Zijn redacteur Wouter Colson krijgt ondertussen van Jan De Maeseneer te horen dat in 1983 een Werkgroep Eerstelijnsgezondheidszorg al het voorstel deed tot de oprichting van een Vlaams Instituut voor de eerste lijn, dat er nu (eindelijk) komt.

En patiënt Doorsnee? In 1980 ontstond de Patiëntenbond die 'de patiënt centraal' eiste. De wet betreffende de rechten van de patiënt kwam er in 2002. Nu in 2017 is het zaak de autonomie en het zelfmanagement van de patiënt te versterken. Wie kan daar tegen zijn in een tijdperk van 'zelfbeschikking' en 'eigen schuld dikke bult'?

'Persoon met een zorgnood'

In het begin van de 21ste eeuw komt in de gezondheidszorg de zorg voor chronische patiënten op het voorplan. Bij chronische zorg staat niet genezing voorop: het is de patiënt die zelf aangeeft wat voor hem belangrijk is en, naargelang de zorg complexer wordt, wat voor hem vooral nog telt in het leven.

"De bedoeling is dat u ook meer inspraak krijgt in uw 'zorgplan'. U krijgt toegang tot dit digitale plan en hebt zelf een belangrijke input. De zorgverlener, de persoon met een zorgnood en zijn mantelzorger worden volwaardige partners in de zorg", zegt minister Vandeurzen op het einde van zijn conferentie.

U leest het goed, Vandeurzen spreekt niet meer over patiënt maar over 'de persoon met een zorgnood'. Patiënt is etymologisch een 'geduldig lijdende' en dat kan niet meer in zijn actieve concept. Het is de persoon die weet wat hij wil en vraagt naar de zorg die hij nodig heeft wanneer zijn zelfmanagement hem daartoe doet beslissen.

Mantelzorg

De doorsneepersoon met een zorgnood is in ons wijkgezondheidscentrum geen zelfbeschikkende, jonge intellectueel die vrank en vrij in het leven staat maar een persoon met sociale of/en fysieke, of/en psychische of/en zingevende beperkingen die het niet autonoom kan 'zelfmanagen'.

'De zorg voor patiënt Doorsnee is wat telt', zou ik willen uitschreeuwen...

Geen nood evenwel, dan is er de mantelzorg, zegt Vandeurzen.

'Maar, helaas, steeds meer zie ik ook hoe dat steunen op mantelzorgers een onverkapte vorm van besparing is' zegt Désiréé De Poot , hoofdredacteur van 'de Apotheker in haar AKcolumn van 2 maart.

'Gezondheidsfondsen'

Ook daar heeft Vandeurzen een antwoord op: de ziekenfondsen.

Net als intercommunales kwamen ze vroeger al eens in een slecht daglicht maar in de nieuwe 'Vlaamse sociale zekerheid' betalen zij transparant de uitkeringen uit en geven neutraal 'hulp bij vragen van cliënten'.

"Die ziekenfondsen voor personen met een zorgnood zullen een nieuwe taak en een nieuwe naam krijgen", zegt Luc Van Gorp voorzitter CM en partijgenoot in AKColumn van 15/2, " gezondheidsfondsen, voor hen die het elke maand moeilijk hebben om rond te komen, voor hen die geen uitgebreide vriendenkring hebben, voor hen die zich uitgesloten voelen omdat ze geen werk hebben, voor hen die het allemaal even niet meer weten, voor hen die het gevoel hebben dat ze buitengesloten zijn en ja, ook voor hen die zich vandaag heel gezond voelen".

Wat telt er?

Die laatste groep personen zie ik niet doorsnee maar ze komen ook in ons wijkgezondheidscentrum: voor overmatige en onnodige preventieve onderzoeken, voor esthetische ingrepen, voor vroegtijdige zorgplanning om niet als demente te moeten leven.

Vooral voor dat laatste, want zij weten dat er noch financiële middelen, noch mantelzorgers, voor hun verzorging zullen zijn als ze het autonoom niet zelf meer kunnen managen in de toekomst. Ze zouden het zelfs niet willen, want zo een leven telt niet meer voor hen. En wat in het leven telt is toch de doelstelling van het nieuwe zorgplan?

'De zorg voor patiënt Doorsnee is wat telt', zou ik willen uitschreeuwen... maar ik geraak voorlopig niet verder dan deze column.

