Het aantal ziekenfondsen halveerde het voorbije jaar. Anno 2022 blijven er nog 21 over. Nog veel maar we komen van ver. Pakweg een decennium geleden telde een klein landje als België honderden mutualiteiten. Historisch gegroeid, sommige entiteiten hebben wortels tot in de 19de eeuw.

In een tijdsgewricht dat in het teken staat van efficiëntie en schaalvergroting zijn zoveel ziekenfondsen een anomalie. Wat is nu helemaal het idee achter een fonds enkel en alleen voor de NMBS? Behalve door gelobby, ellebogenwerk voor postjes en vriendjespolitiek valt dat toch niet zinnig te verklaren.

Ook mag de huidige de facto ondergrens van 75.000 leden per ziekenfonds best nog wat omhoog. De overheid moet sowieso een handje helpen bij het rationalisatieproces. Dat kwam bijvoorbeeld pas in een stroomversnelling nadat de vorige regering aanzienlijke besparingen oplegde.

De ziekenfondsen zijn een machtsfactor. Wel zoeken ze amechtig naar hun tweede adem

Het jasje was veel te ruim bemeten. Niemand - behalve wie er het slachtoffer van werd in de schoot van de ziekenfondsen - ondervindt nadelen van de besparingen. Wat eerder de vraag doet rijzen waarom ze jarenlang zoveel miljoenen meer ontvingen. En wat deden ze daar dan mee?

Digitalisering doet eveneens pijn. Net zoals de banken sloten ziekenfondsen de laatste jaren filialen en kantoren in grote en kleine steden en gemeenten. Logisch. Op de keper beschouwd vallen terugbetalingen, ziekte- en andere briefjes perfect te regelen via computer, app en andere elektronische tools. Geen kunst. Het leidt tot de existentiële vraag naar hun bestaansredenen.

Alles via de overheid laten verlopen, is goedkoper maar zover komt het allicht nooit. De ziekenfondsen zijn een machtsfactor. Wel zoeken ze amechtig naar hun tweede adem. Dat valt het sterkst op bij de grootste landsbond, de CM, dat zichzelf omvormde tot gezondheidsfonds.

Het aantal ziekenfondsen halveerde het voorbije jaar. Anno 2022 blijven er nog 21 over. Nog veel maar we komen van ver. Pakweg een decennium geleden telde een klein landje als België honderden mutualiteiten. Historisch gegroeid, sommige entiteiten hebben wortels tot in de 19de eeuw. In een tijdsgewricht dat in het teken staat van efficiëntie en schaalvergroting zijn zoveel ziekenfondsen een anomalie. Wat is nu helemaal het idee achter een fonds enkel en alleen voor de NMBS? Behalve door gelobby, ellebogenwerk voor postjes en vriendjespolitiek valt dat toch niet zinnig te verklaren. Ook mag de huidige de facto ondergrens van 75.000 leden per ziekenfonds best nog wat omhoog. De overheid moet sowieso een handje helpen bij het rationalisatieproces. Dat kwam bijvoorbeeld pas in een stroomversnelling nadat de vorige regering aanzienlijke besparingen oplegde. Het jasje was veel te ruim bemeten. Niemand - behalve wie er het slachtoffer van werd in de schoot van de ziekenfondsen - ondervindt nadelen van de besparingen. Wat eerder de vraag doet rijzen waarom ze jarenlang zoveel miljoenen meer ontvingen. En wat deden ze daar dan mee? Digitalisering doet eveneens pijn. Net zoals de banken sloten ziekenfondsen de laatste jaren filialen en kantoren in grote en kleine steden en gemeenten. Logisch. Op de keper beschouwd vallen terugbetalingen, ziekte- en andere briefjes perfect te regelen via computer, app en andere elektronische tools. Geen kunst. Het leidt tot de existentiële vraag naar hun bestaansredenen. Alles via de overheid laten verlopen, is goedkoper maar zover komt het allicht nooit. De ziekenfondsen zijn een machtsfactor. Wel zoeken ze amechtig naar hun tweede adem. Dat valt het sterkst op bij de grootste landsbond, de CM, dat zichzelf omvormde tot gezondheidsfonds.