Ik val niet snel zonder woorden. Noem het een talent of een vloek, maakt mij niet uit. Maar nu had ik het wel vlaggen. Even wat context... Recentelijk was ik te gast op een conferentie in het Beierse München, genaamd Bits & Pretzels HealthTech. Ja, als je naar Beieren trekt moet je geen schrik hebben van een veel te grote pint en een pretzel.
Eregast op dit event was niemand minder dan Michael J. Fox. Voor de mensen die ofwel te jong zijn (Google hem) of die van een andere planeet zijn (Google hem dan ook), hij was in de jaren '80 een van de snelst rijzende sterren in Hollywood met zijn meest gekende rol als Marty McFly in de trilogie van Back To The Future. Tot het noodlot toesloeg. Op 29-jarige leeftijd kreeg hij de diagnose droog op zijn bord: Parkinson. Dan denk je dat het over en uit is voor een acteur, maar niet Fox. Die bleef niet bij de pakken zitten. Hij is nog zo lang mogelijk films blijven maken, tot het echt niet meer ging. Zijn collega's waren niet op de hoogte. "I took my pills and moved on", omschrijft hij het zelf. Tot het echt niet meer ging...
Tien jaar later richtte hij de Michael J Fox foundation op, een stichting die actief onderzoek naar Parkinson financiert. En hoe... De cijfers zijn om achterover te vallen. Meer dan één miljard is al geïnvesteerd in onderzoek. Met het verbluffende resultaat dat ze in april konden aankondigen dat ze de biomarker gevonden hadden. Nu kan het onderzoek echt beginnen naar een medicijn. En dat is te danken aan een kleine Canadese acteur die zijn dromen najaagde en geconfronteerd werd met het ondenkbare.
Als Michael J. Fox een congres binnenkomt met allemaal specialisten en artsen, is hij toch even de 'slimste in de zaal'
Hij is een mens die duidelijk worstelt met de gevolgen van zijn ziekte. En dat maakt hem vaak de slimste in de zaal, niet omdat hij zichzelf zo hoog inschat, maar omdat de enige die echt weet wat het is om te leven met Parkinson, de patiënt zelf is. Hij omschreef het zelf op zijn humoristische wijze dat hij niet de slimste van de hoop is, als dropout van de middelbare school zonder diploma. Maar als hij een congres binnenkomt met allemaal specialisten en artsen, is hij toch even de 'slimste in de zaal'.
Maar vooral was ik sprakeloos over de manier waarop hij omgaat met zijn ziekte. Zijn nuchterheid en aanvaarding is een inspiratie. En vooral, zijn gevoel voor humor is zijn wapen. Toen hem gevraagd werd of hij hoopte ooit te genezen was zijn antwoord: "Ik ga niet meer genezen. Ik doe dit ook niet voor mij. Ik doe dit voor de volgende generatie." En de vervolgvraag of dit dan zijn nalatenschap was, moest hij lachen: "I don't give a sh*t, I'll be dead."
Hetgeen het meest is blijven hangen is de manier waarop hij de dagelijkse strijd aangaat met zijn ziekte. Hij is ongelooflijk dankbaar: "Als ik één ding heb per dag om dankbaar voor te zijn, hoe klein ook, heb ik die dag gewonnen. En met dankbaarheid, wordt optimisme duurzaam."
#Sprakeloos
