Iedere vierde van de maand zorg ik voor een actualiteitscolumn voor artsenkrant.com. Dat vraagt enkele dagen vooraf wat gedachtenkronkels en opzoekwerk, soms zelfs eens een te korte tot slapeloze nacht.
Deze maand dacht ik aan de Week van het Nederlands (2-9 oktober) die de taal op stelten wil stellen. Onlangs reikte de Taalunie ook nog een prijs uit voor begrijpelijke taal in de zorg. Maar het lukt me echt niet en dat is te wijten aan het alsmaar opschuiven van het laatste vaccinatiemoment in de Gentse Expohal 2.
Het begon met 15 september als einde en het is vandaag 4 oktober geworden. Dit weekend was er al expo-expulsie want het Bis, bouw- & interieursalon startte en men wou ons liever kwijt: geen bewegwijzering meer, geen voorbehouden kosteloze parkeerruimte meer, en een extra omweg voor onze rolstoelgebruikers om toch maar niet in het vaarwater te komen van de 'normale' expoganger. Onze onthaalvrijwilligers bleven extra gedienstig en vriendelijk, een attitude die ze al bijna acht maanden ten toon spreiden en nu tot op het einde extra volhouden.
Terwijl men buiten Hal 2 aan het ontmantelen is, trachten we binnenin de sfeer gemoedelijk te houden in de ontmoeting met de bezoeker. De ontmoetingsruimte voor alle medewerkenden in al hun verschillende hoedanigheden en statuten blijft overeind, daar hebben de poetsm/v/x voor geijverd.
De briefing, ook voor deze laatste dag kan ongestoord doorgaan. De voor velen prangende vraag hoe het verder moet, kunnen we nog niet beantwoorden. De onvrede over het bovenhandse alles-behalve-participatiebeleid is onderhuids te voelen. Ik heb vaak verwezen naar de poster van Radio1 die prominent aanwezig hangt naast de tafel met bestek, maar deze laatste keer scandeer ik hem zelf:
Als vloeken helpt, dan vloek je maar.
Maak herrie, stennis en misbaar.
Scheld schel en luid je goudvis uit
en schreeuw je scherven bij elkaar.
Als bidden helpt, bid dan gerust.
Als het je troost of sterkt of sust.
Of vraag om raad.
Als Hij bestaat dan is het goed, maar 't is geen must.
Als huilen helpt, ga dan je gang.
Het is niet niks en het duurt lang.
Het kan geen kwaad als het niet gaat.
Het mag gezien zijn, wees niet bang.
Als praten helpt, bel me dan op.
Ik onderbreek en eindig hier het pepgedicht van Stijn De Paepe en voeg eraan toe: trek maar aan mijn mouw, zoals het op de gekleurde hesjes staat van al onze onthaalmedewerkenden.
"Dat helpt!", lacht een van de vaccinatoren mij toe en de anderen beamen. Voor een laatste maal, na 34 centrumweken, zullen ze hier vandaag 1.460 vaccins toedienen, Pfizer, Moderna en J&J. Aan een jongen die gisteren twaalf geworden is en een vrouw die 'op haar 93e' is en alle leeftijden tussenin. Aan mensen van alle kleur en taal.
Taal was enorm belangrijk in deze vaccinatieperiode. Begrijpelijke informatieve taal in 14 courante talen, met tolken voor andere talen, met extra hulpmiddelen van gebaren en pictogrammen. Maar ook empathische, zorgzame taal. Het helpt.
Het helpt me echter niet om een column te schrijven die de taal op stelten zet en dus verwijs ik jullie lezers toch maar naar het vervolg van het pepgedicht, waar ik ervaring in heb wat helpt en misschien ontdek je ondertussen de taalkunstenaar in jezelf.