Wat dan? Dat zorg nooit té toegankelijk kan zijn. De laatste weken lezen en horen we met z'n allen veel berichten over patiëntenstops, overwerkte artsen enzoverder. Het meest in het oog sprong de hartenkreet van huisarts Sofie Lemmens in De tafel van vier: "Ik zal het toch wel weten zeker?". Ik ben het met dokter Lemmens eens dat er iets moet veranderen. Ook voor patiënten is het géén goede zaak dat hun zorgverleners overwerkt zijn, soms te weinig tijd kunnen nemen om écht te luisteren. Om nog maar te zwijgen van de patiënten die in de kou blijven staan en niet terecht kunnen bij een huisarts, tandarts of kinesitherapeut door patiëntenstops. De oorzaak van deze situatie is volgens sommigen dat de zorg té toegankelijk is en patiënten niet meer beseffen hoeveel een consultatie écht kost. De derdebetalersregeling, de verhoogde tegemoetkoming en andere systemen waar wij als patiëntenplatform zo lang voor streden, zijn dan kop van jut.
Maar vanaf dit punt ben ik het flagrant oneens met dokter Lemmens. Daar ben ik trouwens gelukkig niet de enige in, getuige een opiniestuk in De Morgen. Hoe kan de zorg ooit té toegankelijk zijn?! Er zijn net nog veel drempels die weggewerkt moeten worden en soms is er zelfs sprake van onderconsumptie of uitgestelde zorg. Met alle gevolgen vandien, want zo kan een klacht die eerst makkelijk te verhelpen was, potentieel onomkeerbaar verergeren. Denk bijvoorbeeld maar aan wie nét te veel verdient om recht te hebben op de verhoogde tegemoetkoming. Wanneer diens huisarts dan bovendien niet geconventioneerd is én de (nog steeds te vrijblijvende) derdebetalersregeling niet toepast, is de kans reëel dat die persoon net niet naar de huisarts gaat voor de broodnodige zorg.
Toegankelijkheid kan er nooit genoeg zijn. Laat ons het daar in deze Warmste week toch vooral over eens zijn!
De stijgende deconventionering is trouwens nog iets wat me zorgen baart. Het gevolg van een falend financieringssysteem. Zorgverleners hebben het gevoel dat de huidige conventietarieven niet aangepast zijn aan de stijgende levensduurte, dat ze een rem vormen voor innovatie en kwaliteit in de zorg en dan zijn daar nog de afdrachten aan de ziekenhuizen. Daartegenover staat de patiënt die amper nog een geconventioneerde zorgverlener vindt. Eentje waar die zich dan nog op het gemak bij voelt. Op een aanvaardbare afstand en zonder maandenlange wachtlijst. We lijken dus steeds meer te evolueren naar een geneeskunde op twee snelheden, waarbij wie het kan betalen aan zijn trekken komt en wie dat niet kan, bekocht is.
Men schiet dus op het verkeerde. Er moet wel degelijk iets veranderen, maar zeker niet met een minder toegankelijke zorgverlener als doel. De organisatie van de zorg én de financiering ervan moeten anders, zodat zorgverleners zich kunnen bezighouden met hun core business en niet met het schrijven van attesten of het uitvoeren van taken die makkelijk door anderen zoals praktijkassistenten zouden kunnen gebeuren. Goede zorg verdient een goede financiering, dat spreekt voor zich. Maar de patiënt mag niet het kind van de rekening zijn! Voor mij graag een uitgebreidere toepassing van de verhoogde tegemoetkoming en een verplichting van de derdebetalersregeling onder de kerstboom. Toegankelijkheid kan er nooit genoeg zijn. Laat ons het daar in deze Warmste week, met als thema kansarmoede, toch vooral over eens zijn! En denkt u toch maar twee keer na voor u zich deconventioneert.