Zijn redacteur Wouter Colson krijgt ondertussen van Jan De Maeseneer te horen dat in 1983 een Werkgroep Eerstelijnsgezondheidszorg al het voorstel deed tot de oprichting van een Vlaams Instituut voor de eerste lijn, dat er nu (eindelijk) komt.En patiënt Doorsnee? In 1980 ontstond de Patiëntenbond die 'de patiënt centraal' eiste. De wet betreffende de rechten van de patiënt kwam er in 2002. Nu in 2017 is het zaak de autonomie en het zelfmanagement van de patiënt te versterken. Wie kan daar tegen zijn in een tijdperk van 'zelfbeschikking' en 'eigen schuld dikke bult'? 'Persoon met een zorgnood'In het begin van de 21ste eeuw komt in de gezondheidszorg de zorg voor chronische patiënten op het voorplan. Bij chronische zorg staat niet genezing voorop: het is de patiënt die zelf aangeeft wat voor hem belangrijk is en, naargelang de zorg complexer wordt, wat voor hem vooral nog telt in het leven. "De bedoeling is dat u ook meer inspraak krijgt in uw 'zorgplan'. U krijgt toegang tot dit digitale plan en hebt zelf een belangrijke input. De zorgverlener, de persoon met een zorgnood en zijn mantelzorger worden volwaardige partners in de zorg", zegt minister Vandeurzen op het einde van zijn conferentie. U leest het goed, Vandeurzen spreekt niet meer over patiënt maar over 'de persoon met een zorgnood'. Patiënt is etymologisch een 'geduldig lijdende' en dat kan niet meer in zijn actieve concept. Het is de persoon die weet wat hij wil en vraagt naar de zorg die hij nodig heeft wanneer zijn zelfmanagement hem daartoe doet beslissen.MantelzorgDe doorsneepersoon met een zorgnood is in ons wijkgezondheidscentrum geen zelfbeschikkende, jonge intellectueel die vrank en vrij in het leven staat maar een persoon met sociale of/en fysieke, of/en psychische of/en zingevende beperkingen die het niet autonoom kan 'zelfmanagen'. Geen nood evenwel, dan is er de mantelzorg, zegt Vandeurzen. 'Maar, helaas, steeds meer zie ik ook hoe dat steunen op mantelzorgers een onverkapte vorm van besparing is' zegt Désiréé De Poot , hoofdredacteur van 'de Apotheker in haar AKcolumn van 2 maart. 'Gezondheidsfondsen'Ook daar heeft Vandeurzen een antwoord op: de ziekenfondsen. Net als intercommunales kwamen ze vroeger al eens in een slecht daglicht maar in de nieuwe 'Vlaamse sociale zekerheid' betalen zij transparant de uitkeringen uit en geven neutraal 'hulp bij vragen van cliënten'. "Die ziekenfondsen voor personen met een zorgnood zullen een nieuwe taak en een nieuwe naam krijgen", zegt Luc Van Gorp voorzitter CM en partijgenoot in AKColumn van 15/2, " gezondheidsfondsen, voor hen die het elke maand moeilijk hebben om rond te komen, voor hen die geen uitgebreide vriendenkring hebben, voor hen die zich uitgesloten voelen omdat ze geen werk hebben, voor hen die het allemaal even niet meer weten, voor hen die het gevoel hebben dat ze buitengesloten zijn en ja, ook voor hen die zich vandaag heel gezond voelen".Wat telt er?Die laatste groep personen zie ik niet doorsnee maar ze komen ook in ons wijkgezondheidscentrum: voor overmatige en onnodige preventieve onderzoeken, voor esthetische ingrepen, voor vroegtijdige zorgplanning om niet als demente te moeten leven. Vooral voor dat laatste, want zij weten dat er noch financiële middelen, noch mantelzorgers, voor hun verzorging zullen zijn als ze het autonoom niet zelf meer kunnen managen in de toekomst. Ze zouden het zelfs niet willen, want zo een leven telt niet meer voor hen. En wat in het leven telt is toch de doelstelling van het nieuwe zorgplan?'De zorg voor patiënt Doorsnee is wat telt', zou ik willen uitschreeuwen... maar ik geraak voorlopig niet verder dan deze column.