Een studente geneeskunde in haar stagejaar die een boek schrijft over een studente geneeskunde die het bovendien aanlegt met een oudere chirurg die haar stagemeester is. Dat boek moet wel een flinke brok autobiografisch materiaal bevatten, denk je dan.

Eerste vrouwelijke artsen

"Niets is minder waar", lacht Elise Wuyts, amper 22 maar via de dubbele cohorteregeling al laatstejaars geneeskunde. Ten bewijze voert ze aan dat het beroep van de hoofdpersonages niet vaststond toen ze op 15-jarige leeftijd de plot voor het boek uitdacht en begon te schrijven. "Er zit geen kruimel autobiografie in", zegt Elise. "De personages zijn totaal verzonnen in functie van het verhaal. Dat speelt zich trouwens af in het Victoriaanse Engeland van het einde van de 19de eeuw toen de eerste vrouwelijke studenten er afstudeerden, veel vroeger dan dat in België het geval was."

Ter informatie: de Medical School for Women in Londen werd opgericht in 1874 en twee jaar later werd de wet in Engeland gewijzigd om vrouwen tot het beroep van arts toe te laten. Het boek situeert zich in 1882, wanneer de eerste vrouwelijke artsen afstudeerden. "Een van die voorlopers was Elisabeth Blackwell", zegt Elise. "Ik heb haar verhaal opgepikt in het boek Markante Vrouwen in de Geneeskunde van dokter Michel Deruyttere. De eerste vrouwelijke artsen hadden het moeilijk om een job te vinden. Vandaar dat de hoofdfiguur in mijn boek, de Studente, gaat aankloppen bij een arts met een grote naam bij wie ze lessen in de anatomie gaat volgen. Met alle gevolgen van dien."

Machtsspelletjes

In de beschrijvingen van de anatomische lessen heeft de geneeskundestudente Elise Wuyts haar examenstof kunnen etaleren. Met een uiterst secure pen geeft ze het minutieuze relaas van de dissectie weer, met alle details waar artsen van smullen maar die leken een eerder ongemakkelijk gevoel bezorgen. Dat is allicht de bedoeling. "Ze liet me rondlopen met een constant gevoel van agitatie", zegt de Dokter in het boek. "Het soort dat zich in de buikstreek nestelt en een persoon afgeleid en licht onpasselijk achterlaat. En toch was het geen onaangenaam gevoel. Het is plezier scheppen in de daad voor die werkelijk plaatsheeft."

De onvermijdelijke relatie die zich uitspint tussen de twee "onhebbelijke" (sic) hoofdpersonages is getekend door machtsspelletjes. De arts wentelt zich in wat komen zal. "Zolang onze eerste keer een mogelijkheid bleef en geen herinnering, was er nog een manier waarop alles perfect zou kunnen zijn." Even verder: "Maar aan alle subjonctieven komt een einde en op een avond had de Studente besloten dat het tijd was. Het moment was aangebroken en de gordijnen gingen open..."

Leven met kritiek

"Schrijven heb ik van kindsbeen af graag gedaan" zegt Elise. "Maar ik wist ook al heel vroeg dat ik geneeskunde zou studeren. Psychologie was een andere mogelijkheid maar een mijn tante overtuigde me om voor psychiatrie te gaan. Meer bepaald forensische psychiatrie. Dezelfde tante en mijn moeder hebben me ook gek gemaakt van Engeland. Die elementen heb ik trachten samen te brengen in het boek."

Dat boek loopt inmiddels als een trein. Op nauwelijks enkele weken tijd waren er 1.200 exemplaren over de toonbank gegaan en was de eerste druk uitgeput. Dit ondanks, of dankzij, een vernietigende kritiek in de Standaard, waarin de link gelegd werd met Vijftig tinten Grijs. "Alleen is dit boek nog veel slechter geschreven", voegde de recensent er onverbloemd aan toe.

"Ja, dat was wel even schrikken", zegt Elise Wuyts. "Gelukkig heb ik heel veel steun gekregen van de uitgever en van andere auteurs die mijn boek wel naar waarde konden schatten. Dat sommige mensen het boek niet goed vinden, daar kan ik mee leven. Maar als je zo wordt afgemaakt in een krant dat slik je toch even."

Het onvoorspelbare

Het bewuste artikel heeft Elise Wuyts er niet van kunnen weerhouden om naarstig verder te schrijven. Jawel, nummer twee komt er stilaan aan en het wordt een sciencefictionverhaal. Het boek wordt in het Engels geschreven. "Logisch: ik schrijf niet alleen, ik lees ook heel veel, en meestal in het Engels", zegt ze.

Wat boeit haar zo in schrijven? "Als ik aan het fietsen ben, kom ik soms op een zin en dan schrijf ik die op en gaat het verhaal zijn eigen weg. Het creëren van een andere wereld die ik zelf bepaal, boeit me. Maar tegelijk wil ik niet teveel controle houden. Het vorderen van het verhaal mag voor mij niet te voorspelbaar zijn. Ja, in zekere zin gaan de personages hun eigen leven leiden en zelf de richting van het verhaal bepalen."

Tot en met 13 oktober kunt u stemmen voor de Publieksprijs Bronzen Uil: http://hetbetereboek.be/stemenwin

Elise Wuyts, De Studente. Uitgeverij Vrijdag, 238 blz., 19,95 euro.

