...
De Arabische wereld en geestelijke gezondheidszorg, het is voor ons westerlingen onbekend terrein. Dat geldt evenzeer voor inwoners van Tunis na de Arabische revolutie. Nadat ze studeerde en carrière maakte in Parijs besluit Selma, een 35-jarige psychoanalitica, terug te keren naar haar geboorteland om een praktijk te beginnen in Tunis. In Parijs voelde ze zich helemaal niet nuttig doordat de straten geplaveid bleken met psychonanalytici. In Tunis is het zowat het tegenovergestelde.Regisseuse Manele Labidi weet raak te schetsen tegen welke vooroordelen Selma moet opboksen en portretteert via Selma's nichtje ook de problemen waarmee een jong rebels meisje moet opboksen. Traditie versus moderniteit. Toch noemt Labidi haar film er niet één van tegenstellingen. "Integendeel, hij toont aan dat we allen dezelfde problemen hebben. Bij het begin van de film lijkt het één tegen allen te zullen worden en dan komt zowat heel de samenleving bij Selma op bezoek om op haar zetel te liggen."De vooroordelen blijken ook aan beide kanten aanwezig. Manele Labidi: "Selma denkt bij haar aankomst iedereen te zullen helpen maar vindt zich al snel geconfronteerd met haar Parijse verwaandheid. Zo zal ze maar snel even een kabinet beginnen zonder toelating. Dat is arrogant."Labidi noemt dit iets typisch westers, dat we denken dat de voormalige kolonies nog steeds onze hulp nodig hebben. "Ze hebben echt niet op ons gewacht om te leven. Daarom dat de coiffeuse Selma een postkoloniale bitch noemt."Dat klinkt allemaal heel zwaar, toch is Un Divan à Tunis een heel plezierige sprankelende film. Dat is in de eerste plaats te danken aan Golshifteh Farahani die na Paterson ongetwijfeld opnieuw uw hart zal stelen.