Ik zat even met mijn mond vol tanden. Op dergelijke consultaties voel ik me vanuit de basis- en huisartsenopleiding onvoldoende voorbereid. Wel herinnerde ik me de kernboodschap van een les rond seksualiteit: ga het gesprek aan zonder voor/veroordelen. En net als bij een gedwongen opname bedacht ik me dat ik zeker de veiligheid van de omgeving en de persoon moest bevragen.

Met deze handvaten ging ik het gesprek aan. Belangrijk, dacht ik, was om het onderscheid tussen pedofiele gevoelens en handelingen te onderzoeken. Dat laatste werd ontkend, maar het eerste had duidelijk wel verband met de angstige gevoelens waarvoor de patiënt al geruime tijd in onze praktijk en bij een psycholoog begeleid werd. Ik probeerde te benadrukken dat je een seksuele voorkeur niet kunt kiezen of veranderen, maar dat je wel kan kiezen hoe je ernaar handelt.

Het was duidelijk dat deze patiënt erg zoekende was naar de juiste hulp - die ik op dat moment niet zomaar uit mijn mouw kon schudden. Ik plande een vervolgafspraak in om collegiaal te kunnen overleggen, me te informeren én om het gesprek verder aan te gaan. Voor de tussentijd suggereerde ik om het gesprek ook met de vaste psycholoog aan te gaan, gezien het ook relevante informatie betrof voor de mentale psychische toestand. Misschien kende de psycholoog nog goede verwijzingen?

Wat als ik pedofiele gevoelens denk te hebben, dokter?

Bij de vervolgconsultatie is de patiënt ontmoedigd. Hoewel het topic pedofiele gevoelens werd aangehaald tijdens de psychologische sessie, had de patiënt het gevoel dat de psycholoog ontwijkend reageerde en voelde de patiënt zich veroordeeld. Er zou niet geluisterd zijn naar de bezorgdheden, waardoor er nog meer twijfels opspeelden. "Kan ik wel geholpen worden, als de oorsprong van mijn angsten niet besproken kan worden?"

Hoe goed de psycholoog nadien haar best deed, het kostte me de grootste moeite om contactname met Stop it now! of het Universitair Forensisch Centrum te adviseren. Doordat een zorgverlener het gevoel zou hebben gegeven van het wegvallen van steun of een vertrouwensband, wilde de patiënt een nieuwe afwijzing vermijden. Maar ikzelf kon als zorgverlener niet de juiste hulp bieden, wel de juiste verwijzing.

Het is jammer dat media-aandacht rond misbruik ervoor moet zorgen dat hulporganisaties in de kijker worden gezet. Het is pas door de vele vermeldingen van Stop it now! dat ik zelf een zeer nuttige handleiding voor professionals rond het topic vond.

Zo komt het vaker voor, dat we als zorgverleners pas via de reguliere media aan info geraken of met instanties in contact komen. Zouden we niet nog vaker proactief kunnen werken? Of sneller kunnen inspelen met medische bijscholingen of vraag/antwoordsessies rond actuele zaken? Het kan een mogelijke uitkomst in een consultatie bepalen.

>> stopitnow.be/handleidingen

Ik zat even met mijn mond vol tanden. Op dergelijke consultaties voel ik me vanuit de basis- en huisartsenopleiding onvoldoende voorbereid. Wel herinnerde ik me de kernboodschap van een les rond seksualiteit: ga het gesprek aan zonder voor/veroordelen. En net als bij een gedwongen opname bedacht ik me dat ik zeker de veiligheid van de omgeving en de persoon moest bevragen. Met deze handvaten ging ik het gesprek aan. Belangrijk, dacht ik, was om het onderscheid tussen pedofiele gevoelens en handelingen te onderzoeken. Dat laatste werd ontkend, maar het eerste had duidelijk wel verband met de angstige gevoelens waarvoor de patiënt al geruime tijd in onze praktijk en bij een psycholoog begeleid werd. Ik probeerde te benadrukken dat je een seksuele voorkeur niet kunt kiezen of veranderen, maar dat je wel kan kiezen hoe je ernaar handelt. Het was duidelijk dat deze patiënt erg zoekende was naar de juiste hulp - die ik op dat moment niet zomaar uit mijn mouw kon schudden. Ik plande een vervolgafspraak in om collegiaal te kunnen overleggen, me te informeren én om het gesprek verder aan te gaan. Voor de tussentijd suggereerde ik om het gesprek ook met de vaste psycholoog aan te gaan, gezien het ook relevante informatie betrof voor de mentale psychische toestand. Misschien kende de psycholoog nog goede verwijzingen? Bij de vervolgconsultatie is de patiënt ontmoedigd. Hoewel het topic pedofiele gevoelens werd aangehaald tijdens de psychologische sessie, had de patiënt het gevoel dat de psycholoog ontwijkend reageerde en voelde de patiënt zich veroordeeld. Er zou niet geluisterd zijn naar de bezorgdheden, waardoor er nog meer twijfels opspeelden. "Kan ik wel geholpen worden, als de oorsprong van mijn angsten niet besproken kan worden?" Hoe goed de psycholoog nadien haar best deed, het kostte me de grootste moeite om contactname met Stop it now! of het Universitair Forensisch Centrum te adviseren. Doordat een zorgverlener het gevoel zou hebben gegeven van het wegvallen van steun of een vertrouwensband, wilde de patiënt een nieuwe afwijzing vermijden. Maar ikzelf kon als zorgverlener niet de juiste hulp bieden, wel de juiste verwijzing. Het is jammer dat media-aandacht rond misbruik ervoor moet zorgen dat hulporganisaties in de kijker worden gezet. Het is pas door de vele vermeldingen van Stop it now! dat ik zelf een zeer nuttige handleiding voor professionals rond het topic vond. Zo komt het vaker voor, dat we als zorgverleners pas via de reguliere media aan info geraken of met instanties in contact komen. Zouden we niet nog vaker proactief kunnen werken? Of sneller kunnen inspelen met medische bijscholingen of vraag/antwoordsessies rond actuele zaken? Het kan een mogelijke uitkomst in een consultatie bepalen.