In Ierland is er een strenge abortuswetgeving. Een zwangerschapsonderbreking is er enkel toegestaan indien het leven van de moeder in gevaar is. Als laatstejaarstudente geneeskunde mocht ik een maand meelopen op de dienst kindercardiologie van een ziekenhuis in Dublin. Daar kwam ik in aanraking met de relatief grote groep kinderen met het syndroom van Down. Vele hoopgevende verhalen en succesvolle behandelingen heb ik er gezien. Kinderen die ten volste van hun leven kunnen genieten dankzij die goede medische opvolging. Toch knaagde er toen reeds één vraag: zouden alle ouders voor dit traject gekozen hebben indien ze een keuze hadden gehad?

Begrijp me niet verkeerd, het gaat me hier niet over het bestaansrecht van deze kinderen met Downsyndroom. Dat staat buiten kijf. Deze kinderen verdienen de beste begeleiding, niet alleen op medisch vlak, zodat ze tot de best mogelijke ontplooiing kunnen komen. In Ierland wordt echter het recht op leven van de foetus belangrijker geacht dan de autonomie en de draagkracht van de ouders. Dat er in België een dalende trend is in het aantal kinderen dat geboren wordt met een trisomie 21, toont aan dat niet alle ouders voldoende draagkracht bezitten. Want ja, het gaat wel degelijk over een ernstige aandoening. Naast de vaak belangrijke mentale beperking, zijn er de aangeboren hartafwijkingen (40-60%) en de ernstige maagdarmafwijkingen met nood aan chirurgisch ingrijpen (10%). Bovendien hebben kinderen het Downsyndroom grote kans op problemen met de luchtwegen, de ogen, het gehoor, de immuniteit,... Kortom, een kind met Down is een zorgenkind, dat levenslang (in meer of mindere mate) afhankelijk zal blijven.

Dat er in België een dalende trend is in het aantal kinderen dat geboren wordt met een trisomie 21, toont aan dat niet alle ouders voldoende draagkracht bezitten.

Ouders die kiezen voor een zwangerschapsonderbreking doen dit niet omdat ze geen kind aanvaarden dat anders is. Ze doen het om zichzelf en hun gezin te behoeden voor een lange lijdensweg. Dat is hun recht. Het betreft een individuele keuze. Net zo goed staat het iedereen vrij om wel ten volste voor het kind met Downsyndroom te kiezen, of bij uitbreiding met enige andere afwijking. Als maatschappij blijft het dan ook onze plicht om deze kinderen de best mogelijke omkadering te bieden, inclusief de nodige medische verzorging. Echografie en genetische testing afschrijven als tools voor genetische selectie, getuigt van bijzonder weinig respect voor toekomstige ouders. Het is immers pas met deze middelen, en met het mogelijk maken van abortus om medische reden, dat zij volledige autonomie en keuzevrijheid kunnen genieten.

In Ierland is er een strenge abortuswetgeving. Een zwangerschapsonderbreking is er enkel toegestaan indien het leven van de moeder in gevaar is. Als laatstejaarstudente geneeskunde mocht ik een maand meelopen op de dienst kindercardiologie van een ziekenhuis in Dublin. Daar kwam ik in aanraking met de relatief grote groep kinderen met het syndroom van Down. Vele hoopgevende verhalen en succesvolle behandelingen heb ik er gezien. Kinderen die ten volste van hun leven kunnen genieten dankzij die goede medische opvolging. Toch knaagde er toen reeds één vraag: zouden alle ouders voor dit traject gekozen hebben indien ze een keuze hadden gehad?Begrijp me niet verkeerd, het gaat me hier niet over het bestaansrecht van deze kinderen met Downsyndroom. Dat staat buiten kijf. Deze kinderen verdienen de beste begeleiding, niet alleen op medisch vlak, zodat ze tot de best mogelijke ontplooiing kunnen komen. In Ierland wordt echter het recht op leven van de foetus belangrijker geacht dan de autonomie en de draagkracht van de ouders. Dat er in België een dalende trend is in het aantal kinderen dat geboren wordt met een trisomie 21, toont aan dat niet alle ouders voldoende draagkracht bezitten. Want ja, het gaat wel degelijk over een ernstige aandoening. Naast de vaak belangrijke mentale beperking, zijn er de aangeboren hartafwijkingen (40-60%) en de ernstige maagdarmafwijkingen met nood aan chirurgisch ingrijpen (10%). Bovendien hebben kinderen het Downsyndroom grote kans op problemen met de luchtwegen, de ogen, het gehoor, de immuniteit,... Kortom, een kind met Down is een zorgenkind, dat levenslang (in meer of mindere mate) afhankelijk zal blijven.Ouders die kiezen voor een zwangerschapsonderbreking doen dit niet omdat ze geen kind aanvaarden dat anders is. Ze doen het om zichzelf en hun gezin te behoeden voor een lange lijdensweg. Dat is hun recht. Het betreft een individuele keuze. Net zo goed staat het iedereen vrij om wel ten volste voor het kind met Downsyndroom te kiezen, of bij uitbreiding met enige andere afwijking. Als maatschappij blijft het dan ook onze plicht om deze kinderen de best mogelijke omkadering te bieden, inclusief de nodige medische verzorging. Echografie en genetische testing afschrijven als tools voor genetische selectie, getuigt van bijzonder weinig respect voor toekomstige ouders. Het is immers pas met deze middelen, en met het mogelijk maken van abortus om medische reden, dat zij volledige autonomie en keuzevrijheid kunnen genieten.