...

Ik ben zelf huisarts, en mama van 2 jonge kinderen. Ik heb veel respect voor full-time werkende huisartsen, meer zelfs, ik heb het van dichtbij meegemaakt: mijn vader is een hardwerkende solo-huisarts. Werkdagen over 14u zijn een gewoonte en ook een aanzienlijk deel van het weekend staat in het teken van zijn job. Ik ben vastbesloten om mijn werk-privé balans anders aan te pakken, mede omdat ik mijn vader nauwelijks heb gezien tijdens mijn jeugd. Ik heb het geluk in een groepspraktijk te werken met collega's die respect hebben voor ieders wensen qua werkuren. Bovendien hebben we een goede weekwachtwerking, én een wachtpost voor de weekends.De voordelen van een wachtpost lijken mij vanzelfsprekend. Door een grotere poule artsen moet ik aanzienlijk minder uren in het weekend van wacht zijn - momenteel 7x 12 uren effectieve wacht per jaar. Een wachtpost biedt ook veel flexibiliteit: ik probeer bijvoorbeeld enkel nachtwachten te werken (20u-8u), dan ben ik overdag thuis bij mijn gezin. Mijn oudere collega's zijn daar blij mee, want zij zijn hun nachtwachten liever kwijt dan rijk. De centrale locatie van de wachtpost is makkelijk te vinden voor patiënten. Een secretaresse beantwoordt de telefoons, dus geen organisatie meer aan je hoofd, en mits een goede sturing zorgen zij er bovendien voor dat het percentage huisbezoeken daalt. Met een chauffeur is het vlot werken, en ik voel mij zeker veiliger in vergelijking met de weekwachten. Bovendien zijn er regio's waar het aantal weekendwachten per arts schrijnend hoog is door een tekort aan artsen. Door een wachtpost wordt de werklast van de verschillende regio's op een eerlijker manier verdeeld, mijns inziens een noodzakelijke solidariteit. Als laatste ben ik ervan overtuigd dat een wachtpost jonge collega's aantrekt. Vele jonge artsen die ik ken, vinden een wachtpost in hun kring ontegensprekelijk een voordeel. Sommigen laten het bestaan van een wachtpost zelfs als argument meespelen om zich al dan niet in een regio te vestigen!Natuurlijk begrijp ik ook jullie argument: al jaren zijn jullie gewoon om van thuis uit deze weekendwachten te verzorgen, waarom veranderen? Toch ken ik hardwerkende solo-artsen die wel degelijk voorstander zijn van een wachtpost. Getuige ook de 30 wachtposten die reeds opgericht zijn in Vlaanderen.Naast het vorig argument worden helaas ook veel valse argumenten gebruikt om collega's tegen het oprichten van een wachtpost te laten stemmen. Uit verschillende huisartsenkringen hoorde ik bijvoorbeeld dat collega's bang gemaakt worden met het argument dat huisartsen in de toekomst zelf voor de kosten van de wachtpost zullen moeten opdraaien: ''we zullen uiteindelijk zelf nog moeten betalen om te mogen wacht doen'', of ''we zullen ons beschikbaarheidshonorarium moeten inleveren''. Soms wordt er zelfs op de man in plaats van op de bal gespeeld: ''ze hebben precies niets beters te doen als hun tijd in het bestuur te steken''. Hoe kwetsend is dat niet voor diegenen die na hun lange werkdagen nog kostbare uren opofferen voor de organisatie van hun kring?En terwijl er geprobeerd wordt om zoveel mogelijk collega's - koste wat het kost - tegen een wachtpost op te zetten, ken ik verschillende jonge artsen die het huisartsenberoep omwille van een slechte werk-privé balans vaarwel hebben gezegd. Iedere huisarts die daardoor stopt, is er mijns inziens één teveel. Zeker gezien het groeiend tekort aan huisartsen! Bovendien kan een betere organisatie door middel van wachtposten ook bijdragen aan de preventie van burn-out bij artsen, een gekend probleem.Daarom, beste minister De Block, hoop ik dat U tijdens uw legislatuur het oprichten van wachtposten extra stimuleert. Onder andere door nog eens duidelijk te bevestigen dat wachtposten gesubsidieerd zullen blijven, om tegenstanders alvast op dit punt de wind uit de zeilen te nemen. Zo kunnen we er tenminste een eerlijk debat over voeren.Ik ben ervan overtuigd dat wachtposten de toekomst zijn voor de huisartsgeneeskunde in Vlaanderen. Ik hoop dat ze overal oprijzen, liever vandaag dan morgen.