...

Met haar pleidooi om koste wat kost een centrum voor hadrontherapie op Belgische bodem neer te poten, staat Laurette Onkelinx tamelijk geïsoleerd. Maar terwijl het debat in volle hevigheid woedt, denkt de minister al aan een tweede hadroncentrum. 'De bouw van één bepaald hadroncentrum sluit niet noodzakelijk de oprichting van een ander hadroncentrum uit'. Dat is kort samengevat het - lichtjes provocerende - antwoord dat minister Onkelinx debiteerde op een parlementaire vraag van Louis Ide. De N-VA senator wilde van haar weten of de recente plannen van het Waalse Gewest om in Louvain-la-Neuve een hadroncentrum neer te planten, de oprichting van een federaal centrum in de weg staan. Waalse knowhowVan Onkelinx is al langer geweten dat ze een heftig pleitbezorger is van een hadroncentrum op Belgische bodem. Ze ziet dat als het sluitstuk en paradepaardje voor haar federaal kankerplan. "De techniek is hier nota bene uitgevonden en ontwikkeld", is één van haar argumenten. Dat een Waals bedrijf toevallig over de geavanceerde knowhow beschikt om het te bouwen, is meegenomen. Op haar aansturen spendeerde het Riziv al hopen geld aan haalbaarheidsstudies. Onkelinx merkte dat de weerstand uit Vlaamse hoek groter was dan ze aanvankelijk had gehoopt. Toeval of niet, het Waals Gewest adopteerde haar idee en koos de biotech valley rond Louvain-la-Neuve als meest geschikte site. Maar dat belet Onkelinx duidelijk niet om te blijven dromen van een federaal hadroncentrum. Aan Louis Ide laat ze verstaan dat er ruime keuze is aan technische infrastructuur en schaalgrootte van een dergelijk centrum. "Dit impliceert dat de bouw van een bepaald centrum niet noodzakelijk de oprichting van een ander centrum uitsluit."UniversiteitenIn Vlaanderen is er een ruime consensus tegen het idee: het wordt als geldverslindend en megalomaan afgedaan. Ook het federale Kenniscentrum oordeelde in 2008 dat de inplanting van zo'n centrum volstrekt niet te rechtvaardigen is. De bouw alleen al kost een slordige 160 miljoen euro, de jaarlijkse exploitatiekost is nog eens 20 à 30 miljoen er bovenop. Alleen de universiteiten zien er brood in. Het UZ Gent werkt overigens mee aan de haalbaarheidsstudie. De circa 90 kankerpatiënten uit ons land die bij hadron gebaat zijn, kunnen perfect terecht in Franse, Zwitserse, Duitse of Britse centra, tegen een fractie van het kostenplaatje dat aan de bouw van een eigen centrum hangt. Het Riziv heeft op dit moment sluitende overeenkomsten met een zestal van dergelijke behandelingscentra. Jaarlijkse kostprijs? Om en bij de twee miljoen euro.