Sancties zijn voorzien voor patiënten die het formulier over hun opleiding en werkverleden niet correct invullen of niet op een afspraak verschijnen (5 à 10 % van één maand uitkering) en voor werkgevers die geen aangepast werk voorzien (€ 800 euro er werknemer). Samen zowat 1.000 euro per betrapte werknemer. De regering hoopt daar 100 miljoen door te besparen: zij gaat dus uit van 100.000 schijnzieken.

Want één zinnetje springt in het oog:"wie echt ziek is, wordt met rust gelaten!" Dat betekent dat de overheid ervan uitgaat dat veel patiënten nu ten onrechte ziek geschreven worden. Vaak gaat het om psychiatrische problematiek. Zijn de Belgische psychiaters dan ondeskundig dan wel frauduleus ?

De behandelende artsen kennen hun patiënten reeds maanden, soms jaren. Een adviserende arts leest het rapport van de behandelende arts, ziet de patiënt kort (5 à 10 minuten) en vertrouwt doorgaans op het verslag en de conclusie van de behandelende psychiater. Zo niet gaan ze met mekaar in overleg. Als ze het echt niet eens worden, kan er een derde onpartijdige derde arts aangesteld worden. Dat is tot nu toe zelden nodig. Maar dat zal veranderen want de adviserende artsen krijgen nu de opdracht om diagnoses en prognoses in twijfel te trekken. Dus meer meningsverschillen, meer verantwoording en bijkomende verslagen door de behandelende psychiaters en meer aangestelde experten, die al gauw enkele honderden euro's kosten.

Wie gaat dit betalen? Als de patiënt niet akkoord gaat met de conclusie van de expert, kan hij ook nog naar de arbeidsrechtbank. Opnieuw een grote kost: voor de patiënt én voor de maatschappij. Denkt de regering dat die extra stress de patiënten sneller gaat genezen? Of hoopt ze dat de patiënten (en hun psychiaters) dat niet gaan opbrengen en het werk zullen hervatten om van alle ellende af te zijn ?

Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?

Werkgevers zijn nu reeds vaak bereid om samen met de arbeidsgeneesheer een oplossing te zoeken voor werknemers: een rustiger werkplek, zittend werk, glijdende werkuren, eventueel overplaatsing naar een andere dienst. Daar is een dreiging met boetes niet voor nodig. Overigens heeft zo'n aanpassing op het werk vaak ook negatieve gevolgen voor de werknemer. De collega's vinden het vaak niet fair dat hij/zij de drukke uren aan het loket niet meer moet doen of betere uren krijgt. Zij vinden dat werk immers ook zwaar. Een uitzonderingspositie innemen in een team, leidt vaak tot openlijke of subtiele pesterijen.

Ziekere patiënten en een nog groter tekort aan psychiaters om ze te behandelen.

Kunnen de adviserende artsen, die de patiënten nauwelijks kennen, de mate van werkbekwaamheid beter beoordelen? Zijn ze helderziende? Als zij niet meer kunnen/mogen betrouwen op de rapporten die de behandelende specialisten schrijven, waarop kunnen ze zich dan wel baseren? Gaan ze proberen de patiënten te betrappen op onjuistheden in hun verhaal. "Je zegt dat je het huis niet uit durft, maar je bent nu toch hier!" Of gaan ze de psychiaters proberen te betrappen op inconsistenties in hun verslagen: "U schrijft dat zijn toestand onveranderd is, maar u heeft wel de dosis antidepressiva en tranquillizers verminderd!"

Werkgevers zullen, om heel de rompslomp te vermijden, hun werknemers sneller ontslaan, zeker als deze onder druk van dit nieuwe systeem te vroeg het werk hervatten en na enkele weken opnieuw werkonbekwaam worden. Immers, houden ze het een maand vol, dan moet de werkgever opnieuw de eerste ziekteperiode betalen.

Als behandelende arts weten wij meestal wel wie al dan niet terug aan het werk kan. Natuurlijk is dat geen zwart-wit verhaal. Soms is er enige twijfel en wordt in samenspraak met de patiënt gekeken wat hij/zij nodig heeft om weer duurzaam te kunnen starten. Eventueel wordt met de arbeidsgeneesheer en ook met de medische adviseur van het ziekenfonds afgesproken om een proefperiode in te lassen, zodat een herval nog binnen dezelfde ziekteperiode kan vallen.

Zijn er dan geen patiënten die ons manipuleren en platweg willen profiteren van het systeem? Ja zeker en doorgaans filteren we die er zelf uit. Maar ook dat is geen zwart-wit verhaal. Sommige patiênten overdrijven hun klachten uit vrees niet ernstig genomen te worden. Soms is dat gedrag een deel van de pathologie. Het percentage dat op een berekende manier simuleert om een uitkering te krijgen is zeer klein en die personen zullen door de adviserende arts juist niet op tegenstrijdigheden betrapt worden.

Dit nieuwe regeringsbesluit zal daarom niet leiden tot duurzaam herstel van langdurig zieken. Het zal integendeel de stress verhogen en hen meer faalervaringen bezorgen waardoor ze angstiger, zieker en onzekerder zullen worden. Het zal er ook toe leiden dat de psychiaters meer tijd moeten steken in verslagen en verantwoordingen en minder tijd kunnen besteden aan het behandelen van patiënten.

Ziekere patiënten en een nog groter tekort aan psychiaters om ze te behandelen. Dat kan toch de bedoeling van ons zorgsysteem niet zijn!

