...
Het leven is meer dan arbeiden alleen, vinden ze tegenwoordig. Jongere collega's streven een uitgedokterd evenwicht na tussen job en privéleven. En om dat te bereiken, opteren ze doorgaans voor een groepspraktijk - bij voorkeur met meer dan twee. Dat laat ook toe een gezamenlijk potje geld aan te leggen om zo een praktijkassistent(e) te regelen. Niets op tegen natuurlijk, maar hoelang bidden en smeken huisartsen - zorgverleners in het algemeen - al niet om de papieren overlast terug te schroeven? Alle campagnes ten spijt, zien we daar weinig van. Meteen een gratis tip in budgettair benauwde tijden: vertrouw artsen, verminder de papieren overlast en maak pas in derde instantie geld vrij voor een assistent(e). En nog twee - tot nader order - academische vragen: is het de taak van de huisarts om een griepprik te geven? Kan een paramedisch geschoolde medewerker onder zijn leiding dat niet even goed en goedkoper? Verder. Belgische huisartsen leggen minder huisbezoeken af dan enkele decennia geleden. Geen zinnig mens die het nut ervan zal ontkennen om de leefwereld van de patiënt te leren kennen. Internationaal bevinden we ons echter nog altijd in de kopgroep. Gezien de hoge werkbelasting, is het aangewezen dat aantal terug te dringen. Dat kan ook probleemloos. We eindigen controversieel. Slechts weinig huisartsen zullen het toegeven maar de motor voor het harde/hardere/hardste werk is vaak geld/meer geld/het meeste geld. De link is duidelijk en er is niets mis mee. De kwaliteit en de toegankelijkheid van de huisartsgeneeskunde zijn immers onberispelijk. Dat maakt huisdokters ook populair bij de bevolking. Hamvraag is echter wel wat die prestatiebetaling met een mens doet? Want allicht zijn geldgewin, gedrevenheid en grote mate van betrokkenheid belangrijke oorzaken van burn-out. Ook naar het financieringssysteem in de huisartsgeneeskunde wordt dus best eens gekeken.