Ik was in shock. Gedegouteerd. Vorige week postte Joeri voor het eerst een filmpje op Tiktok, een populair sociaal mediakanaal. Prompt werd hij bespot, belachelijk gemaakt en kreeg hij giftige opmerkingen over zich heen. Joeri werd enkele jaren geleden, op zijn fiets, aangereden door een vrachtwagen en zweefde een tijd tussen leven en dood. Dat hij er nog is mag een wonder heten.

Een dertigtal operaties later is hij nog steeds zichtbaar verminkt, maar vechtlust en doorzettingsvermogen hebben hem gebracht tot waar hij vandaag staat. Een optimistische jongeman met een pak levenservaring.

Toen ik er later die avond over nadacht beeldde ik me in hoeveel moed Joeri, goed zelfbewust, moet hebben gehad om dat filmpje op te nemen en te delen met de wereld. Wat als die online reacties nadien door z'n hoofd bleven spoken? Wat indien hij niet zo goed omringd zou zijn door ouders en dichtste familie?

Hoe komt het dat mensen, al dan niet met een anoniem profiel, dergelijke opmerkingen (durven te) maken? Is het impulsiviteit en zouden ze dan gebaat zijn bij een training impulscontrole? Men zegt wel eens dat dergelijke sociale mediakanalen de cafés van vroeger zijn. Je hebt er fatsoenlijke en je hebt er met een bedenkelijk reputatie. Maar eerlijk, ik ken er in mijn buurt geen enkele waar ze dit niveau halen.

Wat drijft (jonge) mensen om dergelijke verwerpelijke uitspraken te posten en iemand die wat afwijkt van de norm op zo'n laffe manier aan te vallen? Enkele dagen later kreeg ik het antwoord, van Dries Van Langenhove. Op dat zelfde sociale mediakanaal TikTok plaatste hij een filmpje waarin hij de draak stak met Eefje, een transgender vrouw. Niet alleen Eefje moest het bekopen, maar meteen alle transgenders. "Het transgenderisme is veeleer een ideologie dan een aandoening", zo sprak hij en hij deed meteen ook een oproep: "Bevestig hen niet in hun gedrag!"

Uiteraard zal Dries een jongen als Joeri niet aanvallen, een blanke, Vlaamse jongen, slachtoffer van een verkeersongeval. Daar heeft hij geen draagvlak voor, dat beseft hij maar al te goed. Maar een minderheidsgroep, die wat afwijkt van wat voor hem de norm is, die moet er wel aan geloven. Ik acht Dries niet verantwoordelijk voor alle foute uitspraken van onze jeugd, zoveel invloed heeft hij wellicht alleen in zijn stoutste dromen. Maar u ziet hoe het werkt: druppelsgewijs, via de kanalen waar de jeugd het makkelijkst te bereiken is.

Laat ons binnen onze sector met z'n allen op z'n minst een beetje het ethisch kompas zijn voor elkaar

Woorden komen voor de daden, waarschuwde Angela Merkel. Ze heeft gelijk. Kijk wat er de voorbije weken in de Verenigde Staten aan het gebeuren is. Trump spreekt maandenlang over het Chinees virus, vandaag worden Aziatische mensen op straat, fysiek, aangevallen. Woorden komen voor de daden.

De verwerpelijke reacties op de post van Joeri haalden de lokale pers en hij kreeg er veel steunbetuigingen. Hartverwarmend! Ik had gehoopt dat ook beleidsmensen of influencers zouden opstaan, maar behalve het voetbalelftal van Kortrijk bleef het stil. Ook in mijn stad. Teleurstellend.

Ik snap het ergens wel en stel mezelf ook geregeld de vraag wat je bij zo'n verwerpelijk gedrag het beste doet. Reageer je en ga je op die manier ook de initiële boodschap mee verspreiden en in de kijker plaatsen (waar dergelijke profielen op teren)? Of vloek je eens binnensmonds en blijf je behoren tot de zwijgende massa?

Als een deus ex machina, hij zal het waarschijnlijk niet zo graag horen, kreeg ik advies van Piet Hoebeke die ik diep in mijn binnenste een beetje als mijn ethisch kompas zie. "Blijven aan de kaak stellen, zwijgen is instemmen". Ik heb getwijfeld of ik dit stukje wel zou schrijven. Doorgaans (be)schrijf ik hier wat lichtere items binnen het thema zorg, het leven is soms al serieus genoeg.

Maar zorg is ook zorg dragen, zorg dragen voor wie het op een bepaald moment misschien wat moeilijker heeft. Stel dat Joeri niet die zelfbewuste kerel was geworden die hij op vandaag is en de kwetsende opmerkingen hem richting suïcide dreven. Ik zou het mezelf nooit vergeven dat ik niet reageerde. Ik zou het mezelf nooit vergeven dat ik tot de zwijgende massa bleef behoren.

Vandaar, misschien een druppel op een hete plaat, deze oproep. Laat ons op z'n minst binnen onze sector met z'n allen een beetje het ethisch kompas zijn voor elkaar en op alle manieren zorg dragen voor wie het nodig heeft. Laat het ons doen voor de Joeri's en de Eefjes van vandaag en morgen.

