...

Prof. De Maeseneer stelt zich de vraag wat er toch aan de hand is met zijn studenten, dd. De Standaard van zaterdag 20/02/2016. Zijn reactie en beschouwingen verbazen me toch wel enigszins. Ten eerste leven we in zeer woelige en onzekere tijden. We hebben de financiele en economische crisis gehad, we hebben de spanningen met Rusland, we hebben de migratie crisis welke Europa voor ongekende uitdagingen stelt. De Europese Unie davert op haar grondvesten en wordt serieus op de proef gesteld. Er is het recente akkoord over het aan boord houden van Groot-Brittannie binnen de EU. Dit maakt dat we allemaal in een soort van 'angstpsychose' terecht gekomen zijn, waar we meer dan ooit een antwoord op dienen te vinden. Dat dit antwoord niet zomaar gevonden wordt, bewijst de bijna dagelijkse berichtgeving in kranten en opinie pagina's over dit thema. Het is de ultieme lakmoesproef voor Europa om te bewijzen dat ze een eensgezinde strategie kan ontwikkelen om met deze gebeurtenissen om te gaan. Dit heeft ook zijn weerslag op de generatie artsen die er nu aankomt. Is het niet normaal te noemen dat ook zij zich vragen stellen, dat ze aandacht voor de naaste trachten te verzoenen met de uitdaging om carrière te maken ? Natuurlijk wordt van artsen verwacht dat ze in de eerste plaats oog hebben voor de noden en verzuchtingen van de minder fortuinlijken. Maar dit hoeft toch niet te betekenen dat ze geen ambitie meer mag hebben voor de eigen toekomst ? De Maeseneer doet het uitschijnen alsof artsen hun carrière voorrang geven op dienstbaarheid aan de naaste. Dit lijkt me een vreemde redenering. Beide aspecten hoeven elkaar toch niet tegen te spreken ? Wel integendeel ! Het zijn juist gemotiveerde artsen, met een gezonde dosis lef en vooruitziendheid, die er het best zullen in slagen de minderbedeelden ter wille te zijn. Een tweede item betreft het aantal studenten dat kiest voor ontwikkelingssamenwerking. Dit zou drastisch verminderd zijn. Eigenlijk hoeft ons dit toch niet te verbazen ? Instabiele regimes op het Afrikaans continent, onzekere economische perspectieven in China, het zijn maar een paar factoren die wellicht artsen twee keer doet nadenken vooraleer de stap te zetten naar een onbekende wereld. Dit in combinatie met de toenemende vergrijzing en dito chronische ziektes bij ons. Prof. De Maeseneer is dan bezorgd dat het aantal toekomstige huisartsen niet meer gegarandeerd zal zijn. Dit is een terechte bekommernis, maar dit heeft toch ook met een aantal andere redenen te maken : het financiele aspect. Generalisten worden schromelijk onderbetaald in vergelijking met hun technische collega's, huisartsen krijgen er alsmaar taken bij, zonder dat daar een deftige vergoeding tegenover staat. De structurele omkadering en financiering van de eerstelijnsgezondheidszorg in ons land schiet hierin duidelijk tekort. Als de Overheid de eerste lijn zo belangrijk acht, waarom uit zich dat dan niet in het toekennen van de gepaste middelen hiervoor ? Al 2 jaar op rij kunnen we onze tarieven niet aanpassen aan de index. In welk ander land zou dit kunnen zonder veel ongelukken ? Het 'eigen schuld' model wordt ook aangehaald als een zorgwekkende evolutie. Wie niet succesvol is, heeft dit grotendeels aan zichzelf te wijten, is de teneur bij de studenten. Voor een stuk zal dit wel zo zijn, maar dit is ook voor mij een merkwaardige gedachtegang bij toch intelligente, gemotiveerde en geslecteerde studenten. Omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat men niet geraakt waar men zou willen, dat men zijn dromen niet kan realiseren, los van de eigen talenten. Kortom, de evoluties van de laatste jaren hebben aangetoond dat naties meer en meer op zichzelf terugplooien, nu ze zien dat Europa geen antwoorden meer biedt voor de noden van vandaag. Dit uit zich ook in het stemgedrag van toekomstige artsen. Zij kiezen voor partijen met toch meer nationalistische reflexen, die in de eerste plaats oog hebben voor het welzijn van de eigen natie. Dit hoeft helemaal niet in contradictie te zijn met een open blik op de wereld. In onzekere tijden plooien mensen vaak terug op zekerheden. Zou het kunnen dat dit bij artsen in opleiding niet anders is ? Dat ook zij met wat meer voorbehoud de toekomst tegemoet treden, en wat langer aarzelen om het onbekende te omarmen ?? Elke huisarts ziet de dag van vandaag in de praktijk de weerslag van de recente internationale evoluties. Dit neemt niet weg dat zij hun voeling met alle lagen van de maatschappij en hun mededogen met nog meer ijver ten toon spreiden. Dat prof. De Maeseneer daar ernstige twijfels bij uit, vind ik eerlijk gezegd toch een beetje merkwaardig.