Er is helaas niets waar ik minder nood aan heb dan mijn werkdag 's avonds nog eens versneld en geïdealiseerd opnieuw te beleven... Toch is het vooral het concept waaraan ik me stoor.

Beste dames en heren van de audiovisuele media: de zelfgenoegzame cultus van 'Mijnheer Doktoor' is nu toch al een poosje voorbijgestreefd. Geneeskunde is 'teamwork' geworden.

Het valt me op dat de meeste topdokters blijkbaar gekozen hebben voor een carrière in de chirurgie, waarbij heroïsche operaties hen vaak terecht een aura van almachtigheid bezorgen.

Om het sympathieke imago hoog te houden lijken sommigen zelfs hun glimmende sportwagen of luxueuze berline ingeruild te hebben voor een meer modale monovolume, waarmee ze in de vroege ochtend volkomen 'zen' de parking van het UZ kunnen oprijden. Geen opflakkeringen van stress en irritaties in hun leven, operatiezaal of volle wachtzaal.

Maar... waar is de rest van hun team gebleven?

De anesthesist wordt op zijn best in een hoekje van het scherm terloops in beeld gebracht als het heetst van de operatiestrijd gestreden is. De OK-verpleegkundigen? Gedegradeerd tot woordenloze figuranten. En geen spoor van de echte helden, die bij nacht en ontij met de MUG uitrijden om mensenlevens te redden.

Wat had ik graag een seizoen gezien van 'Topverpleegkundigen'.

Dan is de 'Specialist van het jaar' van dit eigenste blad een verademing. Vijf artsen met een echte passie voor hun werk, maar met een visie en ambitie die duidelijk verder reikt dan het enge vakgebied alleen, en met beide voeten stevig op de grond.

De 'Prijs van de jonge huisarts' kan nog meer op mijn sympathie rekenen. Respect voor onze huisartsen die alles (moeten) kennen, alles (moeten) kunnen, nog echt weten wat belangrijk is, en zich op dezelfde hoogte van de patiënt stellen om deskundig en empathisch de grote maar ook kleine ziektes te bestrijden.

Als je het mij vraagt, is elke arts een beetje topdokter...

Anderzijds zijn ook bovenstaande verkiezingen deels in het zelfde bedje ziek.

Wat had ik graag een volgend seizoen gezien van 'Topverpleegkundigen'. Ik word elke dag blij van een team prima verpleegkundigen die onze hoogtechnologische cathlab-zalen bemannen, die enthousiast de handen uit de mouwen steken op de overvolle spoedgevallendienst, of er hun hand niet voor omdraaien om de allerzieksten onder ons bij te staan en te verzorgen - steeds met de glimlach. Zij mogen van mij ook wel eens een gezicht en een stem krijgen.

Toegegeven, ik kan bijzonder genieten van de perfecte modelgezinnetjes van onze topdokters, waar uiterst beleefde kinderen na het gezamenlijke ontbijt vragen of ze alsjeblieft van tafel mogen... Wat een verschil met de hectische toestanden 's morgens bij mij thuis waar een brullende eenjarige niet van plan is om zich te plooien naar de huisregels...

Een toenmalig topdokter zei me tijdens mijn opleiding inderdaad ooit dat ik zelf nooit hoge toppen zou scheren in de medische wereld omwille van mijn kleine gestalte, en dat ik beter een carrièreswitch zou overwegen.

De man heeft het later tot decaan geschopt.

Gelukkig voor mij heb ik een topteam van topcollega's, topverpleegkundigen en topsecretaresses die me elke dag met raad en daad bijstaan, zodat ik me toch ook een klein beetje topdokter voel...

Als dat VIER maar niet op ideeën brengt...

Er is helaas niets waar ik minder nood aan heb dan mijn werkdag 's avonds nog eens versneld en geïdealiseerd opnieuw te beleven... Toch is het vooral het concept waaraan ik me stoor. Beste dames en heren van de audiovisuele media: de zelfgenoegzame cultus van 'Mijnheer Doktoor' is nu toch al een poosje voorbijgestreefd. Geneeskunde is 'teamwork' geworden.Het valt me op dat de meeste topdokters blijkbaar gekozen hebben voor een carrière in de chirurgie, waarbij heroïsche operaties hen vaak terecht een aura van almachtigheid bezorgen. Om het sympathieke imago hoog te houden lijken sommigen zelfs hun glimmende sportwagen of luxueuze berline ingeruild te hebben voor een meer modale monovolume, waarmee ze in de vroege ochtend volkomen 'zen' de parking van het UZ kunnen oprijden. Geen opflakkeringen van stress en irritaties in hun leven, operatiezaal of volle wachtzaal.Maar... waar is de rest van hun team gebleven? De anesthesist wordt op zijn best in een hoekje van het scherm terloops in beeld gebracht als het heetst van de operatiestrijd gestreden is. De OK-verpleegkundigen? Gedegradeerd tot woordenloze figuranten. En geen spoor van de echte helden, die bij nacht en ontij met de MUG uitrijden om mensenlevens te redden. Dan is de 'Specialist van het jaar' van dit eigenste blad een verademing. Vijf artsen met een echte passie voor hun werk, maar met een visie en ambitie die duidelijk verder reikt dan het enge vakgebied alleen, en met beide voeten stevig op de grond. De 'Prijs van de jonge huisarts' kan nog meer op mijn sympathie rekenen. Respect voor onze huisartsen die alles (moeten) kennen, alles (moeten) kunnen, nog echt weten wat belangrijk is, en zich op dezelfde hoogte van de patiënt stellen om deskundig en empathisch de grote maar ook kleine ziektes te bestrijden. Als je het mij vraagt, is elke arts een beetje topdokter...Anderzijds zijn ook bovenstaande verkiezingen deels in het zelfde bedje ziek. Wat had ik graag een volgend seizoen gezien van 'Topverpleegkundigen'. Ik word elke dag blij van een team prima verpleegkundigen die onze hoogtechnologische cathlab-zalen bemannen, die enthousiast de handen uit de mouwen steken op de overvolle spoedgevallendienst, of er hun hand niet voor omdraaien om de allerzieksten onder ons bij te staan en te verzorgen - steeds met de glimlach. Zij mogen van mij ook wel eens een gezicht en een stem krijgen.Toegegeven, ik kan bijzonder genieten van de perfecte modelgezinnetjes van onze topdokters, waar uiterst beleefde kinderen na het gezamenlijke ontbijt vragen of ze alsjeblieft van tafel mogen... Wat een verschil met de hectische toestanden 's morgens bij mij thuis waar een brullende eenjarige niet van plan is om zich te plooien naar de huisregels... Een toenmalig topdokter zei me tijdens mijn opleiding inderdaad ooit dat ik zelf nooit hoge toppen zou scheren in de medische wereld omwille van mijn kleine gestalte, en dat ik beter een carrièreswitch zou overwegen. De man heeft het later tot decaan geschopt. Gelukkig voor mij heb ik een topteam van topcollega's, topverpleegkundigen en topsecretaresses die me elke dag met raad en daad bijstaan, zodat ik me toch ook een klein beetje topdokter voel... Als dat VIER maar niet op ideeën brengt...