Wat was ik verheugd te lezen dat de directeur-generaal van de dienst voor geneeskundige verzorging van het Riziv, Brieuc Van Damme, de representatie van de beroepsgroepen problematisch vindt. Ik ben het daar volmondig mee eens. Het is gewoonweg niet ideaal om te zien dat de actieve leden van de artsensyndicaten vooral mannen met ervaring zijn; nauwelijks jongere artsen, nauwelijks mensen met een (zichtbare) migratieachtergrond, nauwelijks vrouwen.

Via het artsensyndicaat krijgt de arts de mogelijkheid om mee te werken aan de gezondheidszorg van de toekomst. Net zoals de artsenpopulatie de Belgische bevolking niet vertegenwoordigt, geldt dit ook voor de artsensyndicaten die de artsen onvoldoende representeren. Hoe zou dit toch komen?

Wat betreft de vertegenwoordiging van de Belgische bevolking binnen het artsenkorps, verwijs ik u graag naar het programma op televisiezender Canvas 'Het leven in kleur' waarin gevolgen van racisme op een aangrijpelijke manier in beeld worden gebracht. Racisme, inclusie, vrouwenemancipatie hebben duidelijk veel raakvlakken.

Omtrent de artsensyndicaten is het eigenlijk heel eenvoudig: de grote meerderheid (om niet te veralgemenen) van de artsen zijn mensen met een druk bestaan. De verschillende ballen in de lucht houden is ook voor hen een enorme uitdaging, zo getuigen de steeds meer opduikende termen als burn-out, nood aan zelfzorg en suïcide binnen deze beroepsgroep.

De stem van de artsen mag niet ontbreken, vertegenwoordigd via het artsensyndicaat

De vergadertijd van de meeste deelnemers van de raden, commissies, werkgroepen bevindt zich in de werkagenda en/of jobbeschrijving. De syndicaten daarentegen participeren in deze vergaderingen tijdens hun 'hobbyuren'. Als arts doen we ons uiterste best om zelf mentaal en fysiek gezond te blijven door tijd te spenderen met de (klein)kinderen, de smartschool bij te houden, te sporten, gezond te koken en 7 à 8 uur te slapen. We proberen het goede voorbeeld te geven, nietwaar? Een patiënt kan niet goed geholpen worden door een zieke arts.

Ik kan alleen maar de voorgaande generaties van collega's (en diens families) bedanken voor al hun inzet. Het is dankzij hun inzet en overtuiging dat wij een belangrijk aantal verworvenheden hebben die nu vanzelfsprekend zijn voor jongere generaties.

Maar we staan nog voor grote uitdagingen qua toegankelijkheid en betaalbaarheid van de zorg. Hierin mag de stem niet ontbreken van de artsen, vertegenwoordigd via het wettelijk orgaan, het artsensyndicaat.

Dus fijn te horen dat u dit ook problematisch acht, want dan mag ik aannemen dat u als directeur- generaal van de dienst voor geneeskundige verzorging van het Riziv (en uw opvolger) zelf actief wenst mee te werken aan een oplossing hiervoor, opdat de stem van de artsen gehoord kan worden.

Hoe groter de organisatie, hoe meer de topfunctie aan belang wint. Zou de top van het Riziv percentueel evenveel vrouwen kennen als ons bestuur?

Dr. Ann Colson, internist-nefroloog, bestuurslid ASGB

Wat was ik verheugd te lezen dat de directeur-generaal van de dienst voor geneeskundige verzorging van het Riziv, Brieuc Van Damme, de representatie van de beroepsgroepen problematisch vindt. Ik ben het daar volmondig mee eens. Het is gewoonweg niet ideaal om te zien dat de actieve leden van de artsensyndicaten vooral mannen met ervaring zijn; nauwelijks jongere artsen, nauwelijks mensen met een (zichtbare) migratieachtergrond, nauwelijks vrouwen.Via het artsensyndicaat krijgt de arts de mogelijkheid om mee te werken aan de gezondheidszorg van de toekomst. Net zoals de artsenpopulatie de Belgische bevolking niet vertegenwoordigt, geldt dit ook voor de artsensyndicaten die de artsen onvoldoende representeren. Hoe zou dit toch komen?Wat betreft de vertegenwoordiging van de Belgische bevolking binnen het artsenkorps, verwijs ik u graag naar het programma op televisiezender Canvas 'Het leven in kleur' waarin gevolgen van racisme op een aangrijpelijke manier in beeld worden gebracht. Racisme, inclusie, vrouwenemancipatie hebben duidelijk veel raakvlakken.Omtrent de artsensyndicaten is het eigenlijk heel eenvoudig: de grote meerderheid (om niet te veralgemenen) van de artsen zijn mensen met een druk bestaan. De verschillende ballen in de lucht houden is ook voor hen een enorme uitdaging, zo getuigen de steeds meer opduikende termen als burn-out, nood aan zelfzorg en suïcide binnen deze beroepsgroep.De vergadertijd van de meeste deelnemers van de raden, commissies, werkgroepen bevindt zich in de werkagenda en/of jobbeschrijving. De syndicaten daarentegen participeren in deze vergaderingen tijdens hun 'hobbyuren'. Als arts doen we ons uiterste best om zelf mentaal en fysiek gezond te blijven door tijd te spenderen met de (klein)kinderen, de smartschool bij te houden, te sporten, gezond te koken en 7 à 8 uur te slapen. We proberen het goede voorbeeld te geven, nietwaar? Een patiënt kan niet goed geholpen worden door een zieke arts. Ik kan alleen maar de voorgaande generaties van collega's (en diens families) bedanken voor al hun inzet. Het is dankzij hun inzet en overtuiging dat wij een belangrijk aantal verworvenheden hebben die nu vanzelfsprekend zijn voor jongere generaties.Maar we staan nog voor grote uitdagingen qua toegankelijkheid en betaalbaarheid van de zorg. Hierin mag de stem niet ontbreken van de artsen, vertegenwoordigd via het wettelijk orgaan, het artsensyndicaat.Dus fijn te horen dat u dit ook problematisch acht, want dan mag ik aannemen dat u als directeur- generaal van de dienst voor geneeskundige verzorging van het Riziv (en uw opvolger) zelf actief wenst mee te werken aan een oplossing hiervoor, opdat de stem van de artsen gehoord kan worden.Hoe groter de organisatie, hoe meer de topfunctie aan belang wint. Zou de top van het Riziv percentueel evenveel vrouwen kennen als ons bestuur?Dr. Ann Colson, internist-nefroloog, bestuurslid ASGB