SGLT2-remmer nuttig bij hartfalen of niet?

Een meta-analyse leert dat die gunstige effecten worden verkregen bij alle fenotypes van hartfalen.Bij analyse van de individuele gegevens van meer dan 15.000 patiënten die hadden deelgenomen aan acht gerandomiseerde studies, komen de vorsers tot de conclusie dat SGLT2-remmers het risico op ziekenhuisopname wegens hartfalen met ongeveer 37% (95% BI: 25-47) verlagen na zes maanden, met 32% (95% BI: 20-42) na een jaar en met 26% (95% BI: 10-40) na twee jaar.Bij een vooraf gespecificeerde analyse werden de gunstige effecten teruggevonden zowel bij hartfalen met een gevrijwaarde ejectiefractie (daling van het risico van 11,6% naar 8,6%) als bij hartfalen met een gedaalde ejectiefractie (daling van het risico van 15,4% naar 11,1%).Er was dus altijd een verschil in absoluut risico van 3-4 percentpunten (dat bewijst de stevigheid van de resultaten). Het aantal patiënten dat diende te worden behandeld om een ziekenhuisopname te vermijden (NNT), was respectievelijk 33 en 23.Daartegenover stond een significant hoger aantal urogenitale infecties bij de patiënten die een SGLT2-remmer kregen (2,1% versus 0,7%). De incidentie van amputatie en diabetische ketoacidose daarentegen (eerder gemelde bijwerkingen) was vergelijkbaar in de SGLT2-remmergroep en de placebogroep.De cardiovasculaire sterfte na een jaar was 14% lager (95% BI: 1-25), maar er was geen verschil in de totale sterfte of in progressie van het nierlijden. In een andere meta-analyse op basis van 13 studies is eveneens een gunstig effect op het aantal ziekenhuisopnames vastgesteld, maar geen significant effect op de cardiale sterfte in geval van een hartfalen met gevrijwaarde ejectiefractie (HR: 1,01, 95% BI: 0,80-1,28, p = 0,943).