De muren van de stad als canvas

Bij het binnenrijden van de stad valt ons een eerste mural op. Art is for Everybody. Dat klopt. Je moet er wel een flinke inspanning voor doen: de wandelroute is 11 kilometers lang, de fietsroute schuift 26 kilometers voor je wielen. Je kan ook beide combineren: het fietsen hou je voor de buitenwijken van de stad, het centrum haspel je te voet af. Startpunt van de twee routes is de Toeristische Dienst aan het Kursaal, waar je de nodige brochures en (gratis) plannetjes kan ophalen. Voor de wandelroute kan je ook gebruik maken van de app Street Art Oostende of van de Facebook Messenger Chatbot met dezelfde naam. Voor de fietsroute ben je aangewezen op een papieren plan met foto's van alle werken die je onderweg kan ontdekken. Maskertje op rijden we van het Kursaal via het Koningspark tot voorbij de hippodroom Wellington. Onderweg in de Zelliklaan krijgen we een eerste verrassing voor de wielen: de prachtige mural van DFace, een van de vijf nieuwkomers van het festival dit jaar. Tegen een paarse achtergrond zien we een verleidelijke kussende zeemeermin bij maanlicht. DFace is een wereldtopper van de street art. Inspiratie vindt hij bij punk, skate én Roy Lichtenstein. Om dit werk te verwezenlijken kwam hij zelfs met de motor vanuit Londen naar Oostende. Richting Stene krijgen we een vrij saai stuk voor de wielen geschoven, maar dat wordt goedgemaakt bij de sociale woonblokken van het Emiel Moysonplein. De site, behoorlijk in verval, wordt opgevrolijkt door enkele supergrote murals, met als uitschieter het 40 meter hoge werk van de Mexicaanse Paola Delfin die enkele Oostendse dames portretteert in zwart-wit. Indrukwekkend! We zetten onze tocht verder via het Sint-Catharinaplein en het Hendrik Conscienceplein en ontdekken aangename wijken met diverse gebedshuizen en een multiculturele stempel. In de steegjes achter de Nieuwpoortsesteenweg valt heel wat leuks te ontdekken, zoals het sensuele werk van de Amerikaanse Miss Van en het uiterst gedetailleerde en Afrikaans geïnspireerde werk van de Amerikaan Zio Ziegler. Vandaar gaat de tocht verder richting Vogelzangpark waar we de fiets even aan de kant kunnen zetten om een vijftal werken op korte afstand van elkaar te bekijken. Speciaal uit Montevideo overgevlogen zijn Camilo Nunez en Florence Duran van het Colectivo Licuado die twee zelfverzekerde dames hebben geportretteerd, symbool voor de zee en voor de storm, met een knipoog naar de Oostendse visserij. SpY trekt dan weer de aandacht met zijn Crazy Keyboard, een woordeloze aaneenschakeling van letters... De binnenstad laten we even links liggen. We stoten door naar de Visserskaai waar we met onze favoriete overzetboot Roger Raveel de havengeul kruisen om aan te meren aan het Maritiem Plein waar de hypermoderne city van de Oosteroever oprijst. Heel wat van de oorspronkelijke gebouwen zijn verdwenen of staan leeg met dicht gespijkerde ramen zoals de vroegere Kantine Vismijn Bij Sjaaki en Nicky waar in vervlogen tijden op zaterdag flink gedanst werd. De karaktervolle visserskoppen van Stephan Vanfleteren hangen gelukkig nog in de Vismijn. Café The Sailor is eveneens gespaard gebleven van de afbraak en vormt een welgekomen anachronisme in een wereld van staal, glas en beton. Als de muren hier konden spreken in dit oude visserscafé...Een lange tocht krijgen we voor de wielen via het Visserijdok, een ommetje langs de Achterhaven en het kanaal Gent-Gentbrugge-Oostende waar een gigantische zeeman van de Antwerpse kunstenaar Joachim ons opwacht, via de Doksluis, de Spuikom met de oesterputten, de Vuurtorenwijk, om uiteindelijk via het Zeepreventorium en het Fort weer koers te zetten tot de veerpont. Dit is het betere fietswerk met een zijwind die ook een professioneel wielerpeloton in waaiers uit elkaar zou kunnen rukken.Hoogtepunten onderweg zijn een hyperrealistische portret van de Australiër Guido van Helten, het wapenschild voor Oostende van Alexis Diaz uit Puerto Rico, het kleurrijke werk van het collectief Buck (met Matthias Schoenaerts), de sprookjesachtige figuren van Phlegm uit de UK en de prachtige trompe-l'oeil, een stilleven met Delfts porselein van de Nederlander Leon Keer. Het veer brengt ons weer naar de binnenstad. We laten de fiets aan de kant en zetten op dag 2 onze verkenningstocht te voet verder. We vertrekken dit keer in de wijk rond het AZ Sint-Jan. Voor de inkom van het ziekenhuis valt meteen een sculptuur van Nick Ervinck op in typisch Ervinck-geel. Meest opvallend is hier het fresco dat leerlingen van het Ensorinstituut op de schoolmuur hebben geschilderd. In 2019 kwamen de leerlingen op straat voor meer kunst in het straatbeeld. Ze voegden de daad bij het woord en maakten collectief een kleurrijk fresco als statement voor hun artistieke verzuchtingen. Het werk werd op slag opgenomen in de kunstroute van de stad. Een mooi voorbeeld van hoe street art niet alleen een artistiek maar ook een sociaal project hoort te zijn.Via de Spoorwegstraat gaan we richting stadhuis waar het Belgische duo Jeps & Jucte de frontgevel heeft versierd met een muzikale schildering, waarop zowel Soullegende Marvin Gaye die zijn nummer-1-hit Sexual Healing in Oostende schreef, de lokale charmezangeres Lucy Loes, Johannes Verschave van The Van Jets én - uiteraard - Arno prijken. We ronden het Vuurkruisenplein en we zetten onze wandeling voort via de Jachthaven om de binnenstad via het Marie-Joséeplein in te duiken.Oostende is verre van een afgelikte stad, noem het eerder een karakterstad waar vissers en dames en heren van stand naast en met elkaar leven. Sommige kunstenaars zijn erin geslaagd om dat typische Oostende-gevoel ook in hun werk weer te geven.Wandel door de bekende winkelstraten en de kleine achterafstraatjes en laat u verrassen door de portretten van de Duitse kunstenaar Case Maclaim (echte naam: Andreas von Chrzanowski) die dagen na elkaar naar Ron's Pub ging om de stamgasten te leren kennen en er een uitpikte voor zijn muurschildering, de Spaanse Marina Capdevilla de schoonheid van een oudere dame confronteert met een vuilnisbelt. Heel bijzonder is het meisjesportret van de Argentijn Bosoletti op het Achturenplein. Hij schilderde zijn mural namelijk in negatief, zodat je het portret door een negatieve filter moet bekijken om de jongedame tot leven te wekken. Het ontroerende werk is ongetwijfeld dat van de Brit Ben Slow die in Oostende een hommage voor de liefde vond in het oudere danskoppel Jean en Jeanine. Hij 89, kijkt de toeschouwer tevreden en met een zekere fierheid aan. Zij 76, legt haar hand op zijn schouder en kijkt haar man liefdevol in e ogen. Samen dansend op wat een nummer van Lucy Hoes zou kunnen zijn, of is het Marvin Gaye? Een prachtig orgelpunt van een prachtige kunstroute. Tijd voor een welverdiende garnaalkroket bij Madam Kroket in de Nieuwstraat.