Vorige week donderdag schoof psycholoog Paul Verhaeghe aan bij 'De afspraak', voor een betoog over stress. Zijn tussenkomst werd ingeleid door een fragment uit Modern Times, waarbij Charlie probeert vijzen vast te schroeven tegen het helse tempo dat de loopband hem oplegt.
Prof. Verhaeghe zag een fundamenteel verschil tussen die situatie en wat er tegenwoordig gebeurt. Charlie had stress omdat hij niet aan het werktempo kon ontkomen. Wij - de hedendaagse mens - hebben stress omdat we te veeleisend zijn en niet de juiste keuzes maken, zo denkt de professor.
Ho maar. Er zit een stukje waarheid in die visie, maar tegelijk veegt ze oneerbiedig een groot stuk realiteit van tafel. Wie om zich heen kijkt, ziet de wildste toestanden. Een vriend die gelukkig is met zijn gezin, maar 's morgens drinkt terwijl hij naar kantoor rijdt, anders maakt hij rechtsomkeer.
Wie om zich heen kijkt, ziet de wildste toestanden
Een vriendin van wie niemand ooit gedacht had dat ze door te lange werkdagen een burn-out zou krijgen, tot het gebeurde. Ze heeft een schat van een gepensioneerde echtgenoot, die het huishouden opneemt, en geniet een comfortabel inkomen dat ze het liefst discreet aan boeken besteedt. Niet het genre dat altijd hoger wil mikken.
En onlangs was er die documentaire over een Franse supermarktketen, waar de kassiersters urenlang niet van hun kruk mogen komen om te plassen. Mensen plegen suïcide op de werkvloer, bij wijze van akelig symbolische daad.
Als een gezaghebbend psycholoog dat allemaal wegzet als het resultaat van blinde, verbeeldingloze veeleisendheid, dan klinkt dat alsof hij heel wat mensen in een netelige professionele situatie zijn morele steun ontzegt. De overheid zou paal en perk kunnen stellen, maar staat machteloos. Als bedrijven hun zin niet krijgen, verhuizen ze ver weg. Globalisering, de Oude Wereld trekt aan het kortste eind. Welke keuzes kan een individu in de werksfeer nog maken?
Prof. Verhaeghe zag een fundamenteel verschil tussen die situatie en wat er tegenwoordig gebeurt. Charlie had stress omdat hij niet aan het werktempo kon ontkomen. Wij - de hedendaagse mens - hebben stress omdat we te veeleisend zijn en niet de juiste keuzes maken, zo denkt de professor.Ho maar. Er zit een stukje waarheid in die visie, maar tegelijk veegt ze oneerbiedig een groot stuk realiteit van tafel. Wie om zich heen kijkt, ziet de wildste toestanden. Een vriend die gelukkig is met zijn gezin, maar 's morgens drinkt terwijl hij naar kantoor rijdt, anders maakt hij rechtsomkeer. Een vriendin van wie niemand ooit gedacht had dat ze door te lange werkdagen een burn-out zou krijgen, tot het gebeurde. Ze heeft een schat van een gepensioneerde echtgenoot, die het huishouden opneemt, en geniet een comfortabel inkomen dat ze het liefst discreet aan boeken besteedt. Niet het genre dat altijd hoger wil mikken. En onlangs was er die documentaire over een Franse supermarktketen, waar de kassiersters urenlang niet van hun kruk mogen komen om te plassen. Mensen plegen suïcide op de werkvloer, bij wijze van akelig symbolische daad.Als een gezaghebbend psycholoog dat allemaal wegzet als het resultaat van blinde, verbeeldingloze veeleisendheid, dan klinkt dat alsof hij heel wat mensen in een netelige professionele situatie zijn morele steun ontzegt. De overheid zou paal en perk kunnen stellen, maar staat machteloos. Als bedrijven hun zin niet krijgen, verhuizen ze ver weg. Globalisering, de Oude Wereld trekt aan het kortste eind. Welke keuzes kan een individu in de werksfeer nog maken?