Vorige week mocht ik voor enkele honderden volgers van een facility congres, in het Sheraton-Airport Hotel te Zaventem, de indrukken van een CEO van een Brussels ziekenhuis over 22 maart weergeven. "Wat hadden we er uit geleerd?", was de vraag.
Ik heb lang hierover nagedacht. Wat we er uit geleerd hebben, kan je plaatsen onder twee lemma's.
Ten eerste, professioneel. Na de aanslagen in Parijs en de Brusselse lockdown in novermber 2015, hebben we geleerd ons voor te bereiden op zogenaamde "mass casualties". Hoe organiseer je de opvang van , bijvoorbeeld, 200 zwaargewonden op één moment, in een stad als Brussel. Wat betekent dit voor één ziekenhuis zoals het onze? Hoe bereid je je voor, op de opvang van twintig gewonden tegelijk, en per uur (dat was "ons quotum"). En hoe zorg je ervoor, dat je tijdens een "niveau 4 terreurdreiging" toch kan open blijven, en de gewone patiënten kan blijven zien en opvangen en verzorgen, èn je eigen personeel en die patiënten tegelijk beschermen tegen mogelijke aanslagen? Ik heb geleerd dat we als directiecomité, aangevuld met allerlei eigen experts terzake (in rampengeneeskunde, in communicatie, in security,...) er in kunnen slagen binnen enkele uren een ziekenhuis van 3.500 personeelsleden en 721 bedden klaar te maken, te informeren, en te beschermen, naar best vermogen. Dit is een bewijs van het geweldige professionalisme van onze mensen. Fantastisch, eigenlijk. Kennis en kunde dus: check.
Dàt heb ik vooral geleerd uit 22/3. 'Zij' zullen nooit winnen... net daarom. Dat stelt gerust.
Ten tweede, menselijk. Ik heb de reacties gezien van onze verpleegkundigen en artsen en ambulanciers, die ter plaatse zijn geweest. Die in het UZ de opvang hebben gedaan van zwaar gewonde slachtoffers. Die in de uren, dagen en weken na de aanslag, door hun kennis en kunde èn menselijkheid, de best mogelijke zorg hebben verleend aan die slachtoffers. Ik heb gezien hoe onze mensen van de facilitaire en technische diensten en security zich uit de naad hebben gewerkt, om ons ziekenhuis veilig te houden, samen met externe politie- en legerpatrouilles. Hoe iederéén van dit ziekenhuis en deze faculteit, zich voelde tijdens een gezamenlijk moment van stilte. Eén, in de strijd tegen het blinde fanatisme en laffe terrorisme, en vóór alles waar wij als ziekenhuis en universiteit voor staan : humanisme, wetenschap, verlichting, rede...
Dàt heb ik dus vooral geleerd. "Zij" zullen nooit winnen...net daarom. Dat stelt gerust.
Ik heb lang hierover nagedacht. Wat we er uit geleerd hebben, kan je plaatsen onder twee lemma's.Ten eerste, professioneel. Na de aanslagen in Parijs en de Brusselse lockdown in novermber 2015, hebben we geleerd ons voor te bereiden op zogenaamde "mass casualties". Hoe organiseer je de opvang van , bijvoorbeeld, 200 zwaargewonden op één moment, in een stad als Brussel. Wat betekent dit voor één ziekenhuis zoals het onze? Hoe bereid je je voor, op de opvang van twintig gewonden tegelijk, en per uur (dat was "ons quotum"). En hoe zorg je ervoor, dat je tijdens een "niveau 4 terreurdreiging" toch kan open blijven, en de gewone patiënten kan blijven zien en opvangen en verzorgen, èn je eigen personeel en die patiënten tegelijk beschermen tegen mogelijke aanslagen? Ik heb geleerd dat we als directiecomité, aangevuld met allerlei eigen experts terzake (in rampengeneeskunde, in communicatie, in security,...) er in kunnen slagen binnen enkele uren een ziekenhuis van 3.500 personeelsleden en 721 bedden klaar te maken, te informeren, en te beschermen, naar best vermogen. Dit is een bewijs van het geweldige professionalisme van onze mensen. Fantastisch, eigenlijk. Kennis en kunde dus: check.Ten tweede, menselijk. Ik heb de reacties gezien van onze verpleegkundigen en artsen en ambulanciers, die ter plaatse zijn geweest. Die in het UZ de opvang hebben gedaan van zwaar gewonde slachtoffers. Die in de uren, dagen en weken na de aanslag, door hun kennis en kunde èn menselijkheid, de best mogelijke zorg hebben verleend aan die slachtoffers. Ik heb gezien hoe onze mensen van de facilitaire en technische diensten en security zich uit de naad hebben gewerkt, om ons ziekenhuis veilig te houden, samen met externe politie- en legerpatrouilles. Hoe iederéén van dit ziekenhuis en deze faculteit, zich voelde tijdens een gezamenlijk moment van stilte. Eén, in de strijd tegen het blinde fanatisme en laffe terrorisme, en vóór alles waar wij als ziekenhuis en universiteit voor staan : humanisme, wetenschap, verlichting, rede...Dàt heb ik dus vooral geleerd. "Zij" zullen nooit winnen...net daarom. Dat stelt gerust.
