...

Brâncusi (spreek uit: Brankoesj) groeide op in een arme boerenfamilie in de Karpaten, waaruit hij zich loswrikte om via kunstscholen in Craiova en Boekarest op zijn 28ste de stap naar het mekka van de kunst, Parijs, te zetten. Als 'plongeur' of bordenwasser in het volkse Bouillon Chartier kwam hij aan de kost, maar al vrij snel kwam hij in contact met Rodin (bij wie hij even in de leer was), met Picasso, Modigliani, Fernand Léger, maar ook met Erik Satie en Marcel Duchamp die Brancusi later in de VS zou lanceren.Met de kunstenaars van die tijd deelt hij een passie voor de zogeheten 'primitieve' kunsten waar hij de kracht van de beeldtaal ontdekt. Met zijn robuust gehouwen kop en handen als kolenschoppen lijkt hij in de wieg gelegd voor het ruwe labeur van een beeldhouwer in de letterlijke betekenis van het woord. Zie als illustratie het werk De Kus uit 1907, zijn antwoord op het gelijknamige werk van Auguste Rodin. Terwijl Rodin in zijn Le Baiser (1882) de verstrengeling van twee lichamen uitbeeldt, beperkt Brâncu?i zich tot de essentie. Tussen haakjes: Picasso creëert zijn sleutelwerk Les demoiselles d'Avignon in hetzelfde jaar 1907.Brâncusi vormt de scharnier tussen de meer klassiek georiënteerde kunst en het modernisme. Niet alleen zijn ontmoetingen met Picasso, maar evenzeer zijn contacten met Modigliani zullen een be palende rol spelen voor zijn artistieke ontwikkeling. De kracht van Picasso en de finesse van Modigliani vormen een cocktail waaraan hij zich zijn hele verdere loopbaan zal laven.Als een bezetene gaat Brâncusi tekeer in zijn atelier (voor het Centre Pompidou gereconstrueerd door architect Renzo Piano), hij maakt series van hetzelfde thema dat hij jaar na jaar verder uitpuurt, verfijnt, - letterlijk - ontdoet van al het overbodige tot alleen nog een schijnbaar abstracte vorm overblijft. En precies dat proces wordt op overtuigende wijze getoond op deze tentoonstelling. Met als belangrijkste documenten de foto's die Brâncusi zelf maakte van zijn eigen creaties. Dat is ook een van de verrassingen van deze expo dat Brâncu?i tevens een uitmuntend fotograaf blijkt te zijn die als geen ander de ziel van zijn eigen werk kon bloot leggen.Uiteindelijk zou Brâncusi erin slagen het onmogelijke te realiseren, namelijk de perfecte vorm creëren. De Roemeens-Franse kunstenaar werd amper begrepen in zijn tijd - "de Amerikanen zijn de enigen die mij begrijpen", placht hij te zeggen. De tijd heeft echter zijn werk gedaan. Vandaag geldt hij als een van de belangrijkste, zo niet dé belangrijkste beeldhouwer van de 20ste eeuw. Na het bekijken van deze tentoonstelling bestaat daar amper nog twijfel over!