"Psychological safety is kind of like oxygen. When it's in the room, we don't even notice it. The second it's gone, it is ALL we notice!"

Het begrip 'psychologische veiligheid' was mij vreemd. De drijvende kracht achter het concept is Harvard-professor Amy Edmondson en de definitie luidt: "Psychological safety is a belief that one will not be punished or humiliated for speaking up with ideas, questions, concerns or mistakes." Zelf stond ik nooit stil bij het al dan niet aanwezig zijn van psychologische veiligheid in mijn leven en de mate waarin dit mijn doen en laten zou mee bepalen. Tot collega's, ouder en wijzer dan mij, het belang ervan gingen benadrukken. Of correcter, tot diezelfde collega's geen open groepsgesprek wilden aangaan zolang die psychologische veiligheid niet gegarandeerd kon worden.

Het moet gezegd, ik was lichtelijk met stomheid geslagen. Mijn eerste gedachte was "Je beslist toch zelf of je praat of niet?!". Ik ben immers zelf van het principe: "Zeg gewoon wat je voelt en denkt. Leg het op tafel en dan kunnen we er verder mee aan de slag." Want ja, dat is hoe mijn hoofd werkt: we staan er voor en we moeten er door. Onaangename situaties zijn onvermijdelijk in het leven dus laten we ze bekijken zodat we er een oplossing voor kunnen zoeken. Ik hou van efficiëntie! Een probleem heeft een oplossing nodig, en liefst zo snel mogelijk.

Laten we ons houden bij het basisprincipe van menselijke interactie, namelijk: moeite blijven doen

Dat wil niet zeggen dat ik een groter incasseringsvermogen heb dan gemiddeld. Uiteraard voel ik mij ook soms aangevallen door wat anderen zeggen. Uiteraard voel ik mij ook klein als anderen mijn werk in twijfel trekken of bekritiseren. Uiteraard word ik kwaad als ik niet de appreciatie krijg waarvan ik denk ze wel te verdienen. MAAR dat maakt mij niet bang om dingen uit te spreken. Nochtans is het best logisch, die terughoudendheid. In de psychologie spreekt men van "cognitieve dissonantie". Mensen gaan een soort vermijdingsgedrag stellen en situaties uit de weg gaan die het zelfbeeld of de indruk naar anderen toe kunnen beschadigen. Vaak is er een achtergrond van onzekerheid en een zoeken naar bevestiging van buitenaf. Als die bevestiging tegenvalt, gaat men zich onveilig en angstig voelen en trekt men muren op. Abraham Lincoln zei het al: "Beter zwijgen en slim lijken, dan spreken en alle twijfel wegnemen."

Wat Abraham echter niet wist te vertellen, was hoe je die zwijgende mensen dan op één lijn krijgt en een gevoel van verbinding en onderlinge appreciatie creëert. Buiten wat algemene adviezen zoals "zoek verbinding" en "wees open en benaderbaar" vond ik ook geen duidelijke handleiding op dokter Google. Daarom denk ik dat we ons misschien het beste houden bij het basisprincipe van menselijke interactie, namelijk: moeite blijven doen. Want is dat uiteindelijk niet wat we allemaal willen, dat er moeite voor ons wordt gedaan?

Onzekerheid en twijfels verdienen een plaats. Niemand heeft alle wijsheid in pacht en niemand is onfeilbaar. Geef mensen dus de marge om te 'mensen'. Keep showing up en toon de intentie om er samen uit te komen. Enkel vanuit nabijheid kan er immers uiteindelijk verbinding ontstaan.

"Psychological safety is kind of like oxygen. When it's in the room, we don't even notice it. The second it's gone, it is ALL we notice!"Het begrip 'psychologische veiligheid' was mij vreemd. De drijvende kracht achter het concept is Harvard-professor Amy Edmondson en de definitie luidt: "Psychological safety is a belief that one will not be punished or humiliated for speaking up with ideas, questions, concerns or mistakes." Zelf stond ik nooit stil bij het al dan niet aanwezig zijn van psychologische veiligheid in mijn leven en de mate waarin dit mijn doen en laten zou mee bepalen. Tot collega's, ouder en wijzer dan mij, het belang ervan gingen benadrukken. Of correcter, tot diezelfde collega's geen open groepsgesprek wilden aangaan zolang die psychologische veiligheid niet gegarandeerd kon worden.Het moet gezegd, ik was lichtelijk met stomheid geslagen. Mijn eerste gedachte was "Je beslist toch zelf of je praat of niet?!". Ik ben immers zelf van het principe: "Zeg gewoon wat je voelt en denkt. Leg het op tafel en dan kunnen we er verder mee aan de slag." Want ja, dat is hoe mijn hoofd werkt: we staan er voor en we moeten er door. Onaangename situaties zijn onvermijdelijk in het leven dus laten we ze bekijken zodat we er een oplossing voor kunnen zoeken. Ik hou van efficiëntie! Een probleem heeft een oplossing nodig, en liefst zo snel mogelijk. Dat wil niet zeggen dat ik een groter incasseringsvermogen heb dan gemiddeld. Uiteraard voel ik mij ook soms aangevallen door wat anderen zeggen. Uiteraard voel ik mij ook klein als anderen mijn werk in twijfel trekken of bekritiseren. Uiteraard word ik kwaad als ik niet de appreciatie krijg waarvan ik denk ze wel te verdienen. MAAR dat maakt mij niet bang om dingen uit te spreken. Nochtans is het best logisch, die terughoudendheid. In de psychologie spreekt men van "cognitieve dissonantie". Mensen gaan een soort vermijdingsgedrag stellen en situaties uit de weg gaan die het zelfbeeld of de indruk naar anderen toe kunnen beschadigen. Vaak is er een achtergrond van onzekerheid en een zoeken naar bevestiging van buitenaf. Als die bevestiging tegenvalt, gaat men zich onveilig en angstig voelen en trekt men muren op. Abraham Lincoln zei het al: "Beter zwijgen en slim lijken, dan spreken en alle twijfel wegnemen." Wat Abraham echter niet wist te vertellen, was hoe je die zwijgende mensen dan op één lijn krijgt en een gevoel van verbinding en onderlinge appreciatie creëert. Buiten wat algemene adviezen zoals "zoek verbinding" en "wees open en benaderbaar" vond ik ook geen duidelijke handleiding op dokter Google. Daarom denk ik dat we ons misschien het beste houden bij het basisprincipe van menselijke interactie, namelijk: moeite blijven doen. Want is dat uiteindelijk niet wat we allemaal willen, dat er moeite voor ons wordt gedaan? Onzekerheid en twijfels verdienen een plaats. Niemand heeft alle wijsheid in pacht en niemand is onfeilbaar. Geef mensen dus de marge om te 'mensen'. Keep showing up en toon de intentie om er samen uit te komen. Enkel vanuit nabijheid kan er immers uiteindelijk verbinding ontstaan.