Een tweede constante is dat de verpleegkundigen ook hier aangeven dat de werkdruk in het ziekenhuis te hoog is. Gespecialiseerde verpleegkundigen worden schaarser en dat dwingt de raad van bestuur tot ingrijpen, operatiezalen worden tijdelijk gesloten en de kinder intensive care werd vervroegd geconcentreerd op één definitieve locatie. Het zal creativiteit vragen om verpleegkundigen (langer) aan het ziekenhuis te binden.

De locatie van het ziekenhuis, aan de steeds populairder wordende Zuidas, is dan wel prachtig gelegen maar heeft ook enkele nadelen. De Amsterdamse woningprijzen swingen de laatste jaren de pan uit en de dure parkeerplaatsen zijn beperkt in aantal. Vooral de woningnood is een reëel probleem voor (startende) verpleegkundigen, zowel het beperkte aanbod als de torenhoge prijzen, en vormt een toenemend risico voor de werking van het ziekenhuis.

Van de directeur Medische zaken tot de professor en zijn assistent: hier in Amsterdam stelt iedereen zich voor met de voornaam

Die woningnood duwt de mensen steeds verder weg uit de stad. De motivatie van de verpleegkundige moet dan al bijzonder groot zijn om toch te kiezen voor een lange rit met het openbaar vervoer om in het academische ziekenhuis van de hoofdstad te werken.

Hoe komt het toch dat wij, als ziekenhuismedewerkers in Vlaanderen, de arts nog steeds aanspreken met de titel "dokter" of " professor"? Dat was de tweede bedenking die ik me maakte en die ik graag aan u voorleg.

Ziet men dit als een soort van eerbied voor het ambt en als dat al zo zou zijn, waarom zouden we het dan ook niet meteen invoeren voor de andere beroepsgroepen die in het ziekenhuis rondlopen? "Goeiemorgen, master" of "smakelijk eten, bachelor". Ik mag er niet aan denken!

Hoort het dan bij de status van verdienste of misschien uit respect voor de persoon? Ik twijfel of dit de ideale manier is om respect te verdienen. Het voelt dan misschien net eerder aan als respect afdwingen. Het omgekeerde lijkt me net succesvoller, wellicht respecteer je iemand meer die - ondanks alle gaven en professionele successen - toch bescheiden en toegankelijk blijft en zich op basis van titel niet boven de anderen stelt.

Misschien is het wel een bewust gebruik om wat afstand te creëren, maar waarom zou je net tussen ziekenhuismedewerkers - met hetzelfde doel voor ogen - afstand gaan creëren?

Misschien is het wel een bewust gebruik om wat afstand te creëren, maar waarom zou je net tussen ziekenhuismedewerkers - met hetzelfde doel voor ogen - afstand gaan creëren?

Ik herinner me, weliswaar uit een verder verleden, Vlaamse academische huizen waar een foutieve aanspreking steevast een stevig gesprek opleverde. Je zei niet zomaar dokter als het professor was. Wellicht zijn we die cultuur langzaam aan ontgroeid, ik mag het althans hopen.

Hier in Amsterdam is het in elk geval geen issue, van de directeur medische zaken tot de professor en zijn of haar assistent: elkeen stelt zich met de voornaam voor. Respect!

Het lijkt me bovendien bevorderend voor de samenwerking, de speak up-cultuur en op die manier ook voor de veiligheid van de patiënt.

Een arts hier, tevens auditor, verbaast zich er telkens over als hij in Vlaamse ziekenhuizen komt. "Zo een formele en hiërarchische structuur, best grappig. Alsof ik jaren terugga in de tijd."

Hij sloot zijn pleidooi af met een grap waaraan hij wel eens denkt als hij in een Vlaams ziekenhuis een audit uitvoert. "Twee mannen komen te overlijden en staan te wachten bij de hemelpoort, plots opent de deur en loopt iemand in lange witte jas haastig voorbij zonder een woord te zeggen. 'Oei, wat is dat?', vroeg de een aan de ander. 'Ach da's niks', zei de ander, 'dat is God die denkt dat hij dokter is'."

