Als ik zelf iets aan het lijf heb, zijn er twee mogelijkheden: ik negeer, of ik panikeer.

Zo ook die avond van onze vakantie in Zwitserland.

Plots was mijn ene onderbeen dubbeldik en keihard. Een DVT! Straks een longembool! Als ik hiermee in bed kruip, ga ik dood!

Dus ben ik niet in bed gekropen maar reden we naar de Notfalldienst van het plaatselijke ziekenhuis. Niet dat ik van dit ziekenhuis al veel goede dingen had gehoord, maar het was de enige kans om mijn leven te redden: antico, NU!

Daar werd ik vriendelijk ontvangen, daar kreeg ik een warm dekentje over mijn been... Ik gaf me over, ik was patiënt...

Een jonge arts berekende netjes mijn risicoscore maar misschien was dit wel een paraneoplastisch verschijnsel van een uitgezaaide tumor!) en overlegde met het diensthoofd: d-dimeren of dupplex? Het werden d-dimeren.

D-dimeren werden als enige test aangevraagd.

D-dimeren waren negatief.

Ik werd uit het ziekenhuis ontslagen. Verdwaasd, verbaasd: geen DVT. Maar wat dan wel? Mijn been voelde intussen beter aan.

Wat is de taak van een spoedgevallendienst? Juist, levensbedreigende zaken diagnosticeren en behandelen

Tijdens een woelige nacht maakte ik de volgende bedenkingen.

De aanpak op spoed in Zwitserland gebeurde heel gestandardiseerd (de NHG standaard!), er werd geen onderzoek te veel gedaan; wat een verschil in ons plaatselijk ziekenhuis! Daar wordt een all-in labobilan uitgevoerd pbo! Levertesten! Schildklier! PSA!) én een dupplex onderbeen, zonder te wachten op het resultaat van de d-dimeren. Afhankelijk van het enthousiasme van de aanwezige arts of radioloog krijg je er nog een ct thorax bovenop: longembool-alert!

Ik ben geen econoom maar het kostenplaatje lijkt me dan ook te verschillen.

Maar ik stond buiten, met een tegenpruttelend been.

Maar wat is de taak van een spoedgevallendienst? Juist, levensbedreigende zaken diagnosticeren en behandelen. En dat deden ze. Alle andere oorzaken van een gezwollen onderbeen gingen vanzelf wel over of konden door de reguliere artsen overdag verder bekeken worden.

Hoewel de totale gezondheidsuitgaven in Zwitserland vergelijkbaar zijn met die in België (11,8% versus 10,3% van het BNP) blijft het boeiend om de aanpak te vergelijken. En de vraag te stellen: wat moet op de spoed?

Als ik zelf iets aan het lijf heb, zijn er twee mogelijkheden: ik negeer, of ik panikeer. Zo ook die avond van onze vakantie in Zwitserland.Plots was mijn ene onderbeen dubbeldik en keihard. Een DVT! Straks een longembool! Als ik hiermee in bed kruip, ga ik dood!Dus ben ik niet in bed gekropen maar reden we naar de Notfalldienst van het plaatselijke ziekenhuis. Niet dat ik van dit ziekenhuis al veel goede dingen had gehoord, maar het was de enige kans om mijn leven te redden: antico, NU!Daar werd ik vriendelijk ontvangen, daar kreeg ik een warm dekentje over mijn been... Ik gaf me over, ik was patiënt...Een jonge arts berekende netjes mijn risicoscore maar misschien was dit wel een paraneoplastisch verschijnsel van een uitgezaaide tumor!) en overlegde met het diensthoofd: d-dimeren of dupplex? Het werden d-dimeren.D-dimeren werden als enige test aangevraagd. D-dimeren waren negatief.Ik werd uit het ziekenhuis ontslagen. Verdwaasd, verbaasd: geen DVT. Maar wat dan wel? Mijn been voelde intussen beter aan. Tijdens een woelige nacht maakte ik de volgende bedenkingen. De aanpak op spoed in Zwitserland gebeurde heel gestandardiseerd (de NHG standaard!), er werd geen onderzoek te veel gedaan; wat een verschil in ons plaatselijk ziekenhuis! Daar wordt een all-in labobilan uitgevoerd pbo! Levertesten! Schildklier! PSA!) én een dupplex onderbeen, zonder te wachten op het resultaat van de d-dimeren. Afhankelijk van het enthousiasme van de aanwezige arts of radioloog krijg je er nog een ct thorax bovenop: longembool-alert!Ik ben geen econoom maar het kostenplaatje lijkt me dan ook te verschillen. Maar ik stond buiten, met een tegenpruttelend been. Maar wat is de taak van een spoedgevallendienst? Juist, levensbedreigende zaken diagnosticeren en behandelen. En dat deden ze. Alle andere oorzaken van een gezwollen onderbeen gingen vanzelf wel over of konden door de reguliere artsen overdag verder bekeken worden.Hoewel de totale gezondheidsuitgaven in Zwitserland vergelijkbaar zijn met die in België (11,8% versus 10,3% van het BNP) blijft het boeiend om de aanpak te vergelijken. En de vraag te stellen: wat moet op de spoed?