Een studente geneeskunde in haar stagejaar die een boek schrijft over een studente geneeskunde die het bovendien aanlegt met een oudere chirurg die haar stagemeester is. Dat boek moet wel een flinke brok autobiografisch materiaal bevatten, denk je dan. Eerste vrouwelijke artsen"Niets is minder waar", lacht Elise Wuyts, amper 22 maar via de dubbele cohorteregeling al laatstejaars geneeskunde. Ten bewijze voert ze aan dat het beroep van de hoofdpersonages niet vaststond toen ze op 15-jarige leeftijd de plot voor het boek uitdacht en begon te schrijven. "Er zit geen kruimel autobiografie in", zegt Elise. "De personages zijn totaal verzonnen in functie van het verhaal. Dat speelt zich trouwens af in het Victoriaanse Engeland van het einde van de 19de eeuw toen de eerste vrouwelijke studenten er afstudeerden, veel vroeger dan dat in België het geval was."Ter informatie: de Medical School for Women in Londen werd opgericht in 1874 en twee jaar later werd de wet in Engeland gewijzigd om vrouwen tot het beroep van arts toe te laten. Het boek situeert zich in 1882, wanneer de eerste vrouwelijke artsen afstudeerden. "Een van die voorlopers was Elisabeth Blackwell", zegt Elise. "Ik heb haar verhaal opgepikt in het boek Markante Vrouwen in de Geneeskunde van dokter Michel Deruyttere. De eerste vrouwelijke artsen hadden het moeilijk om een job te vinden. Vandaar dat de hoofdfiguur in mijn boek, de Studente, gaat aankloppen bij een arts met een grote naam bij wie ze lessen in de anatomie gaat volgen. Met alle gevolgen van dien."MachtsspelletjesIn de beschrijvingen van de anatomische lessen heeft de geneeskundestudente Elise Wuyts haar examenstof kunnen etaleren. Met een uiterst secure pen geeft ze het minutieuze relaas van de dissectie weer, met alle details waar artsen van smullen maar die leken een eerder ongemakkelijk gevoel bezorgen. Dat is allicht de bedoeling. "Ze liet me rondlopen met een constant gevoel van agitatie", zegt de Dokter in het boek. "Het soort dat zich in de buikstreek nestelt en een persoon afgeleid en licht onpasselijk achterlaat. En toch was het geen onaangenaam gevoel. Het is plezier scheppen in de daad voor die werkelijk plaatsheeft."De onvermijdelijke relatie die zich uitspint tussen de twee "onhebbelijke" (sic) hoofdpersonages is getekend door machtsspelletjes. De arts wentelt zich in wat komen zal. "Zolang onze eerste keer een mogelijkheid bleef en geen herinnering, was er nog een manier waarop alles perfect zou kunnen zijn." Even verder: "Maar aan alle subjonctieven komt een einde en op een avond had de Studente besloten dat het tijd was. Het moment was aangebroken en de gordijnen gingen open..."Leven met kritiek"Schrijven heb ik van kindsbeen af graag gedaan" zegt Elise. "Maar ik wist ook al heel vroeg dat ik geneeskunde zou studeren. Psychologie was een andere mogelijkheid maar een mijn tante overtuigde me om voor psychiatrie te gaan. Meer bepaald forensische psychiatrie. Dezelfde tante en mijn moeder hebben me ook gek gemaakt van Engeland. Die elementen heb ik trachten samen te brengen in het boek."Dat boek loopt inmiddels als een trein. Op nauwelijks enkele weken tijd waren er 1.200 exemplaren over de toonbank gegaan en was de eerste druk uitgeput. Dit ondanks, of dankzij, een vernietigende kritiek in de Standaard, waarin de link gelegd werd met Vijftig tinten Grijs. "Alleen is dit boek nog veel slechter geschreven", voegde de recensent er onverbloemd aan toe."Ja, dat was wel even schrikken", zegt Elise Wuyts. "Gelukkig heb ik heel veel steun gekregen van de uitgever en van andere auteurs die mijn boek wel naar waarde konden schatten. Dat sommige mensen het boek niet goed vinden, daar kan ik mee leven. Maar als je zo wordt afgemaakt in een krant dat slik je toch even."Het onvoorspelbareHet bewuste artikel heeft Elise Wuyts er niet van kunnen weerhouden om naarstig verder te schrijven. Jawel, nummer twee komt er stilaan aan en het wordt een sciencefictionverhaal. Het boek wordt in het Engels geschreven. "Logisch: ik schrijf niet alleen, ik lees ook heel veel, en meestal in het Engels", zegt ze.Wat boeit haar zo in schrijven? "Als ik aan het fietsen ben, kom ik soms op een zin en dan schrijf ik die op en gaat het verhaal zijn eigen weg. Het creëren van een andere wereld die ik zelf bepaal, boeit me. Maar tegelijk wil ik niet teveel controle houden. Het vorderen van het verhaal mag voor mij niet te voorspelbaar zijn. Ja, in zekere zin gaan de personages hun eigen leven leiden en zelf de richting van het verhaal bepalen."Tot en met 13 oktober kunt u stemmen voor de Publieksprijs Bronzen Uil: http://hetbetereboek.be/stemenwinElise Wuyts, De Studente. Uitgeverij Vrijdag, 238 blz., 19,95 euro.