Onlangs las ik in de pers een artikel over jonge huisartsen die en masse een patiëntenstop zouden invoeren. Het artikel was een tikje provocatief bedoeld; er zijn evengoed oudere collega's die er 'de rem opzetten', maar ook jongeren die 60 uur per week werken. Het stereotype van de jonge vrouwelijke huisarts die 'maar een halftime doet', slaat echter meer aan. Tegelijkertijd lokt het ten onrechte scherpe en harteloze verwijten uit over de luiheid van ons artsenkorps. Artsen zijn bij het grote publiek (en helaas ook bij sommige collega's) duidelijk immuun voor burn-out.
Zelf ben ik nog niet zo lang de dertig gepasseerd, waardoor ik blijkbaar onder de doelgroep van het artikel val (maar dan zonder patiëntenstop). Ik kan zo'n patiëntenstop wel begrijpen: naast een wereldreis van minstens een paar maanden is het allicht de efficiëntste manier om het zaakje controleerbaar te houden.
Een arts staat ten dienste van de bevolking en mag een ruime opvatting hebben over werktijden en beschikbaarheid. Een huisarts mag uitblinken in nabijheid en toegankelijkheid. Tegelijkertijd moeten we in onze kringen zeer mild zijn voor individuele artsen die om persoonlijke redenen (reeds vroeg) een rem zetten op hun patiëntenaantallen. Het alternatief zijn grotere praktijken of zelfs kringen die er niet in slagen om op lokaal niveau de deuren open te houden voor nieuwkomers. Het is onaanvaardbaar dat een nieuwe inwoner binnen de eigen (fusie)gemeente geen enkele huisarts kan vinden. Of dat enkel de veel te hard werkende 'ouwe rakkers' de urgenties tijdens de normale werktijden opvangen omdat de wat beter gestructureerde praktijken allemaal volgeboekt zijn.
We moeten onze patiënten graag blijven zien,ze een stukje uit idealisme blijven verzorgen en niet alleen aan een ideale dagindeling denken.
We moeten zeer mild zijn voor artsen die om persoonlijke redenen (reeds vroeg) een patiëntenstop inlassen.
Het is misschien naïef te denken dat we met onze 'concullega's' aan tafel kunnen gaan zitten om de behoeften van de lokale gemeenschap inzake huisartsendichtheid in te schatten. Het zou in elk geval de discussies over quota en contingenten realistischer kunnen stofferen. Het aantal nodige huisartsen is immers geen politieke oefening met volatiele cijfers uit dat kluchtkadaster, maar zou moeten gebaseerd zijn op de realiteit. En voor die realiteit is een iets complexer rekenmodel nodig dan een compromisgetal van zoveel huisartsen per duizend inwoners. Daardoor lijkt het dat in zowat de helft van Vlaanderen een huisartsentekort is.
Het aantal nodige huisartsen is geen politieke oefening met volatiele cijfers uit dat kluchtkadaster, maar zou moeten gebaseerd zijn op de realiteit
Hoeveel voltijdse equivalenten vertegenwoordigen de huisartsen van een bepaalde gemeente? Hoeveel consultaties 'verbruikt' een gemiddelde patiënt per jaar? Hoeveel van die huisartsentaken worden nu door andere artsen in de 'eerste lijn' (gynaecologen, pediaters, spoedartsen...) uitgevoerd en moeten dus in min gebracht worden om de nood in te schatten? Pas als je die parameters mee in rekening neemt, kan je de discussie beslechten of het (huis)artsentekort reëel is of een louter politiek probleem om voor of tegen een toelatingsproef te zijn. Pas dan kan je maatregelen nemen om huisartsen te enthousiasmeren voor 'probleemregio's'. Pas dan doe je echt structureel iets aan de burn-outproblematiek. En misschien is een patiëntenstop dan nog slechts uitzonderlijk nodig. Al is dat laatste allicht helemaal een utopie.
Zelf ben ik nog niet zo lang de dertig gepasseerd, waardoor ik blijkbaar onder de doelgroep van het artikel val (maar dan zonder patiëntenstop). Ik kan zo'n patiëntenstop wel begrijpen: naast een wereldreis van minstens een paar maanden is het allicht de efficiëntste manier om het zaakje controleerbaar te houden. Een arts staat ten dienste van de bevolking en mag een ruime opvatting hebben over werktijden en beschikbaarheid. Een huisarts mag uitblinken in nabijheid en toegankelijkheid. Tegelijkertijd moeten we in onze kringen zeer mild zijn voor individuele artsen die om persoonlijke redenen (reeds vroeg) een rem zetten op hun patiëntenaantallen. Het alternatief zijn grotere praktijken of zelfs kringen die er niet in slagen om op lokaal niveau de deuren open te houden voor nieuwkomers. Het is onaanvaardbaar dat een nieuwe inwoner binnen de eigen (fusie)gemeente geen enkele huisarts kan vinden. Of dat enkel de veel te hard werkende 'ouwe rakkers' de urgenties tijdens de normale werktijden opvangen omdat de wat beter gestructureerde praktijken allemaal volgeboekt zijn. We moeten onze patiënten graag blijven zien,ze een stukje uit idealisme blijven verzorgen en niet alleen aan een ideale dagindeling denken.Het is misschien naïef te denken dat we met onze 'concullega's' aan tafel kunnen gaan zitten om de behoeften van de lokale gemeenschap inzake huisartsendichtheid in te schatten. Het zou in elk geval de discussies over quota en contingenten realistischer kunnen stofferen. Het aantal nodige huisartsen is immers geen politieke oefening met volatiele cijfers uit dat kluchtkadaster, maar zou moeten gebaseerd zijn op de realiteit. En voor die realiteit is een iets complexer rekenmodel nodig dan een compromisgetal van zoveel huisartsen per duizend inwoners. Daardoor lijkt het dat in zowat de helft van Vlaanderen een huisartsentekort is.Hoeveel voltijdse equivalenten vertegenwoordigen de huisartsen van een bepaalde gemeente? Hoeveel consultaties 'verbruikt' een gemiddelde patiënt per jaar? Hoeveel van die huisartsentaken worden nu door andere artsen in de 'eerste lijn' (gynaecologen, pediaters, spoedartsen...) uitgevoerd en moeten dus in min gebracht worden om de nood in te schatten? Pas als je die parameters mee in rekening neemt, kan je de discussie beslechten of het (huis)artsentekort reëel is of een louter politiek probleem om voor of tegen een toelatingsproef te zijn. Pas dan kan je maatregelen nemen om huisartsen te enthousiasmeren voor 'probleemregio's'. Pas dan doe je echt structureel iets aan de burn-outproblematiek. En misschien is een patiëntenstop dan nog slechts uitzonderlijk nodig. Al is dat laatste allicht helemaal een utopie.
