Niet alleen in België is oogheelkunde een van de meer lucratieve takken van de geneeskunde. In Congo is dat evengoed zo. Dat merk je, vergeleken met de algemene ziekenhuizen zijn de oogklinieken waar de NGO Licht voor de Wereld projecten steunt, toonbeelden van netheid, organisatie en goed management.
Vorige vrijdag kon u in Artsenkrant het verslag lezen van een bezoek met Artsen Zonder Vakantie aan de ziekenhuizen in de omgeving van de Congolese stad Bukavu. Deze week reizen we met Licht voor de Wereld mee naar Lubumbashi en Kolwezi.
180 kilometer
Een vermoeiende vliegreis brengt ons in twee dagen van Brussel via tussenstops naar Lubumbashi. De stad telt circa drie miljoen inwoners en ligt vlak aan de grens met Zambia. We bezoeken er onder meer het St.-Yvonneziekenhuis. Dat wordt sinds 2009 door Licht voor de Wereld gesteund. Oorspronkelijk maakte het deel uit van het al veel langer bestaande St.-Bernadetteziekenhuis.
St.-Yvonne staat nu echter helemaal op zich. Management, financiën, onderhoud enz. gebeuren autonoom. Patiënten met oogproblemen leggen -vaak te voet- tot 180 kilometer af om zich hier te laten behandelen. Intake, administratieve verwerking, diagnosestelling, behandeling én het vervaardigen van glazen en brillen gebeurt hier intern. Tot 140 brillen en monturen vervaardigt men per dag. Het brillenglas is afkomstig uit Indië en Kenia. Vergeleken met de meeste algemene ziekenhuizen in Congo is St.-Yvonne een toonbeeld. Dat komt doordat ook in dit straatarme land oogheelkunde één van de meer lucratieve takken van de geneeskunde is. Licht voor de Wereld investeert de winst wel opnieuw in de ziekenhuiswerking. In de private, meestal door Indiërs uitgebate oogklinieken van Lubumbashi, is dat uiteraard niet het geval.
Patiënten die in St.-Yvonne binnenkomen, gaan eerst op consultatie. De arts stelt de diagnose en verwijst de patiënt door. Ofwel naar de farmacie als het probleem medicamenteus kan verholpen worden. Ofwel naar de refractie-afdeling waar de opticien aangepaste glazen vervaardigt. Ofwel is de laatste optie chirurgie. In dit ziekenhuis telt het operatiekwartier naast een diensthoofd drie chirurgen, één anesthesist en drie verpleegkundigen. Zij verrichten 10 tot 15 operaties per dag. Patiënten komen 's avonds binnen, verblijven een nacht in het ziekenhuis en worden de volgende dag geopereerd.
In het geval een staal verder moet onderzocht worden -bijvoorbeeld wanneer de arts een vermoeden heeft van retinoblastoom- stuurt het ziekenhuis dit met de koerierdienst DHL voor analyse naar een labo in Londen. St.-Yvonne heeft de resultaten binnen de drie weken en dat is een hele vooruitgang ten opzichte van vroeger toen de wachttijd zes maanden bedroeg. Dat dit ook financieel haalbaar is voor de patiënten en het ziekenhuis houdt verband met de intrede van een gepensioneerde Britse oogchirurg. Hij geeft niet enkel twee à drie maal per jaar opleiding aan de lokale chirurgen maar 'kent ook de weg' naar het Londense lab.
Sociale tarieven
De meerderheid van de patiënten in St.-Yvonne is te arm om een ingreep te kunnen betalen. Voor hen berekent de sociale dienst op basis van objectieve criteria hun aandeel in de kosten. Voor wie het echt niet kan betalen, werkt het ziekenhuis gratis. Gezien de ligging, in de gemeente Katuba-Kananga één van de armste wijken van Lubumbashi, is er naast zalen voor mannelijke en vrouwelijke patiënten, slechts één privé-kamer.
