...
Mijn toenmalige jongere collega's en ikzelf waren maar wat blij dat we onmiddellijk ingeschakeld werden in de lokale wachtdienst. Dat waren wachten die begonnen op zaterdagmiddag en duurden tot maandagmorgen. Alle zes weken was ik aan de beurt. En maandag was het weer druk. Een dergelijke wacht was hard, moeilijk, duurde lang en ik hoopte maar altijd van geen sterfgevallen te hebben aan huis door acute infarcten, ritmestoornissen, acuut longoedeem en CVA 's, soms wel drie op een weekend. Van de financiële verloning van één wachtdienst kon men toch al een maand eten. Rondrijden deed ik met mijn eigen, zelf betaalde auto, en ik legde soms wel 150 km af op een weekend. En mijn echtgenote beantwoordt de oproepen al 43 jaar tactvol maar gratis. De wachtdienst moest volgens de overlevering en later door het reglement van de Tongerse huisartsenwachtdienst gebeuren vanuit de persoonlijke praktijkruimte van de wachtdoende huisarts. Van mijn praktijkruimte en de rest van mijn huis was ikzelf de bouwheer en ik heb alles zelf bekostigd. Dan werd de wachtdienst gesplitst in twee, een arts voor zaterdag en een voor zondag. Vervolgens moest er een centraal oproepnummer komen en de dispatch gebeurde gratis in het Vesaliusziekenhuis. Voor deze goede dienst kreeg de telefoniste eens per jaar van onze voorzitter drie kussen en een doos pralines. Toen kwam er een weekwacht want de dokters wilden meer tijd voor andere zaken, vooral 's nachts. Dat heb ik nooit begrepen. Sindsdien is het aantal patiënten dat een beroep doet op de huisartswachtdienst drastisch teruggelopen. Ze zitten bijna allemaal op de spoeddienst. De patiënt vindt dat uitstekend. Er staat een rij specialisten op hem te wachten met bloedanalyse, RX, CT en NMR en andere technische onderzoeken, zelfs voor de meest goedaardige aandoeningen. De dokters doen aan angstgeneeskunde en vrezen om een fout te begaan. Wanneer wordt tegenwoordig nog eens een zieke genezen verklaard? En dan zeggen dat dat veel geld kost! Maar dat spijst de kassa van de ziekenhuizen die zo al deficitair moeten werken, toch. Daarna is men begonnen met ongevraagd koepels boven ons hoofd te bouwen. Zelfs meerdere koepels nogmaals overkoepeld door nog grotere administratieve koepels waarvan ik, laat staan de patiënt, het nut nog nooit bespeurd heb. En dan zeggen dat dat veel geld kost! Nog niet genoeg. Dan hadden we de 'noodzaak' van de huisartswachtposten. De onze in Tongeren bevindt zich in Bilzen. Begrijpe wie kan! Daar werken de artsen van de wacht nu in blokken van 12 uur en dat enkele keren per jaar. Hoe belastend kan een wacht zijn? Deze wachtpost is uitgerust met een telefoniste, die de dringendheid van een oproep moet inschatten (!), met een verpleegster, een chauffeur en met een luxewagen voor de huisbezoeken. En nuttig dat dat is! En zeggen dat zoiets veel geld kost! En dan: plotsklaps was volgens grote wetenschappelijke studies, uitgevoerd door hooggeleerde heren, het probleem van de plethora veranderd in het probleem van een tekort aan huisartsen. Wie kan me dat eens bevattelijk uitleggen? Nu hebben we weer de saga van de derdebetalersregeling, op papier of elektronisch, mij om het even. Tot mijn verbijstering stel ik in mijn kring vast dat vele collega's daar al op papier met plakkertjes al heel lang mee bezig waren. Ik doe sinds 1 oktober dapper mee aan het elektronisch innen van de erelonen via derdebetalersregeling. Gemakkelijk is dat! Persoonlijk denk ik dat de patiënt geen grote drempel moet overschrijden om op de raadpleging bij de huisarts te komen. Misschien vreest hij meer de mogelijk bijkomende kosten bij de apotheker, de kosten voor RX, de kosten voor bloedanalyses, de kosten voor de verwijzing naar specialisten, de controles, de kosten voor opname,... de medische mallemolen. Collega's, sinds Darwin weten we dat de soorten die zich niet weten aan te passen aan de steeds veranderende omstandigheden onverbiddelijk zullen weggeselecteerd worden. Doe zoals ik. If you can't beat them, join them. Collega Maggie De Block, bezuinig daar waar het geld nutteloos opgesoupeerd wordt. Dat is niet bij de huisarts in zijn dagdagelijkse praktijk. Het behoeft geen vergrootglas om dat te zien. Hartelijke groet van een 70-jarige actieve huisarts.