Al geruime tijd komen Waalse en Brusselse verpleegkundigen op straat. De onrust startte al voor de parlementsverkiezingen en lijkt nog steeds verder uit te deinen. Althans in het zuiden van België en in de hoofdstad. Want merkwaardig genoeg beperkt het protest zich tot Franstalig België.
Het is de waarheid enigszins geweld aan doen te beweren dat in Vlaanderen alles rustig is. Ook in het noorden van het land bestaat er ongenoegen over te krappe personeelsnormen en een structurele onderfinanciering van de ziekenhuissector. Vooralsnog lijkt zich dat echter niet te vertalen in een Vlaamse witte woede.
Nu weten we wel dat Franstaligen de neiging hebben om sneller te protesteren. Toch is er hier sprake van een merkwaardige communautaire cesuur. De belangrijkste tendensen in de ziekenhuizen overstijgen immers de landsgrenzen. De verkorting van de ligduur bijvoorbeeld is uiteraard geen Belgisch gegeven, het is gewoon een internationaal fenomeen.
De Franstalige vakbonden zien in alles een bedreiging
De Franstalige vakbonden zien evenwel in alles een bedreiging. Een verkorte ligduur en innovatieve technologieën? In hun ogen brengt dit ontmenselijking, administratieve overlast en commercialisering van de zorg met zich mee. Què?
Nieuwe evoluties vormen weliswaar uitdagingen maar kunnen net zo goed als opportuniteiten gezien worden. Het zijn mogelijkheden om initiatieven te ontwikkelen, om ziekenhuismuren te slopen en patiëntenstromen beter te beheren. Hierdoor komt er weer tijd vrij voor een warmere, meer menselijke zorg. Het beleid kan en moet professionele rollen hertekenen (de hervorming van KB 78) maar het is aan de zorgberoepen zelf om dit in de praktijk te brengen. Desnoods vinden ze hun 'metier' opnieuw uit. Wel moet men er dan niet a priori vanuit gaan dat alle oplossingen van bovenaf, van de politiek, komen. Zelf enige verbeeldingskracht aan de dag leggen, is nooit weg.
Het is de waarheid enigszins geweld aan doen te beweren dat in Vlaanderen alles rustig is. Ook in het noorden van het land bestaat er ongenoegen over te krappe personeelsnormen en een structurele onderfinanciering van de ziekenhuissector. Vooralsnog lijkt zich dat echter niet te vertalen in een Vlaamse witte woede.Nu weten we wel dat Franstaligen de neiging hebben om sneller te protesteren. Toch is er hier sprake van een merkwaardige communautaire cesuur. De belangrijkste tendensen in de ziekenhuizen overstijgen immers de landsgrenzen. De verkorting van de ligduur bijvoorbeeld is uiteraard geen Belgisch gegeven, het is gewoon een internationaal fenomeen.De Franstalige vakbonden zien evenwel in alles een bedreiging. Een verkorte ligduur en innovatieve technologieën? In hun ogen brengt dit ontmenselijking, administratieve overlast en commercialisering van de zorg met zich mee. Què? Nieuwe evoluties vormen weliswaar uitdagingen maar kunnen net zo goed als opportuniteiten gezien worden. Het zijn mogelijkheden om initiatieven te ontwikkelen, om ziekenhuismuren te slopen en patiëntenstromen beter te beheren. Hierdoor komt er weer tijd vrij voor een warmere, meer menselijke zorg. Het beleid kan en moet professionele rollen hertekenen (de hervorming van KB 78) maar het is aan de zorgberoepen zelf om dit in de praktijk te brengen. Desnoods vinden ze hun 'metier' opnieuw uit. Wel moet men er dan niet a priori vanuit gaan dat alle oplossingen van bovenaf, van de politiek, komen. Zelf enige verbeeldingskracht aan de dag leggen, is nooit weg.
