...

Dr. Dekeuleneer, de vader, begon zijn studies geneeskunde in 1968. Toen hij in 1981 in het ziekenhuis van Auvelais belandde, kon hij niet weten dat hij het ziekenhuis nooit zou verlaten. "Mijn vader was altijd trouw aan zijn medisch team", zo zegt zijn dochter. Gedurende de 35 jaar dat hij in het ziekenhuis van Val de Sambre werkte, kon hij verschillende nieuwe technologieën ontwikkelen: zware spijsverteringschirurgie, slokdarmchirurgie, pancreas- en leverchirurgie en mechanische haakjes, toen een gloednieuwe technologie. Maar wat het meest indruk maakte was de laparoscopie. "In 1990 werd er nog altijd geopereerd met open buik, tot dat de laparoscopie zijn intrede deed. Ik was een van de 50 eerste chirurgen in België om de technieken te gebruiken en te ontwikkelen voor het verwijderen van de galblaas", vertelt dr. Robert Dekeuleneer. "Beetje bij beetje kwamen er andere toepassingen bij en nu gebeuren de meeste ingrepen ter hoogte van de buikholte via laparoscopie, zelfs bij darm- en rectumkanker."Een briljant ziekenhuisparcours Robert Dekeuleneer werd verkozen als voorzitter van de medische raad van het CHR van 1993 tot 2000. Sinds 1997 is hij diensthoofd en stagemeester. "Ik ben 65, tijd om de opvolging te verzekeren. Maar met algemene goedkeuring van de medische raad en de collega's ga ik nog een jaartje verder werken." Valérie Dekeuleneer kan ook al terugblikken op een mooie carrière. Samen met andere artsen richtte ze een vereniging op voor aangeboren neurodermatologische aandoeningen, het Centre des Maladies Neurocutanées Congénitales. "Het is een centrum dat deel uitmaakt van het Instituut voor Zeldzame Ziekten van Saint-Luc", aldus de arts. "We richtten het centrum op voor een multidisciplinaire aanpak van verschillende zeldzame aandoeningen en voor een optimale behandeling van patiënten die het vaak moeilijk hebben", zo gaat ze verder. "Saint Luc heeft mij altijd gesteund in de plannen voor een centrum voor zeldzame huidaandoeningen."Over verwantschap "Mijn dochter is specialist, net zoals ik, maar dan in de dermatologie", zegt een fiere dr. Dekeuleneer. "Ze zei altijd dat ze deels om haar vader geneeskunde wilde studeren. Ze liep overigens ook stage in het ziekenhuis waar ik werk." "Door het beroep van mijn vader werd ik ondergedompeld in een medisch milieu", aldus Valérie Dekeuleneer. "Toen ik 13 of 14 was, wist ik al dat ik arts wilde worden. Ik denk dat mijn vader zowel blij als ongerust was toen ik hem meedeelde dat ik geneeskunde wilde studeren. Dat kwam door de toenmalige omstandigheden met een numerus clausus van drie jaar." Over haar vader zegt ze dat ze hem altijd gezien heeft als een groot chirurg die veel tijd en energie gaf aan zijn patiënten. "Dat heeft mij altijd aangesproken. Ik dacht er zelfs op een bepaald ogenblik aan om voor de chirurgie te kiezen, omdat ik er wel van hield, maar uiteindelijk viel mijn keuze op de dermatologie, een specialisme dat heel wat raakvlakken heeft met andere domeinen in de geneeskunde." Het was de vader die zijn dochter aanraadde om stage te lopen in de dermatologie, "een bijzonder interessant en gevarieerd specialisme", meent Valérie Dekeuleneer. "Ik houd mij bijvoorbeeld bezig met de behandeling van zeldzame huidziekten en genetische aandoeningen, bijzonder complexe ziektebeelden. En dan heb ik het nog niet eens over het belang van preventie. De huid kan bijvoorbeeld een meer gecompliceerde inwendige aandoening weerspiegelen."