Ten tijde van de pandemie was ongeveer half België een virusexpert. Iedereen had er wel een mening over. Vaccinadepten, vaccintwijfelaars en rabiate vaccintegenstanders vlogen elkaar geregeld in de haren. Het was bij wijlen een aandoenlijk schouwspel.
Ook omtrent wat nu de juiste aanpak was om het virus zo snel als mogelijk de kop in te drukken, bleek er grote twijfel te bestaan. Kan ook moeilijk anders. Ontelbare variabelen dienden in rekening te worden gebracht. Dan is het normaal dat er altijd wel iemand zich tekort gedaan voelt.
Tot op de dag van vandaag zijn er zelfverklaarde virus- annex vaccinspecialisten, die menen dat de mainstream consensus gebouwd is op drijfzand.
Het is niet verboden een mening te hebben. Het kan wel een probleem worden als je die mening verbindt aan een ongeloofwaardige waarheidsclaim, gestoeld op dubieus wetenschappelijk bewijsmateriaal.
Covid was nog niet weg, of daar kwam een crisis van een ander formaat. De vijand was deze keer geen virus. Het bleek de mens zelf te zijn die met zichzelf overhoop zat. Rusland stortte de wereld in een ongeziene oorlogsretoriek, die we niet meer gezien hebben sinds WO2.
Wat volgde, was onnoemelijk veel menselijk leed, alsook een inflatoire spiraal, als gevolg van de ontregeling van economische aanvoerlijnen.
Als werkgevers en werknemers blijven vasthouden aan hun vastgeroeste dogma's, geraken we geen stap verder
Nu de inflatiepiek wat op zijn retour lijkt, dient er zich een nieuw majeur probleem aan. De voedselprijzen swingen de pan uit als nooit tevoren. De oorzaak dient gezocht in gestoorde distributieketens, op zijn beurt het gevolg van de Oekraïnecrisis. Daarnaast speelt het klimaat hier ook een rol in. Een gewijzigd klimaat dwingt producenten anders na te denken over productie en verdeling. Dat gegeven uit zich ook onmiskenbaar in de prijssetting.
We mogen in België dan al beschermd zijn tegen te hoge prijsstijgingen middels de automatische loonindexering, dat neemt niet weg dat zelfs met die unieke bescherming, het leven nog steeds heel duur blijft. In eerste instantie voor de financieel zwakkeren, maar ook de middenklasse wordt niet gespaard.
Indexering betekent hogere lonen, betekent dat gegeven doorrekenen aan de consument. Je kan je dan afvragen of dit instrument wel zijn doel bereikt. Als de koopkracht goed standhoudt, blijven consumenten hun consumptieverslaving botvieren, met als gevolg blijvend stijgende prijzen. De fameuze loon-prijsspiraal.
Pieter Timmermans opperde terecht de volgende bedenking : je hebt de keuze tussen bedrijven die op de fles gaan, omwille van te hoge loonkosten, of mordicus blijven vasthouden aan die dodelijke loon-prijsspiraal. Natuurlijk is er niks mis met opkomen voor voldoende koopkracht. Maar als dit moet ten koste gaan van faillissementen of delocalisering, dan kan de vraag gesteld of het sop de kool wel waard blijft.
Als werkgevers en werknemers in hun loopgraven blijven, en blijven vasthouden aan hun vastgeroeste dogma's, geraken we geen stap verder. Zeker in deze tijden moeten de platgetreden paden verlaten worden. Out of the box denken is meer dan ooit nodig!