...
Wat minimaal-invasieve opsmukwerken konden wel, vond je. Maar dan zei de bouwmeester resoluut: "Slopen, die muren!" Slik... Een onaangename boodschap die - vergis je niet - ook vervelend was om brengen. Maar wat moet, moet, en foeteren heeft nog geen mens een stap verder gebracht, zo kreeg je mee van thuis.Op naar de toekomst dus. Naar een gezondheidszorg waarin er inderdaad geen plaats meer is voor muren, tussenschotten, hokjes en lijnen. Waarin iedere patiënt met dezelfde noden hetzelfde zorgtraject volgt, ongeacht de ingang waarlangs hij of zij kwam binnenwandelen. Waarin zorgverleners van alle niveaus en disciplines intensief met elkaar samenwerken en patiënten verwijzen van zodra dat nodig is. Waarin de kwaliteit van zorg daadwerkelijk wordt gemeten en niet enkel beschreven. Waarin patiënten in de praktijk even centraal staan als in theorie. Waarin ondersteunende diensten tijdswinst in plaats van -verlies opleveren. Waarin patiëntenparticipatie meer is dan een leuke alliteratie. Waarin technologie faciliteert in plaats van frustreert.Gigantische bouwwerfNu je even afstand hebt genomen, lijkt je overtuiging van weleer je naïef en zelfs lachwekkend. Minimaal-invasieve chirurgie, hoe kwam je erbij? Ingrijpende structuurwerken, díe zijn nodig, en dat op alle vlakken: de gezondheidszorgberoepenwet moet hertekend, het ziekenhuislandschap en de ziekenhuisfinanciering hervormd, de afstemming tussen disciplines gestroomlijnd, e-gezondheid geüpdatet, de governance herdacht, de organisatie van de volledige gezondheidszorg heruitgevonden... Dat betekent een tijdperk van stof, stellingen en plastic, niet voor een paar weken of maanden maar voor enkele jaren. Bovendien moet te midden van deze gigantische bouwwerf de motor blijven draaien - de patiënt heeft geen boodschap aan oplevertermijnen. Maar wat moet, moet, en door de violen goed af te stemmen voorkom je valse noten, zo kreeg je mee van thuis.Intussen zijn de eerste spades gestoken. Zoals bij alle grote werken is ook hier al heel wat stof opgewaaid. Maar stilaan lijkt iedereen te beseffen dat hij of zij de ander nodig heeft - of de koppen worden in ieder geval steeds vaker bijeengestoken. De fundamenten krijgen vorm. En met wat goede wil, visie en optimisme herken je hier en daar zelfs al de contouren van de gezondheidszorg van morgen.ProfessionalsEn jij? Je eist - terecht - coherentie van architect en aannemers maar beseft ook dat alles onmogelijk ineens kan veranderen. Je stipt - gegrond - aan dat je altijd al interdisciplinair hebt samengewerkt maar contacteert je collega's meer en meer.Je windt je - gewettigd - op over haperende e-toepassingen maar verstuurt voorschriften tegenwoordig standaard digitaal. Je staat - met recht en reden - op je therapeutische vrijheid maar grijpt steeds vaker naar generische alternatieven. Maar bovenal bekommer je je om je patiënten. Net als gisteren en eergisteren, morgen en overmorgen, en ongetwijfeld ook straks, post stof, stellingen en plastic.