Stabiele glykemiecontrole correleert met betere levensverwachting bij type 2-diabetes

De auteurs zijn tot die conclusie gekomen na een retrospectieve analyse van de dossiers van ongeveer 20.000 patiënten bij wie recentelijk een diagnose van type 2-diabetes was gesteld, die in Schotland verbleven en bij wie het HbA1c-gehalte minstens vijf keer was gemeten. Het primaire eindpunt was een samengesteld eindpunt van cardiovasculaire sterfte, niet-fataal myocardinfarct en niet-fataal ischemisch CVA (de klassieke MACE-3). Secundaire eindpunten waren de individuele items van het samengesteld eindpunt, de totale sterfte, hartfalen, diabetische retinopathie, perifere neuropathie, nefropathie en diabetische voet. De vorsers hebben de prognostische waarde onderzocht van schommelingen van de glykemiecontrole via een individuele score van variabiliteit van het HbA1c-gehalte (HVS), los van het gemiddelde HbA1c-gehalte bij de diagnose en tijdens de follow-up. Die score werd berekend als het percentuele aantal variaties van het HbA1c-gehalte > 0,5% in vergelijking met de vorige meting voor alle beschikbare HbA1c-waarden van de patiënt. De patiënten werden in kwintielen ingedeeld naargelang van de variabiliteit. De patiënten in het laagste kwintiel (0-20%) vormden de referentiegroep.De incidentie van optreden van een van de items van het samengestelde eindpunt was significant hoger bij de patiënten in de hoogste twee kwintielen (60-80% en 80-100%) dan bij de patiënten in het laagste kwintiel.Het risico op optreden van een van de bovenvermelde cardiovasculaire accidenten, overlijden ongeacht de doodsoorzaak of overlijden als gevolg van een hart- en vaataandoening was 2,4-maal hoger bij de patiënten in het hoogste kwintiel. Het risico op myocardinfarct was 2,6-maal hoger, het risico op CVA was 2-maal hoger, het risico op hartfalen, perifere neuropathie en nierinsufficiëntie was 3-maal hoger en het risico op een voetulcus en diabetische retinopathie was respectievelijk 5- en 7-maal hoger. Die resultaten bleven overeind na correctie voor het initiële HbA1c-gehalte en het gemiddelde jaarlijkse HbA1c-gehalte. Dat betekent dus dat een sterk schommelend HbA1c-gehalte correleert met een hogere sterfte ongeacht de doodsoorzaak en een hogere incidentie van ernstige cardiovasculaire accidenten en diabetische microangiopathie, ongeacht de cumulatieve blootstelling aan een hoog HbA1c-gehalte.De vorsers concluderen dat een erg schommelend HbA1c-gehalte prognostisch erg ongunstig is, ook als het gemiddelde HbA1c-gehalte niet zo hoog is. Een correlatie betekent echter nog niet dat er sprake is van een oorzakelijk verband. Daarom zou nu moeten worden nagegaan of een vermindering van die variabiliteit het risico verlaagt.Naar S Li et al. EASD 2019. PS103-1190.