In een razende rotvaart voltrekken zich in alle maatschappelijke geledingen ingrijpende veranderingen. Tot voor enkele jaren leek de organisatie van de gezondheidszorg daar immuun voor. Zeker in België. Je kan er echter niet langer naast kijken, de landslide heeft de sector bereikt. Digitalisering - met stip op één - en andere ontwikkelingen zorgen voor een stroomversnelling. Met dank aan de pandemie.

Het artsenberoep ontsnapt er niet aan. U bent clinicus en dat blijft uiteraard uw kernactiviteit. Maar er is meer. Naar preventie, mensen zolang mogelijk gezond houden, zal veel meer aandacht en geld (moeten) gaan. Dat vergt een andere insteek en attitude. Vooral ziekenhuizen, bij uitstek gericht op genezen, laten het hier afweten. Ze bouwen en verbouwen dat het een lieve lust is maar ziektes en aandoeningen blijven centraal. Zelden gaat het over 'gezond houden'.

Hoe betuigt u via een computerscherm op een geloofwaardige manier uw medeleven?

U went er maar beter aan. Patiënten krijgen meer impact op en willen inspraak over hun eigen gezondheid. Als arts moet je daarmee om kunnen. Het is niet altijd evident wanneer dr. Google meekomt op consultatie. Ongetwijfeld zorgt het wereldwijde web voor een democratisering van de medische informatie. Iedereen heeft er toegang toe.

Tegelijk leidt de stortvloed aan gegevens ook tot een diepe kenniskloof. Niet elke patiënt is voldoende opgeleid of intellectueel in staat om alles te begrijpen, te verwerken of in de juiste context te plaatsen. Dat kan tot heel wat frictie en frustratie leiden. Bij de patiënten maar net zo goed bij u.

Nieuwe problemen maken hun opwachting. Virtuele raadplegingen kunnen dan wel erg efficiënt zijn, ze laten maar weinig ruimte voor empathie of het tonen van emoties. Veel blijft onder de radar, lichaamstaal bijvoorbeeld. Hoe betuigt u via een computerscherm op een geloofwaardige manier uw medeleven?

In een razende rotvaart voltrekken zich in alle maatschappelijke geledingen ingrijpende veranderingen. Tot voor enkele jaren leek de organisatie van de gezondheidszorg daar immuun voor. Zeker in België. Je kan er echter niet langer naast kijken, de landslide heeft de sector bereikt. Digitalisering - met stip op één - en andere ontwikkelingen zorgen voor een stroomversnelling. Met dank aan de pandemie. Het artsenberoep ontsnapt er niet aan. U bent clinicus en dat blijft uiteraard uw kernactiviteit. Maar er is meer. Naar preventie, mensen zolang mogelijk gezond houden, zal veel meer aandacht en geld (moeten) gaan. Dat vergt een andere insteek en attitude. Vooral ziekenhuizen, bij uitstek gericht op genezen, laten het hier afweten. Ze bouwen en verbouwen dat het een lieve lust is maar ziektes en aandoeningen blijven centraal. Zelden gaat het over 'gezond houden'. U went er maar beter aan. Patiënten krijgen meer impact op en willen inspraak over hun eigen gezondheid. Als arts moet je daarmee om kunnen. Het is niet altijd evident wanneer dr. Google meekomt op consultatie. Ongetwijfeld zorgt het wereldwijde web voor een democratisering van de medische informatie. Iedereen heeft er toegang toe. Tegelijk leidt de stortvloed aan gegevens ook tot een diepe kenniskloof. Niet elke patiënt is voldoende opgeleid of intellectueel in staat om alles te begrijpen, te verwerken of in de juiste context te plaatsen. Dat kan tot heel wat frictie en frustratie leiden. Bij de patiënten maar net zo goed bij u. Nieuwe problemen maken hun opwachting. Virtuele raadplegingen kunnen dan wel erg efficiënt zijn, ze laten maar weinig ruimte voor empathie of het tonen van emoties. Veel blijft onder de radar, lichaamstaal bijvoorbeeld. Hoe betuigt u via een computerscherm op een geloofwaardige manier uw medeleven?