...
Het proefschrift onderzoekt de beste manier om gezondheidszorg uit te bouwen in een grootstedelijk milieu in landen met een laag of midden-inkomen. De gangbare modellen voor de organisatie van gezondheidszorg in sub-Saharaans Afrika zijn bijna uitsluitend ontwikkeld voor het platteland. Dat terwijl de grootsteden er uit hun voegen barsten. Chenge nam de stad Lubumbashi als model, maar zijn besluiten zijn ook voor andere steden nuttig.Chenge inventariseerde systematisch de verschillende zorgverstrekkers in Lubumbashi. Hij besteedde speciale aandacht aan hetparcours van patiten in hun zoektocht naar een oplossing voor hun gezondheidsprobleem.De uitgesproken privatisering van de eerste lijn viel hem op. De publieke sector, ooit met een quasi-monopolie van de zorgverstrekking in de stad, is nu gereduceerd tot een marginale zorgaanbieder. Bovendien is er een explosie in het aanbod van eerstelijnsdiensten allerhande. Hun aanbod is wel vooral curatief; de preventie, zoals vaccineren of het opsporen van tuberculose, komt er bekaaid vanaf.PlethoraOok valt op dat de eerste lijn steeds meer het terrein van artsen werd, daar waartot voor kort vooral verpleegkundigen deze diensten bemanden. De productie van artsen aan de Congolese universiteiten is de jongste jaren helemaal uit de hand gelopen, uit lucratieve motieven, gecombineerd met de bijzonder gebrekkige regulerende rol van de overheid. Een begrip als contingentering is er onbekend.De universiteiten kunnen die toevloed aan studenten niet aan, met dramatische gevolgen voor de kwaliteit van de opleiding.Chenge stelt voor om het gezondheidszorgaanbod in Lubumbashi te rationaliseren. Dat houdt bijvoorbeeld in dat het aanbod in het centrum getemperd moet worden, en dat in de (steeds groeiende) buitenwijken gestimuleerd. En dat de wildgroei aan elkaar overlappende diensten gecodineerd moet worden. Er is ook meer gestructureerde doorverwijzing van eerste naar tweede lijn nodig.