Ik was in shock. Gedegouteerd. Vorige week postte Joeri voor het eerst een filmpje op Tiktok, een populair sociaal mediakanaal. Prompt werd hij bespot, belachelijk gemaakt en kreeg hij giftige opmerkingen over zich heen. Joeri werd enkele jaren geleden, op zijn fiets, aangereden door een vrachtwagen en zweefde een tijd tussen leven en dood. Dat hij er nog is mag een wonder heten. Een dertigtal operaties later is hij nog steeds zichtbaar verminkt, maar vechtlust en doorzettingsvermogen hebben hem gebracht tot waar hij vandaag staat. Een optimistische jongeman met een pak levenservaring. Toen ik er later die avond over nadacht beeldde ik me in hoeveel moed Joeri, goed zelfbewust, moet hebben gehad om dat filmpje op te nemen en te delen met de wereld. Wat als die online reacties nadien door z'n hoofd bleven spoken? Wat indien hij niet zo goed omringd zou zijn door ouders en dichtste familie?Hoe komt het dat mensen, al dan niet met een anoniem profiel, dergelijke opmerkingen (durven te) maken? Is het impulsiviteit en zouden ze dan gebaat zijn bij een training impulscontrole? Men zegt wel eens dat dergelijke sociale mediakanalen de cafés van vroeger zijn. Je hebt er fatsoenlijke en je hebt er met een bedenkelijk reputatie. Maar eerlijk, ik ken er in mijn buurt geen enkele waar ze dit niveau halen. Wat drijft (jonge) mensen om dergelijke verwerpelijke uitspraken te posten en iemand die wat afwijkt van de norm op zo'n laffe manier aan te vallen? Enkele dagen later kreeg ik het antwoord, van Dries Van Langenhove. Op dat zelfde sociale mediakanaal TikTok plaatste hij een filmpje waarin hij de draak stak met Eefje, een transgender vrouw. Niet alleen Eefje moest het bekopen, maar meteen alle transgenders. "Het transgenderisme is veeleer een ideologie dan een aandoening", zo sprak hij en hij deed meteen ook een oproep: "Bevestig hen niet in hun gedrag!"Uiteraard zal Dries een jongen als Joeri niet aanvallen, een blanke, Vlaamse jongen, slachtoffer van een verkeersongeval. Daar heeft hij geen draagvlak voor, dat beseft hij maar al te goed. Maar een minderheidsgroep, die wat afwijkt van wat voor hem de norm is, die moet er wel aan geloven. Ik acht Dries niet verantwoordelijk voor alle foute uitspraken van onze jeugd, zoveel invloed heeft hij wellicht alleen in zijn stoutste dromen. Maar u ziet hoe het werkt: druppelsgewijs, via de kanalen waar de jeugd het makkelijkst te bereiken is. Woorden komen voor de daden, waarschuwde Angela Merkel. Ze heeft gelijk. Kijk wat er de voorbije weken in de Verenigde Staten aan het gebeuren is. Trump spreekt maandenlang over het Chinees virus, vandaag worden Aziatische mensen op straat, fysiek, aangevallen. Woorden komen voor de daden. De verwerpelijke reacties op de post van Joeri haalden de lokale pers en hij kreeg er veel steunbetuigingen. Hartverwarmend! Ik had gehoopt dat ook beleidsmensen of influencers zouden opstaan, maar behalve het voetbalelftal van Kortrijk bleef het stil. Ook in mijn stad. Teleurstellend. Ik snap het ergens wel en stel mezelf ook geregeld de vraag wat je bij zo'n verwerpelijk gedrag het beste doet. Reageer je en ga je op die manier ook de initiële boodschap mee verspreiden en in de kijker plaatsen (waar dergelijke profielen op teren)? Of vloek je eens binnensmonds en blijf je behoren tot de zwijgende massa? Als een deus ex machina, hij zal het waarschijnlijk niet zo graag horen, kreeg ik advies van Piet Hoebeke die ik diep in mijn binnenste een beetje als mijn ethisch kompas zie. "Blijven aan de kaak stellen, zwijgen is instemmen". Ik heb getwijfeld of ik dit stukje wel zou schrijven. Doorgaans (be)schrijf ik hier wat lichtere items binnen het thema zorg, het leven is soms al serieus genoeg. Maar zorg is ook zorg dragen, zorg dragen voor wie het op een bepaald moment misschien wat moeilijker heeft. Stel dat Joeri niet die zelfbewuste kerel was geworden die hij op vandaag is en de kwetsende opmerkingen hem richting suïcide dreven. Ik zou het mezelf nooit vergeven dat ik niet reageerde. Ik zou het mezelf nooit vergeven dat ik tot de zwijgende massa bleef behoren. Vandaar, misschien een druppel op een hete plaat, deze oproep. Laat ons op z'n minst binnen onze sector met z'n allen een beetje het ethisch kompas zijn voor elkaar en op alle manieren zorg dragen voor wie het nodig heeft. Laat het ons doen voor de Joeri's en de Eefjes van vandaag en morgen.