Met hun busstunt om goedkopere geneesmiddelen in Nederland aan te schaffen, reduceren de dokters van Geneeskunde voor het Volk geneesmiddelen tot gewone consumptieproducten en weigeren ze het volledige kostenplaatje van gezondheidszorg in de eerste lijn onder ogen te zien. Of hoe goedkopere geneesmiddelen ook een pervers effect kunnen uitlokken.
Medicijntoerisme naar Nederland. Niks nieuws, maar toegegeven het is eens wat anders dan een dagje zee of wandelen in de Ardennen. "Erg dat we nu bussen moeten inleggen voor betaalbare medicijnen", zeggen de dokters van Geneeskunde voor het Volk. De prijzen van geneesmiddelen verschillen inderdaad van land tot land. Is dat nu echt zo erg als men beweert? Ik denk het niet.
Goedkope geneesmiddelen? Graag! De juiste geneesmiddelen of minder pillen slikken is nog beter...
Gezondheid is het hoogste goed. Gezondheidszorg is een mensenrecht. Als gemeenschap zijn we er verantwoordelijk voor om iedereen toegang tot gezondheidszorg te bieden. De prijs (van geneesmiddelen) is daar een belangrijk element in, maar niet het enige. We hebben het geluk om een solidaire ziekteverzekering te hebben in ons land. En dat willen we graag zo houden. Toch?
We zullen dus goed moeten nadenken en durven hervormen. Goedkope geneesmiddelen - voor de patiënt én de ziekteverzekering - kunnen daar toe bijdragen. En zoals we uit een recente studie van de Onafhankelijke Ziekenfondsen weten is er ruimte voor verbetering op dat vlak. Nog beter is geen geneesmiddelen nemen als het niet echt moet en ze zo goed mogelijk te gebruiken als het wel nodig is.
Bussen inleggen naar Nederland is een politieke stunt om het onderwerp - en vooral zichzelf - onder de aandacht te brengen. Onze minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid beweert zelfs dat het gevaarlijk kan zijn voor de volksgezondheid, want het zou tot overconsumptie van geneesmiddelen kunnen leiden.
Als we betaalbare gezondheidszorg van hoog niveau in ons land in stand willen houden, is er mijns inziens wel wat meer aan de hand. Medicatie is een mes dat langs twee kanten snijdt en heel oordeelkundig gebruikt moet worden. De studies over problemen en risico's van geneesmiddelen zijn legio. Oorzaak?
Onoordeelkundig gebruik, te weinig opvolging en begeleiding en vooral te weinig samenwerking en overleg tussen artsen, apothekers en de patiënten zelf. Dat is nu net de essentie van eerstelijnsgezondheidszorg. De therapietrouw van patiënten is bedroevend laag, voorschrijvers weten vaak niet wat hun patiënten nog allemaal innemen, zodat optimaal voorschrijven niet evident is. Zeker niet wanneer patiënten hun pillen in het buitenland gaan halen.
En dan is er het kostenplaatje. Het woordje 'goedkoper' scoort altijd, maar bij het brede plaatje staan weinigen stil. In België bedraagt de bijdrage van patiënten aan hun gezondheidszorg - het zogenaamde remgeld - ruim 20% (gegevens van de OESO). Dat is wat meer dan in Nederland, maar een stuk minder dan bijvoorbeeld in Zwitserland of Oostenrijk.
Het perverse effect van grensshoppen is dat het aanleiding geeft tot oneigenlijk gebruik van gemeenschapsmiddelen. Daar kunnen rooie rakkers toch niet mee akkoord gaan?
Het aandeel van geneesmiddelen is ongeveer 17% (cijfers van de FOD Sociale Zekerheid). De laatste tien jaar is het verbruik van terugbetaalde geneesmiddelen voor ambulante patiënten met bijna een kwart toegenomen. Tegelijkertijd is de bijdrage van die patiënten bijna even sterk gedaald. Ambulante medicatie is dus een pak goedkoper geworden.
APB heeft overigens concrete voorstellen aan minister De Block gedaan om nog meer in te zetten op goedkope geneesmiddelen en om verspilling te vermijden. Alles kan altijd beter, maar dat is echt niet de grootste uitdaging waar onze gezondheidszorg voor staat. De echte uitdaging is het verhogen van de kosteneffectiviteit omdat het budget de toenemende zorgnood door vergrijzing en de blijvende behoefte aan innovatie heus niet zal kunnen volgen.
Hoe moet dat dan? Het recept is bekend: geïntegreerde zorg door meer samenwerking, gemeenschappelijke doelstellingen en gegevensdeling. 'Medicijntoerisme' en het kiwi-model zijn nu net de bommen onder dat algemeen gedragen concept.
Een paar euro meer voor geneesmiddel X of Y (en wat minder voor Z), is dat het echte probleem? Ik denk het niet. Wanneer de kosten voor gezondheidszorg te hoog oplopen, zijn patiënten immers beschermd door de maximumfactuur. Dat ziekenfondsen voorgeschreven geneesmiddelen beter terugbetalen als patiënten die in het buitenland kopen, stoort mij meer. Die regeling is er voor onvoorziene kosten op reis, niet voor structurele financiering van geneesmiddelen, via een alternatieve route.
