En die frustratie is vooral gericht op de onrealistische wachtlijsten, langdurige aanmeldingsprocessen en soms zelfs totale wachtlijststoppen. Er bestaan zowel in residentieel als ambulant traject veel mooie initiatieven om mensen te behandelen en verder te helpen, maar vaak kan je er ofwel niet terecht, ofwel mag je er een jaartje op wachten. Ons zorglandschap is op veel manieren totaal verzadigd aan het geraken.

De bespaarde euro's op geestelijke gezondheidszorg gaan naar een buitenlandse multinational

En waar de overheid dan de kans heeft om te helpen, om subsidies verder uit te bouwen en in te zetten op betaalbare en toegankelijke ambulante zorg, daar gaan ze net besparen. De laatste weken hebben we mogen horen dat de Centra Geestelijke Gezondheidszorg (CGG's), zowat de enige plaats waar mensen betaalbare psychotherapeutische zorg kunnen krijgen, een koele 1,4 miljoen euro zullen moeten besparen. Daarnaast hebben ze dan ook nog eens doodleuk meegedeeld dat de preventieve gezondheidszorg best wat minder kan gebruiken. Ondertussen is de regering volop aan het terugkrabbelen op dat gebied, maar hun ware kleuren zijn inmiddels wel duidelijk.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, kan ik me eigenlijk nog steeds niet voorstellen wat er in het hoofd van die politici omgaat. Preventieve gezondheidszorg - het woord zegt het zelf - heeft als doel om toekomstige problemen te voorkomen en de nu al overbelaste gezondheidszorg juist te ontlasten. Maar dat is dan uitgerekend het kleine, arme broertje dat ze nog extra gaan pesten. Om te zorgen dat nog minder mensen de hulp of voorlichting krijgen op het moment dat ze het nodig hebben. Om te zorgen dat onze opnameafdelingen nog meer volstromen met mensen die jaren hebben geprobeerd door te gaan en uiteindelijk bij ons belanden, op hun breekpunt gekomen. Om diezelfde mensen dan terug naar huis te sturen omdat de plaats waar ze goede hulp zouden kunnen krijgen spijtig genoeg een wachtlijst heeft van een jaar.

En waar gaan dan al die mooie bespaarde euro's naartoe, vraagt u zich misschien af? Wel, dan kan onze prachtige Vlaamse overheid trots meedelen dat ze twee miljoen euro gaat investeren in een buitenlands bedrijf nota bene, om werknemers op te leiden voor het produceren van elektrische wagens. Want natuurlijk zal een multinational geen budget hebben om hun eigen werknemers op te leiden, daar hebben ze Belgische steun voor nodig.

Het wordt elke keer weer duidelijk hoezeer onze overheid haar weg aan het verliezen is. Het toekomstbeeld waar we nu naartoe aan het gaan zijn, is dat van het verarmde Vlaanderen. Waarin cultuur een privilege is. Waarin psychisch lijden een luxeprobleem wordt. Waarin de politici voor de bedrijven staan, en niet voor de mensen. Waarin het makkelijker is om te zwijgen en niets te doen dan om op te komen voor elkaar.

Gelukkig is er dan nog de Warmste week, om ons eraan te herinneren dat we wel kunnen opkomen voor elkaar, met duizenden tegelijk voor miljoenen euro's. Elke keer weer een recordinspanning om hoognodige fondsen te voorzien die de overheid niet kan of wil geven. Goed, zeggen die mensen, als de overheid het niet wilt doen, zullen wij wel.

Ach, dat arm, warm Vlaanderen van ons.

En die frustratie is vooral gericht op de onrealistische wachtlijsten, langdurige aanmeldingsprocessen en soms zelfs totale wachtlijststoppen. Er bestaan zowel in residentieel als ambulant traject veel mooie initiatieven om mensen te behandelen en verder te helpen, maar vaak kan je er ofwel niet terecht, ofwel mag je er een jaartje op wachten. Ons zorglandschap is op veel manieren totaal verzadigd aan het geraken. En waar de overheid dan de kans heeft om te helpen, om subsidies verder uit te bouwen en in te zetten op betaalbare en toegankelijke ambulante zorg, daar gaan ze net besparen. De laatste weken hebben we mogen horen dat de Centra Geestelijke Gezondheidszorg (CGG's), zowat de enige plaats waar mensen betaalbare psychotherapeutische zorg kunnen krijgen, een koele 1,4 miljoen euro zullen moeten besparen. Daarnaast hebben ze dan ook nog eens doodleuk meegedeeld dat de preventieve gezondheidszorg best wat minder kan gebruiken. Ondertussen is de regering volop aan het terugkrabbelen op dat gebied, maar hun ware kleuren zijn inmiddels wel duidelijk. Terwijl ik dit aan het schrijven ben, kan ik me eigenlijk nog steeds niet voorstellen wat er in het hoofd van die politici omgaat. Preventieve gezondheidszorg - het woord zegt het zelf - heeft als doel om toekomstige problemen te voorkomen en de nu al overbelaste gezondheidszorg juist te ontlasten. Maar dat is dan uitgerekend het kleine, arme broertje dat ze nog extra gaan pesten. Om te zorgen dat nog minder mensen de hulp of voorlichting krijgen op het moment dat ze het nodig hebben. Om te zorgen dat onze opnameafdelingen nog meer volstromen met mensen die jaren hebben geprobeerd door te gaan en uiteindelijk bij ons belanden, op hun breekpunt gekomen. Om diezelfde mensen dan terug naar huis te sturen omdat de plaats waar ze goede hulp zouden kunnen krijgen spijtig genoeg een wachtlijst heeft van een jaar. En waar gaan dan al die mooie bespaarde euro's naartoe, vraagt u zich misschien af? Wel, dan kan onze prachtige Vlaamse overheid trots meedelen dat ze twee miljoen euro gaat investeren in een buitenlands bedrijf nota bene, om werknemers op te leiden voor het produceren van elektrische wagens. Want natuurlijk zal een multinational geen budget hebben om hun eigen werknemers op te leiden, daar hebben ze Belgische steun voor nodig. Het wordt elke keer weer duidelijk hoezeer onze overheid haar weg aan het verliezen is. Het toekomstbeeld waar we nu naartoe aan het gaan zijn, is dat van het verarmde Vlaanderen. Waarin cultuur een privilege is. Waarin psychisch lijden een luxeprobleem wordt. Waarin de politici voor de bedrijven staan, en niet voor de mensen. Waarin het makkelijker is om te zwijgen en niets te doen dan om op te komen voor elkaar. Gelukkig is er dan nog de Warmste week, om ons eraan te herinneren dat we wel kunnen opkomen voor elkaar, met duizenden tegelijk voor miljoenen euro's. Elke keer weer een recordinspanning om hoognodige fondsen te voorzien die de overheid niet kan of wil geven. Goed, zeggen die mensen, als de overheid het niet wilt doen, zullen wij wel. Ach, dat arm, warm Vlaanderen van ons.