Tot slot beschikt het ziekenhuis ook over een 'low vision departement' voor kinderen onder 16 jaar. De meest gestelde diagnoses zijn cataract, slecht zicht, strabisme enz.
Vorige vrijdag kon u in Artsenkrant het verslag lezen van een bezoek met Artsen Zonder Vakantie aan de ziekenhuizen in de omgeving van de Congolese stad Bukavu. Deze week reizen we met Licht voor de Wereld mee naar Lubumbashi en Kolwezi.Een vermoeiende vliegreis brengt ons in twee dagen van Brussel via tussenstops naar Lubumbashi. De stad telt circa drie miljoen inwoners en ligt vlak aan de grens met Zambia. We bezoeken er onder meer het St.-Yvonneziekenhuis. Dat wordt sinds 2009 door Licht voor de Wereld gesteund. Oorspronkelijk maakte het deel uit van het al veel langer bestaande St.-Bernadetteziekenhuis. St.-Yvonne staat nu echter helemaal op zich. Management, financiën, onderhoud enz. gebeuren autonoom. Patiënten met oogproblemen leggen -vaak te voet- tot 180 kilometer af om zich hier te laten behandelen. Intake, administratieve verwerking, diagnosestelling, behandeling én het vervaardigen van glazen en brillen gebeurt hier intern. Tot 140 brillen en monturen vervaardigt men per dag. Het brillenglas is afkomstig uit Indië en Kenia. Vergeleken met de meeste algemene ziekenhuizen in Congo is St.-Yvonne een toonbeeld. Dat komt doordat ook in dit straatarme land oogheelkunde één van de meer lucratieve takken van de geneeskunde is. Licht voor de Wereld investeert de winst wel opnieuw in de ziekenhuiswerking. In de private, meestal door Indiërs uitgebate oogklinieken van Lubumbashi, is dat uiteraard niet het geval.Patiënten die in St.-Yvonne binnenkomen, gaan eerst op consultatie. De arts stelt de diagnose en verwijst de patiënt door. Ofwel naar de farmacie als het probleem medicamenteus kan verholpen worden. Ofwel naar de refractie-afdeling waar de opticien aangepaste glazen vervaardigt. Ofwel is de laatste optie chirurgie. In dit ziekenhuis telt het operatiekwartier naast een diensthoofd drie chirurgen, één anesthesist en drie verpleegkundigen. Zij verrichten 10 tot 15 operaties per dag. Patiënten komen 's avonds binnen, verblijven een nacht in het ziekenhuis en worden de volgende dag geopereerd. In het geval een staal verder moet onderzocht worden -bijvoorbeeld wanneer de arts een vermoeden heeft van retinoblastoom- stuurt het ziekenhuis dit met de koerierdienst DHL voor analyse naar een labo in Londen. St.-Yvonne heeft de resultaten binnen de drie weken en dat is een hele vooruitgang ten opzichte van vroeger toen de wachttijd zes maanden bedroeg. Dat dit ook financieel haalbaar is voor de patiënten en het ziekenhuis houdt verband met de intrede van een gepensioneerde Britse oogchirurg. Hij geeft niet enkel twee à drie maal per jaar opleiding aan de lokale chirurgen maar 'kent ook de weg' naar het Londense lab.De meerderheid van de patiënten in St.-Yvonne is te arm om een ingreep te kunnen betalen. Voor hen berekent de sociale dienst op basis van objectieve criteria hun aandeel in de kosten. Voor wie het echt niet kan betalen, werkt het ziekenhuis gratis. Gezien de ligging, in de gemeente Katuba-Kananga één van de armste wijken van Lubumbashi, is er naast zalen voor mannelijke en vrouwelijke patiënten, slechts één privé-kamer.Tot slot beschikt het ziekenhuis ook over een 'low vision departement' voor kinderen onder 16 jaar. De meest gestelde diagnoses zijn cataract, slecht zicht, strabisme enz.
