonages. Dramatisch voelt het heel juist aan. Wellicht daarom dat Dirk De Wachter mijn research zo goed vindt omdat het de evidente reacties zijn van mensen die met de dood geconfronteerd worden. Ik maak er mijn eigen versie van die vele mensen blijkt aan te spreken. Na de avant-premières kreeg ik vaak de reactie: 'U bent hier over mij aan het spreken', terwijl ik eigenlijk uit mezelf put. Ik heb bewust niet veel research gedaan rond kanker want zo dreig je vrij snel af te glijden naar het exotisme van een behandeling.De verhalen voelen heel realistisch en authentiek aan, mede door de vele scènes die in het Gentse AZ Jan Palfijn gefilmd werden. Hoe was die ervaring?Sinds ik 50 geworden ben, ga ik elk jaar in Jan Palfijn op controle voor mijn hart. Voor All of Us liep ik er ook enkele weken rond en het was er fantastisch werken. Mijn cardioloog, aan wie ik na de consultaties als spel allerlei plots voor een perfecte moord voorleg, gaf me ook allerlei richtlijnen voor de film. Die ik een enkele keer niet heb opgevolgd. Ik vond het namelijk visueel interessanter de oncoloog op een lichtbak naar de röntgenfoto's te laten kijken, eerder dan op een computer. Ook al wordt die lichtbak al lang niet meer gebruikt.Het is niet zo dat je de oncoloog een gebrek empathie verwijt. Dat cliché wou je vermijden?Heel eventjes als een personage over een arts zegt: ' Hij keek naar zijn schoenen toen hij zei dat ik doodging'. Toch lijkt me dat niet echt een gebrek aan empathie, eerder een vorm van schaamte. Hoe deel je dat mee dat iemand gaat sterven? Je kan medische termen bovenhalen, je secretaresse het laten doen. Ik heb gekozen voor een man die naar zijn schoenen keek.Trouwens, ik wens dat gebrek aan empathie bij artsen toch te nuanceren. Vorig jaar vergezelde ik een goede vriend naar het ziekenhuis die bang was voor de diagnose die hij te horen zou krijgen. De arts vertelde hem dat hij kanker had en overliep heel de procedure. Mijn vriend vond die oncoloog heel harteloos, terwijl dat niet zo was. Soms verwart de patiënt de boodschap met de boodschapper. Eigenlijk was die arts heel empathisch. Toen heb ik voor het eerst gezien wat dat met een mens doet, met kanker gediagnosticeerd te worden.Nochtans wil je met All of Us in de eerste plaats entertainen. Waarom dan met deze thematiek?Ik steek graag en vaak mijn nek uit. Dat is sterker dan mezelf. Dat je niet weet waar je zal uitkomen, maakt het spannend. Ik wou een film maken rond mijn idee over sterfelijkheid. Uit reacties zoals 'je hebt mijn verhaal verteld' kan ik opmaken dat in se iedereen daar ongeveer op dezelfde manier naar kijkt. We gaan al prutsend om met onze dood en dat mag. De film gaat over ons allemaal: via de personages krijg je een soort helikopterbeeld van jezelf. Ik wou vooral niet een film over kanker maken.Tijdens het filmen van de scène waarop de pasgeboren baby op zijn stervende vader ligt, was iedereen aan het wenen. Dat beeld is iconisch en ontroert op een manier die je amper kunt vatten. Het zal belangrijk zijn dat de kijker zich niet laat afschrikken door de zware thematiek en de arthouse bioscoopganger niet door de commerciële aanpak. Ik was aangenaam verrast dat iemand als mijn vriend Patrick Conrad de film omarmt en hem zelfs aanbeveelt. All of Us is de film die ik wou maken al besef ik dat hij tussen twee stoelen kan vallen.