En weet u, ik deel de bezorgdheid van de ministers en zelfs hun missie. De patiënt moet centraal staan. Hij moet, zoals mevrouw De Block het vorige week zo mooi uitdrukte, het centrum zijn van de bloem die de herwerking van het KB78 voor ogen heeft. Een bloem zoals een madelief - een Maggy-lief - met een hartje waar de patiënt zit en alle gezondheidswerkers, zonder onderscheid, als bloemblaadjes, rondom die patiënt. Allemaal even groot en even belangrijk...

Patiënt wordt er niet zomaar beter van

De centrale gedachte is dat de patiënt er beter van moet worden. Wel, ik geloof ze... maar niet helemaal. Want hoe ik die plannen ook draai en keer, toch kom ik tot de conclusie dat die patiënt er niét zomaar beter van wordt. Neem nu de plannen van mevrouw De Block om ligdagen korter te maken en de zorg te verschuiven naar de thuiszorg. Neem nu de eerstelijnsconferentie van mijnheer Vandeurzen waarin de patiënt in zijn thuisomgeving het centrum wordt. En alle gezondheidswerkers er omheen...

En neem, langs de andere kant, de overwerkte huisartsen die je een week voor je ziek wordt al om een consultatie moet bedelen. Of de thuisverpleegkundige - excuseer: de thuisverpleegkundigen - die hun werk zo moeten afhaspelen dat ze nooit zonder snelheidsovertredingen hun ronde kunnen afwerken. Een perfect getimed parcours, ja, maar wel met een chronische patiënt die soms tot 20 verschillende verpleegkundigen door de achterdeur ziet binnenkomen.

Steunen op mantelzorgers is een onverkapte vorm van besparing

Is dat erg? Maar neen... elke verpleegkundige kan, in een perfect systeem, toch via allerlei e-healthtoestanden het dossier van de patiënt bekijken. Dat die patiënt al lang niet meer weet of zijn verpleegkundige die dag Anna, Hilde of Paul is, doet er niet toe. Anna, Hilde of Paul - die ook al lang de naam van de patiënt niet meer kunnen bijhouden - kunnen perfect online zien hoe het met hun patiënt is.

Besparing

Maar zo'n probleem kan dat niet zijn, wordt er dan gesust. Want er is nog altijd de mantelzorger. Hij krijgt, zowel op federaal als op regionaal niveau, eindelijk erkenning. Hij is ook een van die bloemblaadjes van Maggie De Block, of een hokje in de eerstelijnsconferentie van Vandeurzen. We kunnen nooit genoeg onderstrepen hoe belangrijk dat is. Alleen al voor die erkenning verdienen de twee excellenties een staande ovatie. Maar, helaas, steeds meer zie ik ook hoe dat steunen op mantelzorgers een onverkapte vorm van besparing is. Een besparing in een tijd waarin diezelfde mantelzorgers veel later met pensioen (moeten) gaan en geconfronteerd worden met een leven dat maand na maand - vaak net door overheidsingrepen - alsmaar duurder wordt. Even de loopbaan on hold zetten om een ziek familielid te ondersteunen? Wees realistisch: vergeet het. De erkenning van de betrokkenheid van de mantelzorgers mag niet resulteren in het afschuiven van verantwoordelijkheden... op kosten van die mantelzorger én van de patiënt...

En weet u, ik deel de bezorgdheid van de ministers en zelfs hun missie. De patiënt moet centraal staan. Hij moet, zoals mevrouw De Block het vorige week zo mooi uitdrukte, het centrum zijn van de bloem die de herwerking van het KB78 voor ogen heeft. Een bloem zoals een madelief - een Maggy-lief - met een hartje waar de patiënt zit en alle gezondheidswerkers, zonder onderscheid, als bloemblaadjes, rondom die patiënt. Allemaal even groot en even belangrijk...Patiënt wordt er niet zomaar beter vanDe centrale gedachte is dat de patiënt er beter van moet worden. Wel, ik geloof ze... maar niet helemaal. Want hoe ik die plannen ook draai en keer, toch kom ik tot de conclusie dat die patiënt er niét zomaar beter van wordt. Neem nu de plannen van mevrouw De Block om ligdagen korter te maken en de zorg te verschuiven naar de thuiszorg. Neem nu de eerstelijnsconferentie van mijnheer Vandeurzen waarin de patiënt in zijn thuisomgeving het centrum wordt. En alle gezondheidswerkers er omheen... En neem, langs de andere kant, de overwerkte huisartsen die je een week voor je ziek wordt al om een consultatie moet bedelen. Of de thuisverpleegkundige - excuseer: de thuisverpleegkundigen - die hun werk zo moeten afhaspelen dat ze nooit zonder snelheidsovertredingen hun ronde kunnen afwerken. Een perfect getimed parcours, ja, maar wel met een chronische patiënt die soms tot 20 verschillende verpleegkundigen door de achterdeur ziet binnenkomen. Is dat erg? Maar neen... elke verpleegkundige kan, in een perfect systeem, toch via allerlei e-healthtoestanden het dossier van de patiënt bekijken. Dat die patiënt al lang niet meer weet of zijn verpleegkundige die dag Anna, Hilde of Paul is, doet er niet toe. Anna, Hilde of Paul - die ook al lang de naam van de patiënt niet meer kunnen bijhouden - kunnen perfect online zien hoe het met hun patiënt is. BesparingMaar zo'n probleem kan dat niet zijn, wordt er dan gesust. Want er is nog altijd de mantelzorger. Hij krijgt, zowel op federaal als op regionaal niveau, eindelijk erkenning. Hij is ook een van die bloemblaadjes van Maggie De Block, of een hokje in de eerstelijnsconferentie van Vandeurzen. We kunnen nooit genoeg onderstrepen hoe belangrijk dat is. Alleen al voor die erkenning verdienen de twee excellenties een staande ovatie. Maar, helaas, steeds meer zie ik ook hoe dat steunen op mantelzorgers een onverkapte vorm van besparing is. Een besparing in een tijd waarin diezelfde mantelzorgers veel later met pensioen (moeten) gaan en geconfronteerd worden met een leven dat maand na maand - vaak net door overheidsingrepen - alsmaar duurder wordt. Even de loopbaan on hold zetten om een ziek familielid te ondersteunen? Wees realistisch: vergeet het. De erkenning van de betrokkenheid van de mantelzorgers mag niet resulteren in het afschuiven van verantwoordelijkheden... op kosten van die mantelzorger én van de patiënt...