Het perverse effect van grensshoppen is dus dat het aanleiding geeft tot oneigenlijk gebruik van gemeenschapsmiddelen. Daar kunnen rooie rakkers toch niet mee akkoord gaan? Nee, het gaat niet alleen over de prijs van geneesmiddelen. In het bredere plaatje moet het in hoofdzaak gaan om toegankelijke en kwalitatieve gezondheidszorg, waar uiteraard een prijskaartje aan hangt. De waarde daarvan is niet uit te drukken in euro's of procenten. Het gaat om de gezondheid en levenskwaliteit van elke burger. En die is onbetaalbaar.
Medicijntoerisme naar Nederland. Niks nieuws, maar toegegeven het is eens wat anders dan een dagje zee of wandelen in de Ardennen. "Erg dat we nu bussen moeten inleggen voor betaalbare medicijnen", zeggen de dokters van Geneeskunde voor het Volk. De prijzen van geneesmiddelen verschillen inderdaad van land tot land. Is dat nu echt zo erg als men beweert? Ik denk het niet. Goedkope geneesmiddelen? Graag! De juiste geneesmiddelen of minder pillen slikken is nog beter...Gezondheid is het hoogste goed. Gezondheidszorg is een mensenrecht. Als gemeenschap zijn we er verantwoordelijk voor om iedereen toegang tot gezondheidszorg te bieden. De prijs (van geneesmiddelen) is daar een belangrijk element in, maar niet het enige. We hebben het geluk om een solidaire ziekteverzekering te hebben in ons land. En dat willen we graag zo houden. Toch? We zullen dus goed moeten nadenken en durven hervormen. Goedkope geneesmiddelen - voor de patiënt én de ziekteverzekering - kunnen daar toe bijdragen. En zoals we uit een recente studie van de Onafhankelijke Ziekenfondsen weten is er ruimte voor verbetering op dat vlak. Nog beter is geen geneesmiddelen nemen als het niet echt moet en ze zo goed mogelijk te gebruiken als het wel nodig is. Bussen inleggen naar Nederland is een politieke stunt om het onderwerp - en vooral zichzelf - onder de aandacht te brengen. Onze minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid beweert zelfs dat het gevaarlijk kan zijn voor de volksgezondheid, want het zou tot overconsumptie van geneesmiddelen kunnen leiden. Als we betaalbare gezondheidszorg van hoog niveau in ons land in stand willen houden, is er mijns inziens wel wat meer aan de hand. Medicatie is een mes dat langs twee kanten snijdt en heel oordeelkundig gebruikt moet worden. De studies over problemen en risico's van geneesmiddelen zijn legio. Oorzaak?Onoordeelkundig gebruik, te weinig opvolging en begeleiding en vooral te weinig samenwerking en overleg tussen artsen, apothekers en de patiënten zelf. Dat is nu net de essentie van eerstelijnsgezondheidszorg. De therapietrouw van patiënten is bedroevend laag, voorschrijvers weten vaak niet wat hun patiënten nog allemaal innemen, zodat optimaal voorschrijven niet evident is. Zeker niet wanneer patiënten hun pillen in het buitenland gaan halen.En dan is er het kostenplaatje. Het woordje 'goedkoper' scoort altijd, maar bij het brede plaatje staan weinigen stil. In België bedraagt de bijdrage van patiënten aan hun gezondheidszorg - het zogenaamde remgeld - ruim 20% (gegevens van de OESO). Dat is wat meer dan in Nederland, maar een stuk minder dan bijvoorbeeld in Zwitserland of Oostenrijk. Het aandeel van geneesmiddelen is ongeveer 17% (cijfers van de FOD Sociale Zekerheid). De laatste tien jaar is het verbruik van terugbetaalde geneesmiddelen voor ambulante patiënten met bijna een kwart toegenomen. Tegelijkertijd is de bijdrage van die patiënten bijna even sterk gedaald. Ambulante medicatie is dus een pak goedkoper geworden. APB heeft overigens concrete voorstellen aan minister De Block gedaan om nog meer in te zetten op goedkope geneesmiddelen en om verspilling te vermijden. Alles kan altijd beter, maar dat is echt niet de grootste uitdaging waar onze gezondheidszorg voor staat. De echte uitdaging is het verhogen van de kosteneffectiviteit omdat het budget de toenemende zorgnood door vergrijzing en de blijvende behoefte aan innovatie heus niet zal kunnen volgen. Hoe moet dat dan? Het recept is bekend: geïntegreerde zorg door meer samenwerking, gemeenschappelijke doelstellingen en gegevensdeling. 'Medicijntoerisme' en het kiwi-model zijn nu net de bommen onder dat algemeen gedragen concept. Een paar euro meer voor geneesmiddel X of Y (en wat minder voor Z), is dat het echte probleem? Ik denk het niet. Wanneer de kosten voor gezondheidszorg te hoog oplopen, zijn patiënten immers beschermd door de maximumfactuur. Dat ziekenfondsen voorgeschreven geneesmiddelen beter terugbetalen als patiënten die in het buitenland kopen, stoort mij meer. Die regeling is er voor onvoorziene kosten op reis, niet voor structurele financiering van geneesmiddelen, via een alternatieve route. Het perverse effect van grensshoppen is dus dat het aanleiding geeft tot oneigenlijk gebruik van gemeenschapsmiddelen. Daar kunnen rooie rakkers toch niet mee akkoord gaan? Nee, het gaat niet alleen over de prijs van geneesmiddelen. In het bredere plaatje moet het in hoofdzaak gaan om toegankelijke en kwalitatieve gezondheidszorg, waar uiteraard een prijskaartje aan hangt. De waarde daarvan is niet uit te drukken in euro's of procenten. Het gaat om de gezondheid en levenskwaliteit van elke burger. En die is onbetaalbaar.