Een tweede constante is dat de verpleegkundigen ook hier aangeven dat de werkdruk in het ziekenhuis te hoog is. Gespecialiseerde verpleegkundigen worden schaarser en dat dwingt de raad van bestuur tot ingrijpen, operatiezalen worden tijdelijk gesloten en de kinder intensive care werd vervroegd geconcentreerd op één definitieve locatie. Het zal creativiteit vragen om verpleegkundigen (langer) aan het ziekenhuis te binden. De locatie van het ziekenhuis, aan de steeds populairder wordende Zuidas, is dan wel prachtig gelegen maar heeft ook enkele nadelen. De Amsterdamse woningprijzen swingen de laatste jaren de pan uit en de dure parkeerplaatsen zijn beperkt in aantal. Vooral de woningnood is een reëel probleem voor (startende) verpleegkundigen, zowel het beperkte aanbod als de torenhoge prijzen, en vormt een toenemend risico voor de werking van het ziekenhuis. Die woningnood duwt de mensen steeds verder weg uit de stad. De motivatie van de verpleegkundige moet dan al bijzonder groot zijn om toch te kiezen voor een lange rit met het openbaar vervoer om in het academische ziekenhuis van de hoofdstad te werken. Hoe komt het toch dat wij, als ziekenhuismedewerkers in Vlaanderen, de arts nog steeds aanspreken met de titel "dokter" of " professor"? Dat was de tweede bedenking die ik me maakte en die ik graag aan u voorleg.Ziet men dit als een soort van eerbied voor het ambt en als dat al zo zou zijn, waarom zouden we het dan ook niet meteen invoeren voor de andere beroepsgroepen die in het ziekenhuis rondlopen? "Goeiemorgen, master" of "smakelijk eten, bachelor". Ik mag er niet aan denken!Hoort het dan bij de status van verdienste of misschien uit respect voor de persoon? Ik twijfel of dit de ideale manier is om respect te verdienen. Het voelt dan misschien net eerder aan als respect afdwingen. Het omgekeerde lijkt me net succesvoller, wellicht respecteer je iemand meer die - ondanks alle gaven en professionele successen - toch bescheiden en toegankelijk blijft en zich op basis van titel niet boven de anderen stelt.Misschien is het wel een bewust gebruik om wat afstand te creëren, maar waarom zou je net tussen ziekenhuismedewerkers - met hetzelfde doel voor ogen - afstand gaan creëren? Ik herinner me, weliswaar uit een verder verleden, Vlaamse academische huizen waar een foutieve aanspreking steevast een stevig gesprek opleverde. Je zei niet zomaar dokter als het professor was. Wellicht zijn we die cultuur langzaam aan ontgroeid, ik mag het althans hopen.Hier in Amsterdam is het in elk geval geen issue, van de directeur medische zaken tot de professor en zijn of haar assistent: elkeen stelt zich met de voornaam voor. Respect!Het lijkt me bovendien bevorderend voor de samenwerking, de speak up-cultuur en op die manier ook voor de veiligheid van de patiënt.Een arts hier, tevens auditor, verbaast zich er telkens over als hij in Vlaamse ziekenhuizen komt. "Zo een formele en hiërarchische structuur, best grappig. Alsof ik jaren terugga in de tijd."Hij sloot zijn pleidooi af met een grap waaraan hij wel eens denkt als hij in een Vlaams ziekenhuis een audit uitvoert. "Twee mannen komen te overlijden en staan te wachten bij de hemelpoort, plots opent de deur en loopt iemand in lange witte jas haastig voorbij zonder een woord te zeggen. 'Oei, wat is dat?', vroeg de een aan de ander. 'Ach da's niks', zei de ander, 'dat is God die denkt dat hij dokter is'."