...

Al enkele jaren schrijf ik een nieuwjaarscolumn voor mijn teerbeminde Artsenkrant. Met puur enthousiasme vloeit mijn pen onstuimige nieuwjaarskrabbels. De mooie voornemens van een jaarwisseling vertaalden zich vlot in pogingen tot dichterlijke humor en niet te stuiten hoopvolle uitspraken. Bij het schrijven van een column overloop ik gewoonlijk mijn groeiende titelreeks. Je wil immers niet te veel herhalen (toegegeven, niet helemaal te vermijden als je nogal rechtlijnige en behoorlijk dwaze denkpatronen geniet, zoals ik). Anderzijds lijkt me enige retrospectie ook goed voor reflectie, inspiratie, variatie en zelfkritiek. Zo geschiedde ook nu. Vorig jaar titelde ik '2022 wordt een topjaar'. Ik geloofde erin. Werkelijk waar. Vol ongeloof starend naar deze titel, vloeide er geen inkt. Er was enkel stilte. Een lege gedachte...Vandaag doorbreek ik die stilte. Slechts enkele dagen in het nieuwe jaar, dus niet zo ontiegelijk laat, ware het niet voor mijn (te) snelle gewoonte. Het was geen schrijversblok, eerder een gedachtenpauze. Maakte ik 12 maanden geleden een gigantische blooper? Was ik bijzonder cynisch geweest? Of ben ik het nu geworden? What happened? Waar zat ik met mijn gedachten? Of waar zítten die gedachten?Het voorbije jaar een topjaar? Politici kwamen (nog) niet tot inzicht, de coronacrisis was nog niet voorbij of er ontstond al een nakende wereldoorlog, we dreigen zonder energie te vallen, portefeuilles zijn bodemloos leeg, schuldenbergen pieken als Everests, respect voor de zorg lijkt vandaag eerder een bedreiging en ook persoonlijk loerden drama's om de hoek. Mijn vader is dramatisch overleden, ik passeerde de 50 zonder wijze meerwaarde, een derde coronabesmetting ondermijnde mijn tempel, die laagste trede lag veel te ver van de hoogste op die prachtige entreetrap van het UZ Leuven feest (de hardnekkigste kwetsuur viel mijn ego te beurt) en verschillende collega's vielen jammerlijk op andere manieren weg. Pijnlijk. Triest. Bedrukkend.Heb ik me vergist? Was 2022 een flop? Mag je zulk extreem optimisme niet verspreiden, zoek je daarmee ongeluk? Meer nog, bestaat zoiets als self fulfilling prophecy? Is it all in the mind? Is het perceptie? Een simpel antwoord: het is geen perceptie, maar focus. De juiste focus kan niet enkel je perceptie maar zelfs het ware verloop van de realiteit beïnvloeden, zoals Meyer zo graag pleit in haar controversiële succesevangelie. Zij noemde dit een 'battlefield of the mind'. Zelf ben ik niet overtuigd dat álles in die mind schuilt, maar het beïnvloedt zeker welzijn én je houding, wat je ermee doet, dus ook de werkelijkheid. Desondanks heb je weinig in de hand. Op haar nakende 80 zag zelfs Meyer recent in dat enkel 'geloven' problemen niet voorkomt, maar je perceptie bepaalt wel hoe je ermee omgaat. Elke dag gebeuren immers goede dingen en minder goede. We vertoeven maar even op aarde en kunnen daar enkel het beste van proberen maken. Deze houding propageerde Niebuhr met zijn befaamde 'Serenity Prayer' temidden van WOII (theologe Wygal precedeerde hem trouwens in het interbellum, maar zoals vaker worden vrouwen gepasseerd in eeuwige roem). Dit fantastische gedicht leert ons dat we best enige sereniteit nastreven om te aanvaarden wat we werkelijk niet kunnen veranderen ondanks een diepe wens daartoe. Maar ook dat we de moed dienen bijeen te rapen om te veranderen wat we wél ten goede kunnen verbeteren en dat we tenslotte enkel kunnen smeken (of bidden, wat je verkiest) om voldoende wijsheid, om beide situaties van mekaar te kunnen onderscheiden.Tenslotte was 2022 ook wel mooi ('top' is een perceptie, weggelegd voor enkele bijzonder gelukkigen onder ons): we mogen terug samenkomen, de economie kruipt wat recht, we tonen solidariteit en er zijn ook heel plezante dingetjes zoals met de Harley een auditorium inrijden. Het goede waar we van dromen? Wat niet is, zal nog wel komen.Ziezo, dan toch nog een beetje poëzie. Een gelukkige focus in 2023!Laten we het jaar samen zo top mogelijk maken?