Het actuele thema over het statuut van onze artsen-specialisten in opleiding kan me als perifeer stagemeester niet koud laten. Hoewel we in onze discipline dermatologie minder met deze problematiek te maken hebben, voelen wij ook de werkdruk op onze assistenten en horen wij verhalen van hun leeftijdsgenoten.
Als stagemeester voelde het zeer respectvol aan om via de communicatie vanuit de Vlaamse vereniging voor arts-specialisten in opleiding (Vaso) op de hoogte te worden gebracht van wat er zich allemaal aan aftekenen was, en te vernemen dat het allerminst de bedoeling is een wig te drijven tussen assistent en stagemeester.
De gedachte kwam wel even bij me op dat we in twee kampen worden verdeeld: de stagemeester versus zijn leerling. Wij zijn het natuurlijk die hen de uren laten werken, die hen de wachten laten doen en die hen ook nog eens vragen een publicatie te schrijven of een presentatie te maken. Vanuit het idee dat wij dat inderdaad ook allemaal hebben moeten doen in een ver verleden...
We mogen niet onderschatten welke taken en competentiedoelen de huidige arts-specialisten in opleiding erbij krijgen door onder andere de manama. Naast de lange uren die ze op onze diensten moeten presteren, komen er vaak nog veel verplichte lessen bij, net als het uitschrijven van een thesis.
Het kan verhelderend zijn om met de aso's in gesprek te treden, en om jezelf eens een spiegel voor te houden
Ligt het aan de toegenomen mondigheid van de jongeren, aan het voortschrijdend inzicht over generaties heen dat werk en een sociaal leven elkaar niet mogen uitsluiten?
Waren wij op onze beurt meer bedeesd om die werkdruk aan te kaarten? Dachten we soms dat er toch niets kon veranderen, en dat we nu eenmaal 'door' die periode moesten?
Het kan verhelderend zijn om met de aso's in gesprek te treden, en om jezelf eens een spiegel voor te houden. Er is zeker een mentaliteitsverandering gekomen in work-life balance. Dit trendy woord plaatst werk en leven in twee uiterste hoeken, terwijl een uitdagende en boeiende werkplek met veel voldoening en oog voor appreciatie net ook een beter leven kan geven, en daar obligaat een groot deel van uitmaakt.
Als arts en stagemeester ben ik hoopvol dat de partijen aan de onderhandelingstafel met al hun competenties tot een goed akkoord kunnen komen. Het is meer dan nodig en de roep van de arts-specialisten in opleiding is meer dan rechtvaardig.
Alleen op die manier kan de relatie meester-leerling in alle vertrouwen en met wederzijds respect naar een hoger niveau getild worden en zullen beide partijen terug meer 'goesting' krijgen in het verwerven en doorgeven van kennis en vaardigheden.