...
Ik interesseer mij al lang voor het gegeven van transidentiteit, zegt Sébastien Lifshitz. In 2004 maakte hij de film Wild Side met als hoofdpersonage een transgendervrouw, vertolkt door een transgendervrouw. Enkele jaren later volgde Bambi rond de eerste transgendervrouw in Frankrijk. "Toen Bambi me enkele jaren geleden vertelde dat ze al op haar vierde besefte dat ze eigenlijk een meisje was, begreep ik dat je op heel jonge leeftijd genderdysforie kan ervaren, terwijl ik zoals velen dacht dat het iets was dat zich manifesteerde tijdens de pubertijd of met de beginnende seksualiteit. Het ene heeft dus totaal niets met het andere te maken. Door dat inzicht wist ik dat er een film moest komen over een kind dat dit meemaakt."Was het uw doel om te sensibili- seren bij mensen voor wie dit de ver-van-hun-bed-show is?Wat mij interesseert is films te maken mét de mensen en niet over de mensen. Door de regie wil ik een nabijheid creëren om de intimiteit en het innerlijke leven van de personages te openbaren, om toegang te krijgen tot hun emoties en gedachten om zo met hen te zijn. Ik wil verslag uitbrengen van wat ze in hun dagelijks leven meemaken. Ik hou van de mensen. Filmen is voor mij een liefdesdaad. Het zou niet makkelijk zijn voor mij een smeerlap te filmen.Toont u daarom de schoolverantwoordelijken niet?De school weigerde elke mede- werking. Daardoor is haar aanwezigheid des te sterker. Ze is een van de vijanden in de film want ze schiep een situatie van mishandeling. Pas als de moeder het medisch certificaat heeft dat bevestigt dat het kind een meisje is, moet de school het kind 'integreren' zoals op het attest staat. Heel pakkend zijn de scènes met de ouders en hoe de moeder kapot gaat aan schuldgevoel? Ze krijgen het gevoel dat hun wereld instort, hebben geen idee hoe ze moeten reageren en kunnen ook niet bij de huisarts terecht. De huisartsen zijn niet gevormd om daar bij te helpen en brengen vaak zonder het te beseffen een reactionair discours. Ouders hebben op dat moment een rationele verklaring nodig want ze voelen zich schuldig omdat ze niet weten of ze goed doen. Het eerste bezoek aan de kinderpsychiater is dan ook een scharnierpunt in de film en een moment van enorme opluchting. Artsen zijn daarvoor niet geschoold zegt u, terwijl huisartsen heel vaak het eerste aanspreekpunt zijn voor mensen in nood?Er is een enorme achterstand in Europa op dat vlak tegenover Canada en de VS. In Parijs zijn er amper twee ziekenhuizen (waaronder Robert Debré) waar men echte knowhow heeft in dysforie. In Robert Debré betreft het slechts 2 personen en die zijn de hele tijd in strijd met hun directie om hen van het belang van hun werk te overtuigen. Er zijn een drietal observatieposten onder andere in Marseille en Bordeaux. De onderevaluatie van die problematiek is gigantisch.Hebt u nog een boodschap voor artsen?In Frankrijk woedt het debat rond de macht die bij de psychiatrie ligt om toe te staan of er met een hormonenkuur mag begonnen worden door iemand die tot eens geslachtsverandering wenst over te gaan. Ik zou graag hebben dat artsen heel voorzichtig zijn in hun uit- latingen over een problematiek waarin ze geen expertise hebben. Ze zeggen beter niets dan iets waar ze niets over weten. Zelfs de huisarts in de film die het echt goed bedoelt, vraagt aan de moeder "Had u een meisje gewenst?". Het is belangrijk dat in de huisartsopleiding meer aangepaste vorming en sensibilisering rond gender geïntegreerd wordt.