Sancties zijn voorzien voor patiënten die het formulier over hun opleiding en werkverleden niet correct invullen of niet op een afspraak verschijnen (5 à 10 % van één maand uitkering) en voor werkgevers die geen aangepast werk voorzien (€ 800 euro er werknemer). Samen zowat 1.000 euro per betrapte werknemer. De regering hoopt daar 100 miljoen door te besparen: zij gaat dus uit van 100.000 schijnzieken. Want één zinnetje springt in het oog:"wie echt ziek is, wordt met rust gelaten!" Dat betekent dat de overheid ervan uitgaat dat veel patiënten nu ten onrechte ziek geschreven worden. Vaak gaat het om psychiatrische problematiek. Zijn de Belgische psychiaters dan ondeskundig dan wel frauduleus ?De behandelende artsen kennen hun patiënten reeds maanden, soms jaren. Een adviserende arts leest het rapport van de behandelende arts, ziet de patiënt kort (5 à 10 minuten) en vertrouwt doorgaans op het verslag en de conclusie van de behandelende psychiater. Zo niet gaan ze met mekaar in overleg. Als ze het echt niet eens worden, kan er een derde onpartijdige derde arts aangesteld worden. Dat is tot nu toe zelden nodig. Maar dat zal veranderen want de adviserende artsen krijgen nu de opdracht om diagnoses en prognoses in twijfel te trekken. Dus meer meningsverschillen, meer verantwoording en bijkomende verslagen door de behandelende psychiaters en meer aangestelde experten, die al gauw enkele honderden euro's kosten.Wie gaat dit betalen? Als de patiënt niet akkoord gaat met de conclusie van de expert, kan hij ook nog naar de arbeidsrechtbank. Opnieuw een grote kost: voor de patiënt én voor de maatschappij. Denkt de regering dat die extra stress de patiënten sneller gaat genezen? Of hoopt ze dat de patiënten (en hun psychiaters) dat niet gaan opbrengen en het werk zullen hervatten om van alle ellende af te zijn ? Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Werkgevers zijn nu reeds vaak bereid om samen met de arbeidsgeneesheer een oplossing te zoeken voor werknemers: een rustiger werkplek, zittend werk, glijdende werkuren, eventueel overplaatsing naar een andere dienst. Daar is een dreiging met boetes niet voor nodig. Overigens heeft zo'n aanpassing op het werk vaak ook negatieve gevolgen voor de werknemer. De collega's vinden het vaak niet fair dat hij/zij de drukke uren aan het loket niet meer moet doen of betere uren krijgt. Zij vinden dat werk immers ook zwaar. Een uitzonderingspositie innemen in een team, leidt vaak tot openlijke of subtiele pesterijen.Kunnen de adviserende artsen, die de patiënten nauwelijks kennen, de mate van werkbekwaamheid beter beoordelen? Zijn ze helderziende? Als zij niet meer kunnen/mogen betrouwen op de rapporten die de behandelende specialisten schrijven, waarop kunnen ze zich dan wel baseren? Gaan ze proberen de patiënten te betrappen op onjuistheden in hun verhaal. "Je zegt dat je het huis niet uit durft, maar je bent nu toch hier!" Of gaan ze de psychiaters proberen te betrappen op inconsistenties in hun verslagen: "U schrijft dat zijn toestand onveranderd is, maar u heeft wel de dosis antidepressiva en tranquillizers verminderd!"Werkgevers zullen, om heel de rompslomp te vermijden, hun werknemers sneller ontslaan, zeker als deze onder druk van dit nieuwe systeem te vroeg het werk hervatten en na enkele weken opnieuw werkonbekwaam worden. Immers, houden ze het een maand vol, dan moet de werkgever opnieuw de eerste ziekteperiode betalen. Als behandelende arts weten wij meestal wel wie al dan niet terug aan het werk kan. Natuurlijk is dat geen zwart-wit verhaal. Soms is er enige twijfel en wordt in samenspraak met de patiënt gekeken wat hij/zij nodig heeft om weer duurzaam te kunnen starten. Eventueel wordt met de arbeidsgeneesheer en ook met de medische adviseur van het ziekenfonds afgesproken om een proefperiode in te lassen, zodat een herval nog binnen dezelfde ziekteperiode kan vallen. Zijn er dan geen patiënten die ons manipuleren en platweg willen profiteren van het systeem? Ja zeker en doorgaans filteren we die er zelf uit. Maar ook dat is geen zwart-wit verhaal. Sommige patiênten overdrijven hun klachten uit vrees niet ernstig genomen te worden. Soms is dat gedrag een deel van de pathologie. Het percentage dat op een berekende manier simuleert om een uitkering te krijgen is zeer klein en die personen zullen door de adviserende arts juist niet op tegenstrijdigheden betrapt worden.Dit nieuwe regeringsbesluit zal daarom niet leiden tot duurzaam herstel van langdurig zieken. Het zal integendeel de stress verhogen en hen meer faalervaringen bezorgen waardoor ze angstiger, zieker en onzekerder zullen worden. Het zal er ook toe leiden dat de psychiaters meer tijd moeten steken in verslagen en verantwoordingen en minder tijd kunnen besteden aan het behandelen van patiënten. Ziekere patiënten en een nog groter tekort aan psychiaters om ze te behandelen. Dat kan toch de bedoeling van ons zorgsysteem niet zijn!