...
Het accent op duurzaamheid waar evidence based medicine, eerder dan rumour based medicine, het leitmotiv zal zijn, opent terug de poort naar medisch handelen volgens het gezond verstand. Dogmatische percepties en experimentele denkpistes uit het buitenland zullen allicht geen kans meer krijgen in ons eigen land op het moment dat ze ter plaatse reeds werden verworpen. Zo kan er bijvoorbeeld eens met een aandachtige blik worden gekeken naar de onlangs gepubliceerde kwalijke gevolgen van de introductie van het "111"-nummer van het NHS-systeem uit het Verenigd Koninkrijk, terwijl men hier met volle overtuiging een identiek systeem, "1733", wil doordrukken omdat dit elders zo goed zou werken. Of het voorbeeld uit Nederland van het geëchelonneerde systeem van spoedgevallengeneeskunde uit de beginjaren 2000, waaraan wij ons zonder discussie dienden te spiegelen, wordt daar momenteel verlaten wegens "niet onderbouwd" om plaats te maken voor volledig geïntegreerde spoedgevallenopvang in een medisch verantwoorde setting waar alle actoren met verschillende competenties tegelijkertijd bij betrokken zijn. Aangepaste zorg refereert vermoedelijk ook naar de invulling van de echte zorgnood, veeleer dan het tegemoet komen aan een overdreven zorgvraag waar de maatschappij uiteraard een hoge prijs voor betaalt, al dan niet geïnduceerd door een zorgaanbod dat zich om economische redenen alsmaar vaker eerder aanpast aan de vraag dan aan de werkelijke nood. De niet-planbare zorg daarentegen leunt sinds jaren onverminderd dicht aan bij de werkelijke zorgnood van patiënten, die zeker niet voor hun plezier vaak al te lang zitten te wachten op hulp, waardoor dit ook bijzonder zware inspanningen vergt van het safety net van onze gezondheidszorg, de spoedgevallendiensten. Hulp voor ondersteuning van spoedgevallen en MUG's is meer welkom dan onterechte stigmatisering van onze patiënten door te stellen dat ze die hulp eigenlijk niet nodig hebben. Niemand wil investeren in iets waarvan men continu de perceptie wil opwekken dat het nutteloos is. Daarmee wordt ook onze overtuiging van het belang van de toegankelijkheid voor elke burger tot de spoedgevallenzorg belicht. Zelfs als de hele gezondheidssector staakt, als de huisarts onbereikbaar is of wil zijn, blijkt tot nog toe op zijn minst gelukkig de deur van de spoedgevallendienst nog open te staan om de mensen te kunnen helpen. Wij hopen dat degenen die wensen dat deze deuren worden gesloten (meestal voor anderen, maar uiteraard niet voor zichzelf), geen kans zullen krijgen van een minister die de toegankelijkheid als één van haar beleidspijlers heeft vooropgesteld. De spoedartsen zijn graag bereid om de minister of haar kabinetsverantwoordelijke voor spoedgevallen en dringende medische hulpverlening hierover te informeren en dit gezondheidsbeleid te ondersteunen om de correcte invulling te geven aan deze belangrijke principes, die op zijn minst naar vorm reeds jaren stroken met hun eigen inzichten, maar waarvan ze ook overtuigd zijn dat inhoudelijke manipulatie niet ondenkbaar is, indien dit zou gebeuren door mensen die niet tot de sector behoren en deze principes eigenlijk helemaal geen warm hart toedragen. Namens de Belgian College of Emergency Physicians,