...

Er waren toen weinig proteststemmen want iedereen leek de logica hiervan in te zien. Daarom suggereer ik een nieuwe parlementaire actie: 'meer wit aan bed'. Artsen en verpleegkundigen horen immers thuis aan het bed van de patiënt en niet achter hun bureau bezig met urenlange computeradministratie, management en beleidswerk, MPG-formulieren invullen, eindeloze vergaderingen, registraties bijhouden, enquêtes invullen en alle andere administratieve overhead die tegenwoordig door diverse overheids- en beleidsinstanties beschouwd wordt als een onontbeerlijk deel van kwaliteitsvolle geneeskunde. Het is niet aan ons om de redelijkheid van deze premisse te betwijfelen, wel om te betwijfelen of dat allemaal door de arts of verpleegkundige en therapeut zelf dient te gebeuren. Horen we niet regelmatig patiënten, familie en verpleegkundigen klagen dat ze de arts veel te weinig zien terwijl artsen dan weer steen en been klagen over al het extra curriculair werk dat van hen geëist wordt en hen van hun medische 'core business' afhoudt (of zelfs dichter bij een burn-out brengt)? Daarom beste parlementsleden, privatiseer al deze medische administratie. Je doet immers een investering die zichzelf snel zal terugbetalen: betere geneeskundige kwaliteit, minder medische flaters, minder burn-out, minder verborgen depressies, verslavingen en daling van de schrikwekkende suïcideprevalentie bij artsen en verpleegkundigen, meer patiëntveiligheid, minder ziekteverzuim en zelfs minder nood aan residentiele psychiatrische bedden.