Onze ouders hebben gevochten voor hun stem en daarvan plukken wij nu de vruchten. De meesten onder ons hebben nu het geluk ruimte te krijgen. Ademruimte. Beweegruimte. Dans- en improviseerruimte.

Want geef toe, wat is het leven meer dan één grote improvisatie-act?

De consequentie daarvan is dat de huidige generatie ('mijn' generatie) nog nooit heeft moeten denken in termen van 'de gemeenschap'. We zijn gewend te zoeken naar wat we willen en altijd te beslissen voor onszelf. We zijn niet egoïstisch (God nee, niemand in deze generatie is egoïstisch!) maar zelfbewust en assertief.

We hebben geleerd naar ons gevoel te luisteren en onszelf als kompas te gebruiken in het nemen van beslissingen. Sommigen zijn daar fantastisch in en worden bewonderd. Anderen zijn een tijdje zoekend naar hun vrijmoedige zelve, maar ook die komen er wel.

Zelfhulpboeken en psychotherapeuten zijn immers niet langer taboe en begeleiden ons - zo nodig - tijdens onze persoonlijke reis. Want ja, zo heet dat dan: een persoonlijke ontdekkingsreis. Wij, hedendaagse mensen, houden van reizen en ontdekken.

Al die ruimte wreekt zich nu. Blijkt dat inzake een pandemie - en misschien uiteindelijk wel inzake alles - het principe van assertiviteit en zelfbewustzijn tekortschiet. Natuurlijk heeft iedereen zelfbeschikkingsrecht en moet iedereen voor zichzelf kunnen beslissen wat hij of zij doet, maar het ding is dat je dus niet UITSLUITEND voor jezelf mag beslissen.

De huidige generatie is niet onmiskenbaar egoïstisch.

Onze keuzes hebben consequenties. Uiteraard denk ik hierbij aan de antivaxers, de eindejaarsfeestjes en de overvolle winkels en winkelstraten.

Zoals gezegd denk ik niet dat de huidige generatie onmiskenbaar egoïstisch is. Onze gezondheid is immers ons kostbaarste bezit. Het is de menselijke wilskracht die z'n beperkingen heeft. Roken is slecht voor de gezondheid en kost handenvol geld. Toch blijkt uit de gezondheidsenquête 2018 dat 19% van de huidige Belgische bevolking rookt, waarvan 15% dagelijks.

Hetzelfde met de stijgende obesitascijfers. Hoeveel mensen nemen zich dagelijks voor gezonder te gaan eten en meer te gaan bewegen en hoeveel daarvan slagen er uiteindelijk in die intenties om te zetten naar een blijvende levensstijlverandering?

Het is de menselijke wilskracht die z'n beperkingen heeft

Nu wordt ons gevraagd te blijven volhouden. Opnieuw. Afstand te blijven houden waar we net allemaal smachten naar nabijheid en sociaal contact. Een gefrustreerde schreeuw en misnoegde frons zijn dus zeker op z'n plaats! We willen van het leven kunnen genieten en we willen er ons vooral niet schuldig over voelen.

Toch zijn alle (al dan niet verplichte) maatregelen niet noodzakelijk een beperking van onze vrijheid. Integendeel. Ze zijn net een vorm ván vrijheid. Vandaag wordt immers een groot deel van de bevolking veel vrijheden ontnomen door de opvatting van vrijheid van een kleine groep personen.

Sectoren zoals de gezondheidszorg moeten openblijven. Thuishulpwerkers, havenarbeiders, crèches, postbodes, poetshulpen ... We hebben hen nódig! Zonder hen keldert ons dagelijks comfort stante pede. Dat is dus belangrijker dan wat elke persoon voor zichzelf wil.

Conclusie: we krijgen niet altijd wat we willen en dat is verdomd lastig! Hoe daarmee omgaan? Helaas, ik heb geen succesformule maar mijn advies: luister naar elkaar. Probeer een evenwicht te zoeken tussen onbegrip en gelatenheid. Blijf praten met elkaar en zie elkaar graag. Niet te veel, maar ook vooral niet te weinig.

