"Als de bevolking vindt dat het tijd is om iets te doen, dan reageren politici. Virologen die dat vragen, maken geen indruk. Je kan zeggen: dat is democratie. Ja, maar efficiënt is het niet." De woorden uit het interview met professor Marc Van Ranst in onze vorige editie (AK2694) zinderen nog na.

Een deel van de bevolking - niet in het minst heel wat artsen - vindt juist dat een te beperkt groepje virologen een veel te grote impact heeft op het beleid in deze pandemie. Terwijl het primaat van de politiek zou moeten gelden.

Maar wat betekent dat? En is België een democratie? Van (autoritair) leiderschap is er alvast geen sprake. Onze democratie heeft meer weg van een optelsom van misverstanden. Niet in het minst door de lasagne aan bestuursniveaus en -lagen.

Minstens twee hoofdrolspelers in dit gezondheidsdrama zijn zelfs helemaal niet verkozen

Wie stak er de laatste maanden niet allemaal zijn neus aan het venster in verband met de gezondheidscrisis? Een niet-exhaustieve poging tot opsomming: burgemeesters, gouverneurs, Vlaamse, Waalse, Brusselse en federale parlementsleden en ministers, alle voorzitters van politieke partijen zowel van de oppositie als van de meerderheden... Dat de 'samenwerking' tussen al deze potentaten en potentaatjes efficiënt beleid zou opleveren, is natuurlijk een illusie.

Meer. Gouverneurs en partijvoorzitters worden niet (door de burgers) verkozen en burgemeesters en ministers niet rechtstreeks. Sterker nog. Minstens twee hoofdrolspelers in dit gezondheidsdrama zijn zelfs helemaal niet verkozen. Hun respectievelijke partijen katapulteerden zowel minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) in de regering. Bovendien gelden in ons land ook allerlei alarmbellen en grendels. Of we dus zo democratisch geregeerd worden, daar kunnen vraagtekens bij geplaatst worden.

"Als de bevolking vindt dat het tijd is om iets te doen, dan reageren politici. Virologen die dat vragen, maken geen indruk. Je kan zeggen: dat is democratie. Ja, maar efficiënt is het niet." De woorden uit het interview met professor Marc Van Ranst in onze vorige editie (AK2694) zinderen nog na. Een deel van de bevolking - niet in het minst heel wat artsen - vindt juist dat een te beperkt groepje virologen een veel te grote impact heeft op het beleid in deze pandemie. Terwijl het primaat van de politiek zou moeten gelden. Maar wat betekent dat? En is België een democratie? Van (autoritair) leiderschap is er alvast geen sprake. Onze democratie heeft meer weg van een optelsom van misverstanden. Niet in het minst door de lasagne aan bestuursniveaus en -lagen. Wie stak er de laatste maanden niet allemaal zijn neus aan het venster in verband met de gezondheidscrisis? Een niet-exhaustieve poging tot opsomming: burgemeesters, gouverneurs, Vlaamse, Waalse, Brusselse en federale parlementsleden en ministers, alle voorzitters van politieke partijen zowel van de oppositie als van de meerderheden... Dat de 'samenwerking' tussen al deze potentaten en potentaatjes efficiënt beleid zou opleveren, is natuurlijk een illusie. Meer. Gouverneurs en partijvoorzitters worden niet (door de burgers) verkozen en burgemeesters en ministers niet rechtstreeks. Sterker nog. Minstens twee hoofdrolspelers in dit gezondheidsdrama zijn zelfs helemaal niet verkozen. Hun respectievelijke partijen katapulteerden zowel minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) in de regering. Bovendien gelden in ons land ook allerlei alarmbellen en grendels. Of we dus zo democratisch geregeerd worden, daar kunnen vraagtekens bij geplaatst worden.