Als eerstelijnstherapie mislukt, wordt elk uitstel van tweedelijnstherapie cash betaald

Een groep internationale vorsers onder de leiding van dr. Helen Bell-Gorrod van de Universiteit van Sheffield heeft het effect op de sterfte onderzocht van een uitstel van een tweedelijns antiretrovirale behandeling na mislukken van de eerstelijnstherapie. Ze zijn daarvoor uitgegaan van de klinische en epidemiologische gegevens van 8.000 Zuid-Afrikaanse patiënten bij wie tussen 2004 en 2008 een antiretrovirale behandeling was gestart.Eerste vaststelling, de mediane tijd tot vaststelling van een virologische mislukking na het starten van de eerstelijnstherapie was 3,3 jaar. De tijd tussen het vaststellen van een virologische mislukking en overschakeling op een tweedelijns antiretrovirale behandeling bedroeg gemiddeld 121 dagen. Dat betekent dat de patiënten nog gedurende ongeveer 4 maanden een behandeling kregen die het virus niet onderdrukte. De waarschijnlijkheid van verandering van behandeling was evenwel hoger bij patiënten met een laag aantal CD4-cellen, patiënten met een hoge virale belasting en patiënten die zeer regelmatig op spreekuur gingen in een hiv-referentiecentrum. Tijdens een follow-up van 4 jaar heeft 52% van de patiënten bij wie de eerstelijnstherapie was mislukt, een tweedelijnstherapie gekregen. De sterfte in die populatie was 12%.Tweede vaststelling, het overlijdensrisico was 60% lager als onmiddellijk werd overgeschakeld op een tweedelijnstherapie, dan als de behandeling niet werd veranderd. Het overlijdensrisico was nog maar 48% lager als de tweedelijnstherapie werd gestart binnen 60 dagen na het vaststellen van een virologische mislukking. Dat betekent dus dat een beperkt uitstel bij overschakeling op een tweedelijnstherapie als de eerstelijnstherapie mislukt, cash wordt betaald in termen van mensenlevens.In een tweede deel van de studie hebben de vorsers het effect op de sterfte na vijf jaar geëvalueerd van overschakeling op een tweedelijnstherapie na mislukken van de eerstelijnstherapie:De studie benadrukt tot slot het belang van een regelmatige follow-up om een virologische mislukking tijdig te kunnen diagnosticeren en leert dat de behandeling zo snel mogelijk moet worden veranderd in geval van virologische mislukking, vooral bij patiënten met een hoge virale belasting en/of een laag aantal CD4-cellen.Ref: Bell-Gortod H. et al. American Journal of Epidemiology, online gepubliceerd voor de papieren versie op 22/04/2020.