Het systeem van uitkeringsfraude dat in Limburg kon blootgelegd worden, tart elke verbeelding. Helaas gaat het hier niet om een wansmakelijke en slecht getimede aprilgrap, maar om bittere realiteit. Jarenlang konden honderden mensen ten onrechte aanspraak maken op een uitkering, nadat ze eerst met behulp van valse medische getuigschriften levenslang arbeidsongeschikt verklaard waren. Het moet de Belgische schatkist miljoenen gekost hebben. Ik voelde me dubbel geschoffeerd in dit verhaal: als arts én als burger.
Enkele weken geleden had ik de eer om geneeskundestudenten te woord te staan over de specialisatie in de pediatrie. Ik kreeg er onder andere de vraag of je als kinderarts goed in je levensonderhoud kan voorzien. Dat pediaters niet de best vergoede specialisten zijn, is uiteraard geen geheim. Armoezaaiers zijn ze daarentegen ook weer niet. Als specialist in opleiding verdien ik zeker voldoende voor een dak boven mijn hoofd en een volle koelkast. Ik heb geen bijverdienste nodig om een gelukkig leven te leiden. Het is me dan ook een raadsel waarom een aantal collega's het nodig achtten mee te draaien in een crimineel systeem. Deze rotte appels brengen het artsenberoep in diskrediet. Ik mag hopen dat de meerderheid van de artsen nog steeds meer plezier schept in het gewetensvol uitoefenen van zijn beroep dan het in het vullen van zijn spaarvarkentje.
Het is me een raadsel waarom een aantal collega's het nodig achtten mee te draaien in een crimineel systeem.
Meer nog dan als arts, raakte het schandaal me als burger. Net als velen betaal ik belastingen en sociale bijdragen. Misschien doe ik dat niet met het grootste enthousiasme, maar toch met de wetenschap dat dit geld ons hoogste goed dient: het maatschappelijk welzijn. En net dat beeld wordt in gevaar gebracht door deze uitkeringsmaffia. Het idee dat personen die financiële ondersteuning van de staat krijgen enkel profiteurs kunnen zijn, leefde in sommige middens reeds voordat de Limburgse feiten aan het licht kwamen. De Limburgse fraudeurs goten nog eens olie op het vuur. Zo hebben de kwetsbaren in onze maatschappij weerom de schijn tegen. Om nog maar te zwijgen van nieuw aangewakkerde racistische gevoelens. Nog rampzaliger is de notie dat miljoenen euro's uit ons welvaartssysteem verdwenen die we nooit zullen recupereren.
Dankzij een bende criminelen liepen we dus duizenden kansen mis om diegenen te helpen die het écht nodig hebben.
Dat de betrokken diensten goed werk hebben geleverd bij het opdoeken van deze fraude, blijft de enige positieve noot van het verhaal. Of er in andere streken van het land een dergelijke koehandel bestaat, is nog maar de vraag. Ik moet toegeven dat ik het antwoord vrees.