Onze ouders hebben gevochten voor hun stem en daarvan plukken wij nu de vruchten. De meesten onder ons hebben nu het geluk ruimte te krijgen. Ademruimte. Beweegruimte. Dans- en improviseerruimte. Want geef toe, wat is het leven meer dan één grote improvisatie-act? De consequentie daarvan is dat de huidige generatie ('mijn' generatie) nog nooit heeft moeten denken in termen van 'de gemeenschap'. We zijn gewend te zoeken naar wat we willen en altijd te beslissen voor onszelf. We zijn niet egoïstisch (God nee, niemand in deze generatie is egoïstisch!) maar zelfbewust en assertief. We hebben geleerd naar ons gevoel te luisteren en onszelf als kompas te gebruiken in het nemen van beslissingen. Sommigen zijn daar fantastisch in en worden bewonderd. Anderen zijn een tijdje zoekend naar hun vrijmoedige zelve, maar ook die komen er wel. Zelfhulpboeken en psychotherapeuten zijn immers niet langer taboe en begeleiden ons - zo nodig - tijdens onze persoonlijke reis. Want ja, zo heet dat dan: een persoonlijke ontdekkingsreis. Wij, hedendaagse mensen, houden van reizen en ontdekken. Al die ruimte wreekt zich nu. Blijkt dat inzake een pandemie - en misschien uiteindelijk wel inzake alles - het principe van assertiviteit en zelfbewustzijn tekortschiet. Natuurlijk heeft iedereen zelfbeschikkingsrecht en moet iedereen voor zichzelf kunnen beslissen wat hij of zij doet, maar het ding is dat je dus niet UITSLUITEND voor jezelf mag beslissen. Onze keuzes hebben consequenties. Uiteraard denk ik hierbij aan de antivaxers, de eindejaarsfeestjes en de overvolle winkels en winkelstraten. Zoals gezegd denk ik niet dat de huidige generatie onmiskenbaar egoïstisch is. Onze gezondheid is immers ons kostbaarste bezit. Het is de menselijke wilskracht die z'n beperkingen heeft. Roken is slecht voor de gezondheid en kost handenvol geld. Toch blijkt uit de gezondheidsenquête 2018 dat 19% van de huidige Belgische bevolking rookt, waarvan 15% dagelijks. Hetzelfde met de stijgende obesitascijfers. Hoeveel mensen nemen zich dagelijks voor gezonder te gaan eten en meer te gaan bewegen en hoeveel daarvan slagen er uiteindelijk in die intenties om te zetten naar een blijvende levensstijlverandering? Nu wordt ons gevraagd te blijven volhouden. Opnieuw. Afstand te blijven houden waar we net allemaal smachten naar nabijheid en sociaal contact. Een gefrustreerde schreeuw en misnoegde frons zijn dus zeker op z'n plaats! We willen van het leven kunnen genieten en we willen er ons vooral niet schuldig over voelen. Toch zijn alle (al dan niet verplichte) maatregelen niet noodzakelijk een beperking van onze vrijheid. Integendeel. Ze zijn net een vorm ván vrijheid. Vandaag wordt immers een groot deel van de bevolking veel vrijheden ontnomen door de opvatting van vrijheid van een kleine groep personen. Sectoren zoals de gezondheidszorg moeten openblijven. Thuishulpwerkers, havenarbeiders, crèches, postbodes, poetshulpen ... We hebben hen nódig! Zonder hen keldert ons dagelijks comfort stante pede. Dat is dus belangrijker dan wat elke persoon voor zichzelf wil. Conclusie: we krijgen niet altijd wat we willen en dat is verdomd lastig! Hoe daarmee omgaan? Helaas, ik heb geen succesformule maar mijn advies: luister naar elkaar. Probeer een evenwicht te zoeken tussen onbegrip en gelatenheid. Blijf praten met elkaar en zie elkaar graag. Niet te veel, maar ook vooral niet te weinig.